Όταν ήμουν μικρή, στο σπίτι μας είχαμε ένα ρολόι κούκο.
Ήταν ένα στολίδι, το οποίο όμως το περισσότερο διάστημα έμενε ξεκούρδιστο.
Η αλήθεια είναι, πως στο μικρό σπίτι μας ήταν λίγο ενοχλητικό, να τον ακούμε κάθε ώρα κου-κου , κου-κου, μιας και ο ήχος ήταν αρκετά δυνατος.
Μια φορά στις τόσες ο μπαμπάς κούρδιζε το ρολόι, για να απολαύσουμε την ατραξιόν οικογενειακά και ειδικά ο αδερφός μου κι εγώ, χαζεύοντας μία το πουλάκι και μία τα βαρίδια τεράστια κλειστά κουκουνάρια να ανεβοκατεβαίνουν.
Η μαμά μου είχε ρυθμίσει το ρολόι έτσι ώστε, όταν ξεκουρδιζόταν και σταματούσε, ο κούκος να είναι έξω από το σπιτάκι του με το πορτάκι ανοιχτό.
Σαν να περίμενε τη στιγμή, που θα πιάσει πάλι δουλειά, αλλά μέχρι τότε να είναι παρέα μας.
