AN ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΥ…

(Image by Alexey Ivanov)

Κάθεται βαρύς ο τίτλος;

Όσο σκληρός κι αν ακούγεται κρύβει πάντα μέσα του την πιθανότητα, που ξέρουμε ότι για όλους υπάρχει.

Λίγα μόλις 24ωρα πριν ένας νέος άνθρωπος χάθηκε τραγικά και άδικα.

Άδικα….

Αλήθεια, ποιός έχει το δικαίωμα να κρίνει πότε κάποιος χάνεται δίκαια;

Τί αναρωτιέμαι τώρα;….

Πεθαίνει ένας άνθρωπος που δεν είναι συγγενής ή στενός φίλος, είναι όμως στην καθημερινότητά σου και η είδηση του θανάτου του είναι σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα.

Kαι η συνέχεια….οι ώρες μετά το ηλεκτροσόκ!

Εναλλαγές στην τάση και στην ένταση για εμάς τους γονείς, αλλά και για το παιδί.

 

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα να μιλήσω για το θάνατο.

Δεν με τρομάζει η λέξη, δεν με τρομάζει το γεγονός.

Με στεναχωρούν και με προβληματίζουν οι συνέπειες, ο τρόπος και κυρίως η χρονική στιγμή, που θα έρθει.

Την ημέρα του αποχαιρετισμού  έβλεπα τους κοντινούς συγγενείς και φίλους, που ήταν συγκλονισμένοι και ξέσπασα σε αναφιλητά, γιατί με έπνιξε το άδικο του γεγονότος (γιατί ΕΙΝΑΙ), αλλά και γιατί ήρθα στη θέση αυτών των ανθρώπων, που έχασαν ξαφνικά την ευκαιρία να του πουν πράγματα.

Αναρωτιόμουν…

Άραγε η σύντροφός του είχε πει “Σ’αγαπώ” εκείνη την ημέρα ή μήπως είχαν φύγει για τις δουλειές τους παρεξηγημένοι για κάποια ανόητη αφορμή, από αυτές που κάνουμε μουτράκια και νευράκια;

Είχε συναντηθεί με τον αδερφό του πρόσφατα ή μήπως οι δουλειές τους, οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητά τους είχε “πάρει μπάλα” και δεν είχαν βρεθεί από την τελευταία μακρινή οικογενειακή συγκέντρωση;

Οι φίλοι του; Μήπως είχε τσακωθεί με κάποιον; Θα είχαν προλάβει να πουν “συγγνώμη-δεν τρέχει τίποτα-πάμε από εκεί που το αφήσαμε”;

Και όσο τα σκεφτόμουν έκλαιγα.

Έκλαιγα, γιατί ένιωθα για εκείνο το “Καλημέρα-Καλημέρα!”, που έλεγε κάθε πρωί έξω από το σχολείο, για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί η ξαφνική και βίαιη απουσία του, αλλά και γι’αυτά που ίσως άφησε στη μέση.

Σε άλλες ζωές,  σχέσεις, καρδιές…

Εκεί επικυρώνεται το “Ποτέ” και το “Πάντα” για όλους τους ανθρώπους.

Είναι η στιγμή που ξέρεις, ότι δεν θα ξαναμιλήσεις ΠΟΤΕ με κάποιον, αλλά και κάποιος σε αγάπησε για ΠΑΝΤΑ.

Και όταν  έρχεται ξαφνικά το οριστικό, απόλυτο και μη αναστρέψιμο σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Δεν ξέρω, πώς είναι τα πράγματα γι’αυτόν που χάνεται.

Νιώθω, πώς είναι γι’αυτόν που μένει.

Άρχισα να σκέφτομαι και να βιώνω συναισθήματα διαφορετικά.

Σε αυτό το γραπτό απομονώνω το μέρος που αφορά εμένα και μόνο και όχι το μέρος που με επηρέασε ως μαμά και ως σύντροφος.

Αφήνω το κομμάτι, που έπρέπε να πω μια τέτοια είδηση για πρώτη φορά στο παιδί μου.

Αφήνω το κομμάτι, που έπρεπε να περάσω το σοκ με το σύντροφό μου.

Μένω σε εμένα και μόνο.

Πέρα από τη θλίψη και τη στεναχώρια, αρχίζουν οι αναγωγές και οι προβολές του γεγονότος στη δική σου ζωή.

Πόσο απίστευτη ύπαρξη είμαστε, αλλά και πόσο τίποτα γινόμαστε σε μία στιγμή.

Σκέφτομαι, αν τώρα συνέβαινε κάτι τέτοιο και σταματούσα να υπάρχω, τί θα μου στοίχιζε αν με έβλεπα (ξέρετε….λίγο από “Ghost”…).

* Που φθείρω την ψυχή μου για μικροπράγματα και έτσι φθαρμένη χαλά πολλές φορές τη διάθεσή μου.

* Που  στο παιδί μου λέω κάθε μέρα “Σ’αγαπώ”, αλλά στο σύντροφό μου, στους γονείς μου, στον αδερφό μου, στους φίλους μου με άλλη συχνότητα.

* Που δεν απολαμβάνω ήρεμα τις γεύσεις του γεύματός μου, αλλά το τρώω βιαστικά για να γεμίσω το στομάχι μου και να κόψω την πείνα μου και τρώω μηχανικά και νυσταγμένη το πρωινό μου, που είναι το πιο αγαπημένο μου γεύμα της ημέρας.

* Που νυστάζω το πρωί που ξυπνάω και δεν απολαμβάνω τα χρώματα της φύσης  την ώρα που χαράζει.

* Που δεν αφιερώνω λίγη περισσότερη ώρα στη μαμά μου που έχει ανάγκη να μου πει τα αδιάφορα για μένα-ενδιαφέροντα για εκείνη νέα κάποιας φίλης της, που δεν έχω συναντήσει ποτέ.

*Που δεν κάνω χάδια και αγκαλιές στον μπαμπά μου, γιατί δεν είμαι του “γούτσου-γούτσου” και μου κάνει παράπονα.

*Που δεν επιδιώκω να βλέπω πιο συχνά τον αδερφό μου και επιτρέπω στην καθημερινότητα να με παρασύρει και να με κάνει να πιστεύω, ότι έχω χρόνο.

*Που όσο κι αν έχω προσπαθήσει δεν έχω λύσει την παρεξήγηση με τον παλιό κολλητό μου φίλο (το “τουλουμπάκι μου”, όπως τον έλεγα) και δεν ξέρω ακόμη, γιατί δεν μιλάμε (να του το πείτε, άμα τον δείτε).

* Που δεν έχω βοηθήσει τόσο όσο θα ήθελα-θα έπρεπε ανθρώπους, αδέσποτα, τη φύση.

* Που έχω θυμώσει και νευριάσει για ασήμαντα πράγματα (π.χ. για την κίνηση, ενώ βιάζομαι ).

Αυτές τις μέρες έχω μείνει πολύ με την οικογένειά μου. Έχουμε αγκαλιαστεί ακόμη περισσότερο.

Έχω αναζητήσει φίλους μου.

Έχω συναντήσει ανθρώπους, που αγαπιόμαστε και αφήναμε αόριστα το “να βρεθούμε κάποια στιγμή”.

Έχω νιώσει τυχερή για όσα έχω αυτή τη στιγμή.

Έχω νιώσει τυχερή για όσα μπορώ και προσφέρω αυτή τη στιγμή.

Είμαι εδώ για την οικογένειά μου.

Είμαι εδώ για τους φίλους μου.

Είμαι εδώ για τους συνεργάτες μου.

Ζω!

Είμαι καλά.

Δεν έχω όλα όσα θα ήθελα.

Έχω όμως πολλά που θα ήθελαν άλλοι και δεν μπορούν να έχουν.

Ναι, έχω παραπάνω από τα βασικά και δεν αναφέρομαι στα υλικά.

Και στην τελική….ακόμη και γι’αυτά που δεν έχω και χρειάζομαι, είμαι εδώ για να προσπαθήσω να τα αποκτήσω και να ζήσω, να ξεζουμίσω,  ό,τι έχω στα χέρια μου.

Και την ίδια ώρα που μέσα μου βαθιά και έντονα πενθώ για αυτόν τον άνθρωπο που έφυγε και τους διαλυμένους ανθρώπους που άφησε πίσω του, νιώθω την ανάγκη να χαρώ τη ζωή που έχω.

Τη ζωή στην οποία τίποτα δεδομένο δεν έχουμε.

Κανένα ποτέ και κανένα για πάντα.

* Να χαρώ τις αισθήσεις μου

* Να δημιουργήσω

* Να νιώσω

* Να εκφράσω

* Να γελάσω

* Να κλάψω

* Να προσφέρω

* Να γιορτάσω τη ζωή μόνη  μου, αλλά και με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου.

* Να πω τα “Σ’αγαπώ” που δεν είπα.

Να τα λέω πολύ, συχνά και όποτε τα νιώθω, για να το νιώσουν οι άλλοι και για να αισθανθώ εγώ αυτό ζεστό κύμα γαλήνης και ευφορίας που καλύπτει την ψυχή κάθε φορά που βγαίνουν αυτές οι λέξεις από το στόμα

Μην φοβάστε, να συζητάτε για το θάνατο.

Να το σκέφτεστε ως το σημείο που  έχουμε ή δεν έχουμε προλάβει.

Το σημείο που έχουμε προλάβει να δώσουμε υπόσταση στο “Ποτέ” και στο “Πάντα”.

Γι’αυτό πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα, σαν να είναι η τελευταία.

“Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα σου”

Και το αύριο ήταν πολύ αργά

Θα μπορούσες να πεις αντίο στο χτες;

Θα ζούσες κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία;

………………………..

Θα έπαιρνες τηλέφωνο παλιούς φίλους που ποτέ δεν βλέπεις;

Θα αναπoλούσες αναμνήσεις;

Θα συγχωρούσες τους εχθρούς σου;

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα σου…….

Μαμά Μαμαδοπούλου

“If Today Was Your Last Day”