Ήταν εκείνο το πρώτο μας πρωινό στο σπίτι, που μόλις ξύπνησα (να πεις ότι είχα κοιμηθεί και καθόλου;) άρχισα να κλαίω με τεράστιο παράπονο, γιατί ήμουν σίγουρη, ότι δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω, ότι είμαι μια κακή μαμά, γιατί αισθανόμουν, ότι ήδη από τις πρώτες ώρες δεν έκανα τίποτα σωστά.
Μέσα σε μία τεράστια αγωνία, όπου όλο το βράδυ σηκωνόμουν να τσεκάρω, αν το μωρό αναπνέει, αν πεινάει (την τάιζα σωστά;), αν είναι καθαρή. Όταν ξυπνούσε και έκλαιγε, ο συνδυασμός της τεράστιας κούρασης και των ορμονών να χτυπούν κόκκινο, ξέσπασα σε λυγμούς.
Ευτυχώς ο καλός μου ήταν εκεί, για να με ηρεμήσει και να πάρω ανάσες και να δω λίγο φως.
