Όχι, δεν το είπα εγώ!
Ελάτε, τώρα…Τί κάνει νιάου-νιάου…Η απεγνωσμένη δήλωση ήταν από το παιδί μου! Mέσα σε μεγάλο πολυκατάστημα καλλυντικών (αυτό που όλα τα χρόνια αγορών σου δίνουν αρωματικά μαντηλάκια και αναπτήρες, που αν δεν καπνίζεις σκέφτεσαι να αυτοπυρποληθείς αφού έχεις πληρώσει τον λογαριασμό…; Αυτό!) και όχι σε υπερκατάστημα παιχνιδιών.
Πριν πάμε στο μαγαζί είχαμε συμφωνήσει ότι θα μπορούσα να της αγοράσω κάτι, αν υπήρχε κάτι που πραγματικά το χρειαζόταν. Όπως έχω ξαναπεί, πάντα κάνουμε συμφωνία, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους! (Να θυμίσω…https://www.kidscloud.gr/?p=55)
Επέλεξα όσα χρειαζόμουν και εκείνη με την σειρά της αναζητούσε να πάρει κάτι. Να βρει κάτι! Κάτι! Ελα, όμως, που δεν έβρισκε! Όσο περνούσε η ώρα και της έλεγα ότι έπρεπε να πληρώσουμε να φύγουμε, τόσο αγχωνόταν. Ε, όταν της ανακοίνωσα ότι “Φεύγουμε!”, εκεί ξέσπασε ο πανικός!
“Πώς θα φύγουμε; Δεν πήρα κάτι! ΠΡΕΠΕΙ να πάρω κάτι!”
Πρέπει; Τί πρέπει; Γιατί πρέπει; What is this? Kαινούριο φρούτο!! Σκιαχτικό!!!
“Γιατί πρέπει, καλή μου;”
“Γιατί δεν γίνεται να μην αγοράσω κάτι!”
Φυσικά και μόνο από αυτήν την δήλωση, δεν την άφησα να πάρει τίποτα!
Νευρίασε! Φώναξε! Τσαντίστηκε! Αν μπορούσε θα έκανε κι άλλα…αλλά δεν της πήρα τίποτα!
Όχι για τιμωρία! Όχι, όχι! Καμία σχέση! Δεν φταίει το παιδί που έχει μάθει να “αγοράζει” κάτι σχεδόν σε κάθε επίσκεψη σε κάποιο κατάστημα. Φταίω εγώ, ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, ο θείος κλπ κλπ, γιατί εμείς ξεκινήσαμε αυτήν την τακτική. Η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς και η μαμά είμαστε πιο αυστηροί και σπάνια έχουμε τέτοιες εκρήξεις. Οι έτεροι αναφερθέντες όμως……..OH! Yes! Οπότε (δεδομένης και της μεσολάβησης των παππουδοδιακοπών…με “πιάνετε” έτσι;) έναμιση μήνας ήταν αρκετός να γίνει κατεστημένο!
Αφού φύγαμε από το πολυκατάστημα ζώντας τραγωδία με κλάμματα, δηλώσεις μίσους, δυστυχίας, αλληλοσπαραγμό και τα σχετικά, πήγαμε στο σπίτι, όπου αφού ηρέμησε το παιδί (κρατώντας μου πάντα μούτρα, γιατί η άκαρδη μάνα δεν της πήρε τίποτα τελικά), συζητήσαμε και της εξήγησα ότι δεν είναι ωραίο να ξοδεύουμε άσκοπα χρήματα και ότι είμαι διατεθημένη να κάνω κάποια άλλη αγορά για την ίδια ακόμα και με περισσότερα χρήματα, όταν συζητήσουμε και αποφασίσουμε όλοι μαζί ότι χρειάζεται κάτι!
Θύμωσε! Φύσηξε. Ξεφύσηξε! Το κατάλαβε. Για την ώρα…Ξέρετε και ξέρω ότι η πιθανότητα να το ξαναζήσω υπάρχει.
Γιατί ζούμε σε μία υπερκαταναλωτική κοινωνία και μεγαλώνουμε υπερκαταναλωτικά παιδιά! Στο χέρι μας είναι να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό!
Μόλις ηρέμησε κι έγινα πάλι η γλυκειά μανούλα, μου λέει:
“Δεν πειράζει που δεν μου πήρες κάτι, αλλά μπορούμε να μοιραστούμε τα βαφτικά (μην το ψάχνετε..το μακιγιάζ) που αγόρασες! Ε, μανούλα;”
OVER MY DEAD BODY!!!
2 Comments
μα η μικρή προσφέρθηκε το holy grail του υπερκαταναλωτισμού πριν καν φτάσετε στο μαγαζί.. “είχαμε συμφωνήσει ότι θα μπορούσα να της αγοράσω κάτι, αν υπήρχε κάτι που πραγματικά το χρειαζόταν”? please.
την επόμενη φορά μπορείτε να συζητήσετε από το σπίτι αν χρειάζεται ή όχι κάτι αλλιώς βεβαιώνω ότι σύντομα θα βρει κάτι που χρειάζεται.. κι ας δεν το χρειάζεται
Έχεις τόσο δίκιο!!! Την επόμενη φορά θα το θέσω έτσι όπως το λες. Ευχαριστώ! 🙂