Σε μια χαλαρή συζήτηση από τις πολλές που κάνουμε μαμά και κόρη, κάπως η μικρή ανέφερε με νάζι, ότι μας αγαπάει το ίδιο και τους δύο γονείς, αλλά έχει μια μικρή αδυναμία στον μπαμπά.
Αυτό το τελευταίο είναι εμφανέστατο και φυσιολογικό, όπως γίνεται συνήθως σε κάθε σχέση μπαμπά-κόρης.
Στην έκφραση αυτής της αδυναμίας προς τον μπαμπά φυσικά και δεν έχω ίχνος ζήλειας, γιατί πρώτα από όλα είμαι κι εγώ κόρη και ξέρω τί σημαίνει αυτή η ξεχωριστή σχέση, δεύτερον μου αρέσει να έχουν οι δυο τους αυτόν το διαφορετικό δεσμό και τρίτον ξέρω, ότι μου είναι υπεραρκετό αυτό που νιώθω για το παιδί μου (ίσως πάλι να είναι αντίστροφη η σειρά της σημασίας, αλλά…δεν έχει καμία σημασία 🙂 ) .
Όταν κάναμε τη συζήτηση και μου ανέφερε την αδυναμία στον μπαμπά, της ζήτησα εάν θέλει, να μου περιγράψει το συναίσθημά της.
Μου αρέσει να την ακούω να εκφράζεται, να μου αναλύει τα συναισθήματά της και πιστεύω, ότι αυτό κάνει καλό και στην ίδια, γιατί μπαίνει σε μια διαδικασία να βαθαίνει όσα σκέφτεται και νιώθει. Μια διαδικασία…αυτογνωσίας.
Άρχισε, λοιπόν, να μου εξηγεί ότι η αδυναμία εκφράζεται στο ότι ο μπαμπάς είναι παιχνιδιάρης, γιατί είναι τρυφερός, γιατί κάνουν “συμμαχίες” σκανταλιών εναντίον μου και γιατί βέβαια λόγω των υποχρεώσεων της δουλειάς του δεν μπορεί να είναι συνέχεια παρών, οπότε της λείπει λίγο περισσότερο στη μέρα της.
Ενώ για κανένα δεκάλεπτο μου μιλούσε και μου ξεδίπλωνε τις σκέψεις και την εξομολόγηση αγάπης για τον μπαμπά της, κάποια στιγμή σταματάει και μου λέει:
-“Μαμά, δεν νιώθω καλά που σου τα είπα αυτά. Δεν έπρεπε να σου τα πω.”
-” Γιατί, αγάπη μου; Γιατί νιώθεις έτσι;”
-“Νομίζω, ότι σε πλήγωσα. Δεν έπρεπε να σου πω ότι έχω αδυναμία στον μπαμπά.
Σας αγαπάω και τους δύο πολύ.
Κι εσένα σε αγαπάω πολύ πολύ και κάνεις τα ίδια και δεν έπρεπε να πω κάτι τέτοιο και να σε πληγώσω.”
Μου ήρθε να την ζουλήξω!
Της εξήγησα ότι όχι μόνο δεν με πλήγωσε, αλλά με έκανε να νιώσω μεγάλη χαρά, γιατί μου αρέσει οι αγαπημένοι μου να αγαπιούνται μεταξύ τους και να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση. Επαγωγικά είναι όμορφο και για τους τρεις μας.
Της υπενθύμισα, ότι κι εγώ ως κόρη χωρίς να σημαίνει ότι δεν λατρεύω τη μαμά μου, έχω μια διαφορετική αδυναμία στον μπαμπά μου και ξέρω τί εννοεί. Αυτό συμβαίνει με τα περισσότερα κορίτσια. (Μερικά άρθρα μου όπως τα παρακάτω, το αποδεικνύουν αφού: “Εκείνο το βράδυ που με χόρεψε ο μπαμπάς μου” και “Ο μπαμπάς της νύφης”)
Εξάλλου είχαμε ξανασυζητήσει όταν ήταν πολύ πιο μικρή για την αγάπη, όπου είχαμε μιλήσει για το ότι κανέναν άνθρωπο δεν τον αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν είναι ίδια η ένταση.
Της είχα πει τότε…[…“Δεν τον αγαπάς λιγότερο. Τον αγαπάς διαφορετικά. Δεν είναι όλα τα είδη αγάπης ίδια. Δεν σημαίνει, ότι πάντα αγαπάμε κάποιον περισσότερο ή λιγότερο. Μπορούμε, να αγαπάμε διαφορετικά.”…]
Μπορείτε να διαβάσετε όλη εκείνη τη συζήτησή μας εδώ : “Περί αγάπης…”Συζήτηση με τη μικρή,
Στάθηκε για λίγη ώρα και με ξαναρωτάει.
–“Αλήθεια; Δεν σε πλήγωσα; Δεν σε στεναχώρησα που είπα κάτι τέτοιο;”
-“Όχι, βέβαια! Χάρηκα που άκουσα τα συναισθήματά σου, ακόμη περισσότερο που νιώθεις έτσι για τον μπαμπά σου.
Νιώθω την αγάπη σου και για τους δυο μας και αυτό που εμένα με κάνει χαρούμενη είναι να σε βλέπω χαμογελαστή και ευτυχισμένη και να αγαπιέσαι με τον μπαμπά.
Δεν έχω ανάγκη να μου πεις αν με αγαπάς το ίδιο ή περισσότερο.
Νιώθω την αγάπη σου και την ευτυχία σου και αυτό μου αρκεί.
Εισπράττω την ευαισθησία σου και την τρυφερότητά σου για μένα, ακόμη και σε αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή.
Με νοιάστηκες. Με σκέφτηκες και αυτό από μόνο του δείχνει για άλλη μια φορά, ότι με αγαπάς.
Δεν έχω ανάγκη κάτι περισσότερο.”
Με πήρε αγκαλιά κι ένιωσα την ανακούφιση και τη χαρά της.
Όταν το βράδυ πήγα να την φιλήσω πριν κοιμηθεί, μου ξαναείπε ναζιάρικα:
–“Αλήθεια, δεν σε πλήγωσα;”
– “Με πλήγωσες απίστευτα πολύ και δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις….μέχρι να ξυπνήσεις!”
Γελάσαμε και οι δύο και κοιμηθήκαμε γλυκά.
Σκέφτομαι πόσο καλό αλλά και πόσο σαράκι είναι το να “τρώγεσαι” για τα συναισθήματα, που μπορεί να προκαλείς σε κάποιον άλλο.
Είναι ανθρώπινο και ευαίσθητο, αλλά μπορεί να γίνει βάσανο και το ξέρω, γιατί φορές βασανίζομαι κι εγώ κάπως έτσι.
Όσο μεγαλώνεις βέβαια, μαθαίνεις στον εαυτό σου, να το διαχειρίζεται πιο εύκολα για τις δικές σου άμυνες και γιατί κάποιες φορές τέτοιες καταστάσεις είναι “βαρίδια” και στη ζωή πρέπει να προχωράς.
Ξέρω, ότι από την τρυφερότητα και την ευαισθησία της ψυχής της θα υπάρξουν φορές που θα βασανίζεται, αλλά αυτό είναι το τίμημα της ευαισθησίας. Γνωρίζοντάς την όμως και όσο μεγαλώνει, συνειδητοποιώ ότι θα βρίσκει από νωρίς τον τρόπο της να είναι ευτυχισμένοι.
Εύχομαι να συναντά ανθρώπους που θα την αγαπούν και θα εκτιμούν την ευαισθησία και την τρυφερότητα της ψυχής της.
Γίνεται ένας υπέροχος άνθρωπος κι εγώ την καμαρώνω! ♥
Μαμά Μαμαδοπούλου
(Κοίτα, φίλε μου! Να σκίζεσαι για αυτά πριν καν γεννηθούν, να κοιλοπονάς, να γίνεσαι χίλια κομμάτια κάθε μέρα και τούτα να έχουν αδυναμία στον μπαμπά γιατί τους λείπει περισσότερο! Άτιμη κενωνία! :p)
No Comments