ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜANUAL, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Όσο η μικρή κάνει τις τελευταίες διορθώσεις στις εργασίες της, ρίχνεις κι εσύ μια ματιά στην τσάντα της και βλέπεις πάνω στον πάγκο της κουζίνας το σαντουιτσάκι που της έφτιαξες για κολατσιό.

Απορία.

“Αγάπη μου, γιατί δεν έφαγες το σαντουιτσάκι σου;”

“Δεν πεινούσα.”

“Έφαγες κάτι άλλο;”

“Όχι.”

Και σου’ρχεται να κάνεις μία ερώτηση outsider!

“Μήπως πήρες κάτι από το κυλικείο;”

“Όοοοχι, μαμά!”, επιμένει.

Δεν με πείθει….Θες το ένστικτο. Θες αυτό που λένε, ότι μπορείς και”διαβάζεις τα μάτια”…Δεν με πείθει.

“Μήπως πήρες κάτι από το κυλικείο;” ξαναρωτάω.

“Όχι. Όχι σήμερα!” Ουπς!  What is this? ; Όχι σήμερα, δηλαδη πότε; Mε τί χρήματα; Πού τα βρήκες; Tί πήρες; Tϊ έφαγες; Γιατί δεν το ήξερα;  Γιατί δεν μου το  είπες; ΓΙΑΤΙIIII  ΔΕEEEΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕEEEEEΣ;

Όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα τα σκέφτηκα! Δεν τα είπα. Συγκρατήθηκα η τρελλή!

Πήρα ανάσα.

“Πότε, αγάπη μου;”

Mε κοιτάζει. Δεν φαίνεται να θέλει να μιλήσει.

“Πότε, αγάπη μου;”

“Tην ημέρα μετά που πήρα το Άριστα!”

” Τί πήρες;”

“Πήρα έναν λουκουμά και κάτι καραμέλες για τον λαιμό.”

Μην με ρωτήσετε για τις καραμέλες για τον λαιμό…ούτε εγώ το κατάλαβα.

“Πού βρήκες τα χρήματα;”

“Eμ… αυτά που μου έδωσες να βάλω στον κουμπαρά μου, τα πήρα στο σχολείο.”

Eίναι η ώρα που αρχίζεις και σκέφτεσαι, ότι έτσι  αρχίζουν οι μεγάλοι εγκληματίες τις υπεξαιρέσεις και που δεν θα μου λέει τί κάνει και πώς θα την προφυλάξω από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τις κακές παρέες και….ώπα! Ηρέμησε, κοπελιάαααα! Ηρέμησε!

Ο μπαμπάς αποσβολωμένος, προδομένος, πληγωμένος, απογοητευμένος…διακρίνοντας όλες αυτές τις μετοχές, “βγάζω πορτοκαλί” και του κάνω νόημα, ότι “θα παίξω μπάλα” εγώ.

Αρχίζω, λοιπόν, μία ήρεμη συζήτηση (ΑΠΟΡΩ  ΜΕ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ! Really!!!) και αρχικά την ρώτησα να μας εξηγήσει, για ποιόν λόγο δεν μας το είπε από πριν και το έκανε κρυφά.

Διστακτικά μας είπε ότι το έκανε, γιατί ήθελε να πάρει κάτι και εμείς θα της λέγαμε όχι.

Παρένθεση! Ναι, ένα φάουλ κυρίως δικό μου, το ότι από την αρχή του σχολείου δεν την είχα αφήσει να πάρει κάτι από το κυλικείο.

Το ότι της αγόραζα σχεδόν, ότι ήθελε από τον φούρνο, δεν της κάλυπτε την ανάγκη να πάρει κι εκείνη έστω μία φορά κάτι από το κυλικείο του σχολείου, όπως άλλοι συμμαθητές της! Κι εγώ τί έκανα; Έκανα αυτό που λέω, ότι δεν πρέπει να κάνουμε. Το έκανα απαγορευμένο και χωρίς να έχω καθίσει, να το συζητήσω ίσως όσο αναλυτικά είχε η ίδια ανάγκη, για να το καταλάβει.

Κλείνει η παρένθεση.

Της είπαμε, ότι μας στεναχώρησε πολύ που μας είπε ψέμματα και προσπάθησε να μας κοροϊδέψει. Της εξήγησα ότι δεν μπορούμε να την πιστέψουμε απόλυτα και ότι και για την σημερινή ημέρα έλεγε την αλήθεια. Επέμεινε ότι έλεγε την αλήθεια.

Της είπαμε ότι την πιστεύουμε.

Βούρκωσε και ξαναβούρκωσε και ένιωσα,  ότι κατάλαβε τί της λέγαμε.

Της εξηγήσαμε τους λόγους που δεν θέλουμε να αγοράζει κολατσιό από το κυλικείο (π.χ. γιατί ακόμη τώρα μαθαίνει την αξία των χρημάτων-ναι, αργήσαμε το ξέρω-γιατί δεν θέλουμε να μεταφέρει χρήματα στο σχολείο κλπ κλπ) και ότι παρόλα αυτά, αν ήθελε πάρα πολύ, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε.

Ο μπαμπάς  της θύμησε, ότι ακόμη και εμείς οι δύο που είμαστε μεγάλοι, όταν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι, δεν το κάνουμε κρυφά, αλλά το συζητάμε μεταξύ μας και αρκετές φορές είναι και η ίδια μπροστά.

Αφού μας διαβεβαίωσε, ότι δεν θα το ξανακάνει και της είπαμε ότι θέλουμε να μας αποδείξει ότι κάνουμε καλά που την εμπιστευόμαστε, έληξε το θέμα εκεί.

Ωφούυυυυυυυυ! Ωφούυυυυυυυυυ! Ωφούυυυυυυυυυ!!!

Ναι, αγχώθηκα! Δεν ξέρω απόλυτα, πότε χειρίζομαι κάτι σωστά και πότε λάθος. Και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τί είναι σωστό και τί λάθος. Δεν ισχύουν όλες οι μέθοδοι σε όλα τα παιδιά.

Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να συνδυάσω όλα αυτά που έχω διαβάσει (γιατί γενικές κατευθυντήριες επιστημονικές απόψεις υπάρχουν) με το ένστικτο και με την προσωπικότητα του παιδιού μου.

Προσπαθώ!

Και να σκεφτείς ότι κάποτε αγχωνόμουν τρελλά που δεν μπορούσε να κάνει κακά!

Ωφούυυυυ, είπα;

Aυτό!

(Photo by afreeta)