slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΕΦΗΒΕΙΑ

Πολλαπλασιασμός Αγάπης. :)

13 Απριλίου, 2015

Είμαι έφηβη και η μέρα του Πάσχα δεν είναι αγαπημένη μου.

Mε “χαλάει” το πρωινό ξύπνημα.

Πρέπει να σηκωθώ νωρίς για να βοηθήσω τους γονείς μου που ετοιμάζουν το σπίτι και τον οβελία στην αυλή περιμένοντας τους φίλους και συγγενείς (στο σπίτι μας γίνεται τις περισσότερες φορές το πατιρντί).

Ακόμη κι αν αρνηθώ να σηκωθώ, θα με ξυπνήσουν τα τσάμικα-καλαματιανά-ντιριντάχτα και μπαμ μπουμ του γείτονα.

Μετά θα αρχίσουν να έρχονται όλοι οι μεγάλοι φίλοι και συγγενείς και θα αρχίσουν τα “Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά” και μάτσ μουτς και ίου-μπλιέχ! – δεν μπορώ τα φιλιά συνέχεια με όλους.

Άσε πια αυτό το πέρα δώθε σπίτι-αυλή, αυλή-σπίτι, για να πάω στον μπαμπά ένα πηρούνι, το αλατοπίπερο, μια πετσέτα, μια κουτάλα, λίγο νερό, ένα ταψί, ένα μικρότερο ταψί, ένα τηγάνι, μία πιάστρα, μια καρέκλα για τη γιαγιά που δεν βολεύεται στο σκαμπό, ένα μπουκάλι κρύο νερό, όχι τόσο κρύο νερό, μια σόδα για το θείο που βαρυστομάχιασε, ένα καπέλο για τον ήλιο, ένα “πες στη μαμά να στρώσετε τραπέζι”…

Μην θυμηθώ, που μέχρι να φτιάξει ο μπαμπάς εκείνο το μοτέρ που γυρίζει τη σούβλα μόνη της, υπήρχε η υποχρεωτική βάρδια “τίντιτίτιριριρίιιι” για το χειροκίνητο γύρισμα του οβελία.

Πωωωωωω!

“Πάλι εγώ μπαμπά; Γύρισα μισή ώρα. Πάλι εγώ; Κάηκα. Το πρόσωπό μου. Πιάστηκε η μέση μου. Ο πωπός μου τόση ώρα σε αυτό το καρεκλάκι. Δεν μπορώ πιο γρηγορα. Ναι, προσέχω να μην φύγει από τη θέση του. Με χτυπάει και ο ήλιος. Έφαγα κάπνα. Πφφφφφ!”

Ή το “Δεν θέλω να φάω άλλο κοκορέτσι, θεία. Γιαγιά, όχι άλλο αυγό. Μπαμπά, μπλιέχ! Έχει τόσο ξύγκι!!”, μέχρι την ώρα να στρωθεί το τραπέζι.

ΩΩΩΩ! Αυτό το τραπέζι. Στρώσε – Ξέστρωσε. Να βρω τρόπο να ξεφύγω από το πλύσιμο πιάτων.

Ωιμέ! Άναψε το κέφι κι άρχισαν το χορό. Πού να κρυφτώ; Θα αρχίσει η θεία να με τραβάει να χορέψω με το ζόρι. Δεν θέλω! Δεν μ’αρέσουν. Πάω μέσα να ακούσω τραγούδια στο δωμάτιό μου. Αλλά….θα έρθουν μαζί και όλα τα πιτσιρίκια ξαδέρφια. Δεν πειράζει. Το προτιμώ να καθίσω μαζί τους.

Και το βράδυ δεν θα μπορώ να κουνηθώ, γιατί σίγουρα θα σκάσω από το φαγητό. Μπαααα! Αρνί δεν θα φάω. Ίσως λίγη ξεροψημμένη πέτσα, αλλά θα φέρουν οι θείες αυτές τις πίτες και η γιαγιά τα γλυκά και θα φάω και τσουρέκι της μαμάς και μετά από τη νηστεία, θα πρηστεί το στομάχι μου, θα με σφίγγει το τζην και θα γκρινιάζω το βράδυ. Απππφφφφφφφ!!

Και γίνομαι ενήλικη, αλλά η μέρα αυτή συνεχίζει να μην είναι από τις αγαπημένες μου μέρες.

Σε κάποια πράγματα γίνομαι πιο υπομονετική, εκλογικεύω καταστάσεις και βοηθάω χωρίς να γκρινιάζω, είμαι ευγενική, αλλά βαριέμαι αφάνταστα το πέρα-δώθε-κείθε και την υποχρεωτική συναναστροφή με ΟΟΟΟΛΟΥΣ.

Και τα χρόνια περνούν.

Ωριμάζω και όλα γλυκαίνουν.

Εκτιμώ τις στιγμές με τον μπαμπά μου δίπλα στο φούρνο, τη μαμά μου χαμογελαστή να ετοιμάζει πράγματα και να καλωσορίζει φίλους και συγγενείς, τους θείους και τις θείες που πια τους πειράζουμε με τον αδερφό μου, τα ξαδέρφια που γίνονται ευτυχισμένη παρέα και την αυλή που αρχίζει να γεμίζει γέλια παιδιών. Των δικών μας παιδιών που δεν χορταίνουν το παιχνίδι.

Κεριά Φλόγες

Δεν βαριέμαι. Δεν δυσανασχετώ. Δεν με ενοχλεί τίποτα. Απολαμβάνω τις στιγμές που ξέρω πια ότι είναι ξεχωριστές και δεν ξαναγυρίζουν. Δεν ξανάρχονται ποτέ ίδιες.

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η μέρα.

Ήμασταν περισσότεροι στο σπίτι από άλλες χρονιές, αλλά και λιγότεροι.

Ήμασταν σχεδόν όλη η οικογένεια, αλλά κάποιος έλειπε. Έλειπε από το τραπέζι, αλλά όχι από την καρδιά μας και το μυαλό μας.

Υψώθηκαν τα ποτήρια στην αρχή του τραπεζιού στη δική του μνήμη, στη δική του απούσα παρουσία και συνεχίσαμε με χαρά, συγκίνηση, γέλιο, πειράγματα, ένα γεύμα ευτυχισμένο.

Δεν θέλαμε τραγούδια. Δεν κάναμε φιέστα.

Μαζευτήκαμε για να υπογραμμίσουμε την αγάπη, το νοιάξιμο, την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

“Έι, στα δύσκολα εδώ είμαι.”

“Δεν μιλάμε συχνά, αλλά είσαι δικός μου άνθρωπος.”

“Πες μου για τη μικρή; Πώς περνάει τη μέρα της;”

“Πώς πέρασες στο ταξίδι σου;”

“Να σου πω… πιστεύεις, ότι είναι ερωτικό το ενδιαφέρον που μου δείχνει;”

“Είσαι ευχαριστημένη στη δουλειά;”,

“Ω! Μα τί ωραίο μαλλί έχεις φτιάξει;”

 

Εικόνα

“Δε θέλω να χαθούμε. Θέλω να είμαστε πιο κοντά.

Τώρα που δεν είναι εδώ εκείνος, θέλω να είσαι πιο κοντά μου.”

Όλα. Απλά, σύνθετα, καθημερινά, δύσκολα, εύκολα, όλα να ειπωθούν μέσα σε αυτή τη μέρα.

Κι είναι αυτή η αίσθηση, που ενώ λείπει, είναι εκεί!

Μέσα από το δυνάμωμα των σχέσεων μεταξύ μας.

Με έναν μαγικό τρόπο η αγάπη για εκείνον σαν να πολλαπλασιάστηκε και να μοιράστηκε προσθετικά στην ήδη υπάρχουσα αγάπη ανάμεσά μας.

Και είναι από τις φορές που καταλαβαίνω την αξία και την ουσία αυτών των οικογενειακών συναντήσεων τέτοιες μέρες.

Για να δυναμώσουν σχέσεις και την αγάπη και να καλύψουν κενά.

Όπως το κενό μιας συγκεκριμένης σφιχτής αγκαλιάς.

Εκείνης που ενώ ήμουν πιο ψηλή από εκείνον με σήκωνε ελαφρά από το έδαφος.

Ναι! Ήταν μια όμορφη Κυριακή του Πάσχα!

Χρόνια Πολλά! 🙂

Mαμά Μαμαδοπούλου

 

 

Λουλούδια KidsCloud.gr

 

4 Σχόλια

  • Reply Vivi 13 Απριλίου, 2015 at 9:02 μμ

    Χριστός Ανέστη!!Ειναι μεγάλη ευλογία η επανάληψη ευχαριστων εθίμων και ο απολογισμός της χρονιάς η μνημονευση ανθρώπων που δεν ειναι πια κοντα μας και η σειρά των δικών μας παιδιών να γκρινιάζουν για τα θελήματα που τους βάζουμε να κάνουν:)Αξια ανεκτίμητη!Και του χρονου με υγεια

    • Reply KidsCloud 14 Απριλίου, 2015 at 9:42 μμ

      Aληθώς!
      Να είμαστε καλά, να γκρινιάζουν, να δημιουργούμε αναμνήσεις που θα τις ζούμε τώρα και θα τις θυμόμαστε μετά όλοι με χαμόγελο. 🙂

  • Reply My Lovable Baby 14 Απριλίου, 2015 at 10:05 πμ

    Χρόνια πολλά! Η αφήγησή σου με ταξίδεψε σε χρόνια παλιά και μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις. Κάπως έτσι ένιωθα τότε, κάπως έτσι νιώθω τώρα. Τώρα προσπαθώ να ρουφήξω τις στιγμές…
    Τα φιλιά μου!

    • Reply KidsCloud 14 Απριλίου, 2015 at 9:44 μμ

      Χρόνια πολλά!
      Νομίζω ότι λίγο-πολύ έχουμε περάσει τα ίδια οι περισσότεροι.
      Και νομίζω ότι τα ίδια θα περάσουν και τα παιδιά μας. Χαχαχααα!!
      Να είμαστε καλά! Φιλιά, όμορφη!