Super Market! WITH KIDS??

Σάββατο. Ημέρα Super Market.

Φοράς αθλητικά, κράνος, βουτάς το λάσσο σου και ως ΙΝΤΙΑΝΝΑ (ΙΝΤΙΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΙΝΤΙΜΑΡΙΑ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα?) ΤΖΟΟΥΝΣ…βουρρ με το πιτσιρίκι στο καρότσι του ΣΚΛΑΒΕΝΟΠΟΥΛΟΥ που έχει και της καρδερίνας το γάλα.

Και μόνο η απόφασή σου να βγεις για ψώνια με το παιδί, σε καθιστά πραγματική ηρωίδα!

Βέβαια τις περισσότερες φορές γίνεσαι κατ’ανάγκην, αλλά…έλα τώρα…μην μου το χαλάς!

Μέχρι το παιδί να φτάσει στο βάρος των 12 κιλών την “βγάζεις” ψιλο-καλά. Το “κατσικώνεις” στην θέση που έχει το καροτσάκι, του δίνεις κατιτίς αξιοφάγωτο, αξιόπαιχτο, αξιοεξερεύνητο και προσπαθείς να το απσχολήσεις (π.χ. προσποιούμενη οδηγό αγώνων F1 αναπαράγοντας τους αντίστοιχους ήχους που κάνει το μονοθέσιο όταν φρενάρει, μαρσάρει, αλλάζει ταχύτητες κλπ κλπ) μέχρι να φτάσεις με επιτυχία μέχρι το ταμείο.

Όσο μεγαλώνει το άτιμο και δεν χωράει στο καρότσι, αρχίζουν και τα δύσκολα.

Εκεί σε θέλω κάβουρα (και όχι δεν αναφέρομαι μόνο στις μαμάδες με ζώδιο καρκίνο).

Εμείς πριν φύγουμε για ψώνια,  κάνουμε συμφωνία:

“Θα πάμε για αγορές και έχεις δικαίωμα στο τέλος να πάρεις ένα πράγμα. Deal? Deal!” Δίνουμε χέρια και φύγαμεεε!

Πάντα της λέω τί χρειαζόμαστε, γιατί ως “αρχιβοηθός” αγορών οφείλει να ξέρει την “λίστα”.  Πολλές φορές και μόνο με αυτό μπορούμε να παίξουμε παιχνίδι που αρχίζει την ώρα που μπαίνουμε super market με θέμα “Έλα να δούμε πόσα πράγματα θυμάσαι από την λίστα”, για να καταλήξει με έπαθλο το ένα πράγμα που έχουμε πει ότι θα αγοράσουμε.

Εννοείται ότι υπάρχει η σκληρή διαπραγμάτευση καθόλη την διάρκεια των αγορών, αφού σε ΟΛΟΥΣ τους διαδρόμους βλέπουμε ΜΟΝΟ πράγματα που χρειαζόμαστε (εκτός λιστας) και τα χρειαζόμαστε ΟΛΑ.

Από κάθε διάδρομο θέλουμε κάτι.

Από τον διάδρομο των γαλακτοκομικών θελουμε γιαουρτάκι Junior κεράσι.

“Μαμά, να το πάρω;”

“Ναι, μπορείς.”

Από τον διάδρομο των κρουασανοσοκολατομπισκοτοπροϊόντων θέλουμε κρουασάν Μπομπ Σφουγγαράκη.

“Μαμά, να το πάρω;’

“Εφόσον συμφωνήσαμε ένα πράγμα, διάλεξε ή το Junior ή το Σφουγγαράκη” κι αφήνουμε το Junior και παίρνουμε το κρουασάν.

Από τον διάδρομο των πατατοποπκορν θέλει πατατάκια φουρνιστά με ρίγκανι (συγγενής του Ρήγκαν, μην το ψάχνετε).

“Μαμά, να τα πάρω;”

“Ή τα ρηγκανάτα πατατάκια ή το κρουασάν” και διαλέγει τα πατατάκια.

Για να μην σας τα πολυλογώ, από το γιαουρτάκι Junior ξεκινάμε και καταλήγουμε στο ταμείο με την οδοντόκρεμα με σήμα τον Winnie The Pooh.

Eννοείται ότι έχω περάσει κρίσεις του τυπου “ή μου παίρνεις αυτό που θέλω ή πέφτω κάτω και χτυπιέμαι, φωνάζω, κλαίω κλπ κλπ κλπ”. Η δική μου αντίδραση, αφού πρώτα της εξηγούσα ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό που θέλει, γιατί άλλο είχαμε συμφωνήσει, είναι να την αφήσω να είναι κάτω να χτυπιέται, να φωνάζει, να κλαίει κλπ κλπ κλπ. Δεν με ενδιέφερε ποτέ, αν με κοιτούσαν οι άλλοι. Δεν ήρθα ποτέ σε  δύσκολη θέση. Αυτό ήθελε να πετύχει και δεν το πετύχαινε.

Νομίζω ότι επειδή από τις πρώτες φορές ήμουν σταθερή και συνεπής σε ό,τι έλεγα, είχα άμεσα αποτελέσματα καλής συνεργασίας με το παιδί.

Σημαντικός παράγοντας, βέβαια, στην τήρηση της συμφωνίας μας και επαναφοράς στην τάξη (σε περίπτωση παρεκτροπής) είναι η υπενθύμιση της ισχύος του ανεπιθύμητου άρθρου 2, του Οικογενειακού μας Δημοκρατικού (ΠΑΝΤΑ!) Συνταγματικού Δικαίου (απολύτου πλειοψηφίας με δύο ψήφους, μία της μαμάς και μία του μπαμπά), το οποίο δεν αναθεωρείται και μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή ανά πάσα στιγμή με τίτλο:  “Δεν τηρείς την συμφωνία μας; Δεν αγοράζω τίποτα!”

Κι όμως η υπενθύμιση των νόμων, επιφέρει την τάξη!  Πάντα!