ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ME TH MIΚΡΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ…

 

Νευρική ανορεξία.

Μάστιγα της εποχής μας.

Πεθαίνουν άνθρωποι από αυτή.

Και όταν γίνεσαι γονιός, αρχίζεις και βλέπεις τους κινδύνους και φοβάσαι.

Φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις με ποιό τρόπο μπορείς να προφυλάξεις το παιδί σου από αυτούς.

Νομίζω, ότι δεν νιώθεις ποτέ 100% σίγουρος,  πως έχεις κάνει τα πάντα, για να το προστατεύσεις.

Είναι μηνών και πέφτεις να κοιμηθείς το βράδυ κι εκεί που κλείνεις τα μάτια σου, συνειδητοποιείς ότι σε 18 χρόνια (σιγά μην το αφήσεις νωρίτερα, λες….) θα πέφτεις για ύπνο κι αυτό θα γυρίζει έξω το βράδυ και αυτόματα σηκώνεσαι από το κρεββάτι και πας στην κούνια.

Τρέχεις να το δεις.

Ναι!

Εκεί είναι!

Δεν βγήκε βόλτα με μηχανάκι φίλου χωρίς κράνος.

Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του ακόμη. :p

Και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες κι εσύ σκέφτεσαι, πώς θα το προφυλάξεις.

Θα ήθελες να το καθίσεις κάτω και να του πεις όοοοολα, όσα πρέπει να προσέχει (ναρκωτικά, αλκοόλ, επικίνδυνη οδήγηση,σεξουαλική παρενόχληση, νευρική ανορεξία κλπ), να τα καταλάβει με τη μία και να ηρεμήσεις.

Αλλά δεν γίνεται.

Δεν είναι pc να κάνεις εγκατάσταση αρχείων και να ηρεμήσεις. (Που ούτε τότε είσαι ήσυχος, αλλά…)

Το ξέρεις.

Βασικά, ήσουν κι εσύ παιδί (και είσαι ακόμη) και ξέρεις, ότι δεν πάει έτσι.

Με την κάθε ευκαιρία, του κάνεις μία εισαγωγή στους φόβους σου.

Γιατί αυτό είναι βασικά!

Δεν είναι απλά οι κίνδυνοι που υπάρχουν!

Είναι οι δικοί σου φόβοι, που σαν γονιός δεν μπορείς να ελεγξεις απόλυτα.

Πρέπει να παραδεχτείς, ότι φοβάσαι γιατί ξέρεις, ότι κι εσύ έχεις κάνει επικίνδυνα και ανόητα πράγματα.

Όπως τότε που ήσουν ερωτευμένη στα 20 σου  και ο αγαπημένος σου ήθελε να σε πάει βόλτα με τη μηχανή του και δεν φορούσατε κράνος και οι δύο και εκείνος έτρεχε σαν τρελός στη λεωφόρο (μην το πείτε στη μαμά μου! Θα αρχίσει να μην κοιμαται τα βράδια, τώρα, 21 χρόνια μετά). Ήσουν τυχερή…

Ή τότε που είχες βγει με παρέα σε ένα bar ( ο Θεός να το κάνει bar) και ήπιες ποτό “μπόμπα” (αφού το έβλεπες) και ήσουν αλλεργική στο παράγωγο της βενζίνης (λέμε, τώρα) που είχε μέσα το ποτό (Πού να το ξέρεις;;;) και σε έσωσαν κυριολεκτικά στο παρα πέντε στο νοσοκομείο;  Δεν ήσουν απλά τυχερή! Ήσουν πάααρα πολύ τυχερή…(Αυτό πείτε το στη μαμά μου! Το ξέρει και ούτως ή άλλως μία φορά το μήνα το θυμάται και δεν κοιμάται τα βράδια.)

Κίνδυνοι πολλοί!

Ορατοί και αόρατοι!

Από όλα όσα έχω διαβάσει και από την μέχρι τώρα εμπειρία μου ως γονιός, πιστεύω, ότι πρέπει να μιλάμε στα παιδιά για τους κινδύνους, που υπάρχουν.

Θεωρώ, όμως, ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει προηγουμένως :

* να είμαστε σίγουροι, ότι το παιδί είναι σε θέση να καταλάβει, τί θα συζητήσουμε μαζί του

* να έχουμε σκεφτεί τον τρόπο που θα προσεγγίσουμε το θέμα και να επιλέξουμε την κατάλληλη στιγμή (ει δυνατόν να μην υπάρχει περίπτωση να διακόψει κανείς τη συζήτηση)

* να έχουμε ενημερωθεί σωστά (για να είμαστε προετοιμασμένοι για όποια απορία)

Σε όλα αυτά θα υπογραμμίσω, ότι θεωρώ απαραίτητο, να μην προσπαθήσουμε να τα τρομοκρατήσουμε και να μην σκεφτούμε να πούμε ψέματα στην περίπτωση που “φοβηθούμε” κάποια απάντηση.

Το λεώ και θα το λεώ: Τα  παιδιά δεν είναι χαζά! Είναι μικρά!

Αντιλαμβάνονται τα πάντα. Αντιλαμβάνονται την αλήθεια και θολώνουν στο ψέμα.

Μπορείς να συζητήσεις οτιδήποτε με ένα παιδί, αρκεί να του μιλήσεις με βάση την ηλικία του αλλά και την ωριμότητά του.

Όπως επίσης να πω, ότι θεωρώ ότι δεν πρέπει να βιάζουμε συζητήσεις άγουρες.

Εάν το παιδί ή και εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για μία συζήτηση, καλύτερα να την αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή.

Χρειάζεται να είναι ανοιχτές οι κεραίες! Αμφότερες! 🙂

Για να μην μακρυγορώ όμως περισσότερο, ας περάσω στο προκείμενο.

Νευρική ανορεξία, λοιπόν!

Δυστυχώς έχω προσωπική εμπειρία, έχοντας ζήσει περιστατικά από τη συγκεκριμένη αρρώστια.

Έχω ζήσει περιστατικό βαριάς μορφής, όπως επίσης το προηγούμενο καλοκαίρι  χαθηκε η αδερφή αγαπημένης φίλης μου από αυτό….

Καταλαβαίνω, ότι είναι μία δίνη που τους ρουφά και με τρομάζει το γεγονός, ότι οι ηλικίες που προσβάλλονται, όσο πάνε και “κατεβαίνουν”.

Ακούω για δίαιτες ακόμη και σε ηλικίες δημοτικού και τρελαίνομαι! Αγχώνομαι!

Ναι! Και εμείς μιλούσαμε για τέτοια πράγματα στο Δημοτικό και το κουσούρι που μου άφησε εμένα (που είχα κοιλίτσα μέχρι να ψηλώσω στην Α’Γυμνασίου και με πείραζαν φίλοι και συγγενείς), ήταν ένα μόνιμο άγχος-κόμπλεξ το λες άνετα- με το βάρος μου. Να ζυγίζομαι συνέχεια.

Τα τελευταία χρόνια έχοντας ισορροπήσει περισσότερο (λίιιγο…) και νιώθοντας καλά με τον εαυτό μου, ομολογώ ότι δεν ζυγίζομαι όσο συχνά ζυγιζόμουν πιο παλιά, αλλά … στο σπίτι η ζυγαριά υπάρχει στο δωμάτιό μου.

Η μικρή έχει συναντήσει τη γνωστή με το βαρυ περιστατικό με νευρική ανορεξία, αλλά δεν έχει τύχει να το σχολιάσουμε.

Χθες λοιπόν από κάτι που άκουσε με ρώτησε, τί ήταν η νευρική ανορεξία.

Αισθάνθηκα, ότι μπορούσα να της μιλήσω πρώτη φορά για αυτό.

Νομίζω, ότι ξέρω το παιδί μου και ένιωσα, ότι εκείνη τη στιγμή, εάν το συζητούσαμε θα καταλάβαινε.

Τη ρώτησα, αν θυμάται αυτή την κυρία που έχει το πρόβλημα και εάν θυμάται πόσο αδύνατη ήταν.

Φυσικά και της είχε κάνει εντύπωση, που είχε πιο αδύνατα πόδια από τα δικά της (όπως μου είπε).

Της εξήγησα, ότι αυτή η κυρία είναι άρρωστη και ότι τρώει είτε πολύ λίγο, είτε καθόλου.

Της τόνισα, πόσο επικίνδυνο είναι αυτό και πως όσο αδυνατίζουμε και δεν τρώμε σωστά, αδυνατίζει η καρδιά μας και μικραίνει, όπως μικραίνουν όλα τα όργανα του σώματός μας και εάν δεν προσέξουμε, υπάρχει ο κίνδυνος στην καλύτερη περίπτωση να αρρωστήσουμε, να πονάμε και να μην έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τίποτα  και στη χειρότερη να πεθάνουμε.

Σε αυτό το σημείο μου έκανε μία ανάλυση του θέματος, όπως το κατάλαβε σε σχέση με τη λειτουργία της καρδιάς και πώς το αίμα μεταφέρει το οξυγόνο σε όλο το σώμα. (Περνάμε την περίοδο “Έχω κολλήσει με το “Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το ανθρώπινο σώμα”. :p)

Μετά με ρώτησε, γιατί το κάνουν οι άνθρωποι αυτό.

Της εξήγησα, ότι πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο και ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από νευρική ανορεξία, όταν βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, νομίζουν ότι είναι χοντροί, ακόμη κι αν είναι “πετσί και κοκαλο”.

Σε αυτό το σημείο της τόνισα, ότι και οι άνθρωποι που τρώνε πάρα πολύ  δεν κάνουν καλό στον εαυτό τους, γιατί αντίστοιχα κουράζουν πολύ την καρδιά τους.

Αναρωτήθηκε, εάν η ίδια είναι παχουλή και τη διαβεβαίωσα, ότι είναι κανονική και το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να τρώει σωστά.

Της τόνισα επίσης, ότι τα παιδάκια δεν πρέπει να κάνουν δίαιτα και να τρώνε σωστά από όλα, γιατί πρέπει να αναπτύσσονται χωρίς να στερούνται και χωρίς να πεινάνε .

Της σημείωσα, ότι κανονικά ούτε οι μεγάλοι πρέπει να κάνουν δίαιτες, παρά μόνον εάν το συστήσει γιατρός ή κάποιος άλλος ειδικός.

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι να φροντίζουμε για τη σωστή διατροφή μας και να γυμναζόμαστε.

Αντιλήφθηκε το θέμα και μου έκανε πολλές ερωτήσεις, με τις οποίες καταλάβαινα, ότι ήθελε να εμπεδώσει επακριβώς, τί της είπα.

Τελειώνοντας μου είπε, ότι ήθελε να πάρει τηλέφωνο τη γιαγιά, να της πει να προσέχει, γιατί έχει ξεκινήσει δίαιτα μετά τις διακοπές, όπως επίσης μου είπε, ότι μόλις δει τις φίλες μου Χ.Ρ. και Κ. θα τους πει, ότι δεν είναι καλό που είναι τόσο αδύνατες και που όποτε έρχονται στο σπίτι μας, δεν θέλουν να φάνε μαζί μας.

Δεν ξέρω, εάν της μίλησα σωστά.

Της μίλησα ήρεμα με αλήθειες και πραγματικά περιστατικά.

Δεν την τρομοκράτησα.

Της εξήγησα, ότι είναι κάτι επικίνδυνο και το κατάλαβε.

Δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ήρεμη για το υπόλοιπο της ζωής της, γιατί υπάρχουν οι παρέες κάθε φορά, που δίνουν το στίγμα και θέλει επαγρύπνηση. Οι παρέες και οι φίλοι και οι φίλες που είναι από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες. Εδώ στο προνήπιο εκλαιγε και χτυπιόταν, γιατί μέσα στο κρύο δεν ήθελε να φορέσει το φουσκωτό μπουφάν της, γιατί η “δυνάστης-φίλη” Χριστίνα, την έλεγε χοντρή, όταν το φορούσε.

Δεν ξέρω, εάν γενικά είναι πρώιμο να μιλήσεις για το συγκεκριμένο θέμα σε ένα παιδί 7 ετών.

Από τα ερεθίσματα που έχω από αυτή την ηλικία από παιδιά φίλων και συγγενών, διαπιστώνω ότι το θέμα της εικόνας (που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει) έχει αρχίσει έντονα να απασχολεί από πολύ νωρίς τα πιτσιρίκια.

7χρονη φιλενάδα της μικρής γύρισε στο σπίτι από το σχολείο λίγες ημέρες πριν και δεν ήθελε να φάει, γιατί της είπε φίλη, ότι είναι χοντρή…

Παίρνουν καθημερινά καταιγιστικά τόσα μηνύματα από παντού (από εμάς, τους φίλους τους, την τηλεόραση, τα προγράμματα που παρακολουθούν, τις διαφημίσεις, τα video clip κλπ), που είναι σίγουρο, ότι θα επηρεαστούν.

Γι’αυτό και νιώθω την ανάγκη να είμαι κοντά της, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της.

Θέλω να μην φοβάται, να μου μιλήσει.

Θέλω να μου μιλάει για ό,τι σκέφτεται και την προβληματίζει, έτσι ώστε  να μπορώ να τη βοηθήσω.

Να τη βοηθήσω να διακρίνει τους κινδύνους και να βρει τρόπους, να τους αποφύγει.

Δεν θέλω να μην κάνει κάτι, γιατί της το είπα εγώ.

Θέλω να μην κάνει κάτι, γιατί έχει καταλάβει, πόσο επικίνδυνο είναι!

(Ωφού! Όχι, ότι δεν αγχώνομαι!…)

Το πρόβλημα της νευρικής ανορεξίας, βέβαια, δυστυχώς υπάρχει.

Δυστυχώς μεταλλάσσεται.

Πρόσφατα έμαθα για την Drunkorexia. Πρόκειται για μία άλλη μορφή, η οποία συναντάται κυρίως σε ηλικίες φοιτητών. Οι φοιτητές/ριες προκειμένου να μην παχύνουν από τις θερμίδες του αλκοόλ που καταναλώνουν, δεν τρώνε! Δεν τρώνε όλη την εβδομάδα, για να πιουν το Σαββατοκύριακο!!……… Είναι μία πολύ επικίνδυνη μορφή, καθώς δεν είναι ότι στερεί μόνο την τροφή από τον οργανισμό, τον δηλητηριάζει και με αλκοόλ. Τρομακτικό;

Δεν είμαι η αρμόδια για να μιλήσω για το πρόβλημα των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.

Μαμά είμαι.

Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες.

Υπάρχουν και σημαντικές προσπάθειες, που μπορούν να βοηθήσουν, όποιον χρειάζεται βοήθεια (ή και τους οικείους τους, για το πώς να προσεγγίσουν έναν πάσχοντα).

Γνωρίζω την ΑΝΑΣΑ, που είναι μη κερδοσκοπική εταιρία και παρακολουθώ τη δραστηριότητά της.

Εάν χρειάζεστε βοήθεια  (που εύχομαι να ΜΗΝ), μπορείτε να επισκεφθείτε το site τους https://www.anasa.com.gr , είτε να επικοινωνήσετε στο 210-9234904.

 

 

[ H φωτογραφία είναι του ! Santiago Alvarez !

via https://www.flickr.com/photos/9541154@N03/3063941395/ ]

 

 Μαμά Μαμαδοπούλου