Σε ένα επιστολόχαρτο Sarah Kay! :)

Είναι αυτές οι μέρες, που η μικρή λείπει στις παππουδογιαγιοδιακοπές της και ενώ έχω προγραμματίσει τα άπειρα πράγματα για να κάνω, βρίσκω και περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου και στέκομαι σε πράγματα λίγο περισσότερο.

Επεξεργάζομαι, αναλύω, θυμάμαι!

Ανεβαίνοντας με το τρένο το πρωί στο γραφείο….well..τώρα δηλαδή είμαι στο τρένο και γράφω όλα αυτά, για να είμαστε πιο ρεαλιστικοί….απέναντί μου κάθεται ένας κύριος μεγάλος σε ηλικία, ο οποίος διαβάζει ένα γράμμα.

Αυτή η εικόνα με έφερε πίσω στα χρόνια εκείνα, που αλληλογραφούσα με τρελό πάθος!

Είχα φίλες και φίλους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και όχι μόνο και θυμάμαι, να επιλέγω επιμελώς χαρτί αλληλογραφίας κι έγραφα τα νέα μου.

[Όλη η συλλογή μου με τα επιστολόχαρτα εεεεδώ : “Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ – ΤΙ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΑ ΤΩΩΩΡΑ; ;)” ]

Όπως όλα τα κοριτσάκια πέρασα κι εγώ τη φάση εκείνη της ρομαντικής μόδας της Sarah Kay.

Ήταν εκείνη η εποχή, που επέλεγα χαρτί και φάκελο με διαφορετική φιγούρα κάθε φορά.

Πάντα μου άρεσαν οι επιστολές.

Ακόμη και τα πρώτα χρόνια του email, προτιμούσα να στέλνω ταχυδρομικά γράμματα.

Αυτή η διαδικασία, η ευχάριστη έκπληξη που φέρνει ένας φάκελος στο γραμματοκιβώτιο, η αίσθηση ότι το επιστολόχαρτο το κρατούσε στα χέρια του ο αποστολέας πριν φτάσει στα δικά σου, ο γραφικός του χαρακτήρας…ακόμη και το γεγονός, ότι ο αποστολέας αφιερώνει χρόνο, να επιλέξει χαρτί, φάκελο, στυλό, να το γράψει με προσοχή (δεν υπάρχει κουμπί delete, αλλά blanco και γόμα) και να πάει στο ταχυδρομείο να το στείλει, δείχνει ένα “τσικ” παραπάνω αγάπης!

Σε κάθε φάκελο εκτός από το γράμμα έβαζα και κάτι μέσα. Αυτοκόλλητα, αποξηραμένα λουλούδια, κενά χαρτιά αλληλογραφίας, βραχιολάκια που έφτιαχνα εγώ και ένα σωρό άλλα mini πραγματάκια. Ήθελα κάθε επιστολή να είναι διαφορετική για τον κάθε ένα ξεχωριστό παραλήπτη!

Μέσα στις σελίδες του παιδικού-εφηβικού ημερολογίου μου, έχω κρατημένα γράμματα από διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικούς αποστολείς. Από τις φίλες που είχα στο δημοτικό, συμμαθήτριες μου στο γυμνάσιο, που μετακόμισαν σε μεγάλες πόλεις, από τον αδερφό μου όταν πήγε στρατό, από τον αγαπημένο μου…

Δεν τα έχω κρατήσει όλα, γιατί δεν θα μας χωρούσε το σπίτι.

Υπήρχε εποχή που αλληλογραφούσα με 11 άτομα από Ελλάδα, 1 από Γερμανία και 2 από Ιταλία.

Πότε προλάβαινα; Ελάτε, καλέ; 1-2 την ημέρα έγραφα και ήμασταν μια χαρά.

Ουσιαστικά μιλούσα με τους φίλους μου.

Τα τηλέφωνα δεν συνέφεραν τότε, ξέρετε. Απεριορίστο δεν υπήρχε.

Αγαπώ την αποστολή επιστολών μέχρι και σήμερα και όποτε βρίσκω ευκαιρία, προτιμώ αυτό τον τρόπο επικοινωνίας.

Ουπς! Το τρένο φτάνει στον προορισμό μου και πρέπει να κατέβω!

Eις το επαναγράφειν! 😉

 

 Mαμά Μαμαδοπούλου