Το έχω ξαναπεί και θα το λέω συνέχεια!
Ο κάθε ένας μας είναι πολλά πράγματα.
Ακόμη και όταν γίνω -με το καλό- γιαγιά, θα λέω “Είμαι ΚΑΙ γιαγιά!”.
Σαφέστατα και από τότε, που η μητρότητα ήρθε στη ζωή μου, όλα άλλαξαν (προτεραιότητες, θέλω, ανάγκες…).
Η μητρότητα είναι ένα περίεργο πράγμα.
Έχει πολλά “θέλω” και πολλά “πρέπει”.
Αυτά τα δύο τις περισσότερες φορές προχωρούν μαζί.
Θέλεις, να είναι καλά το παιδί σου, οπότε κάνεις ό,τι χρειάζεται-ό,τι πρέπει, για να το πετύχεις.
Νομίζω, ότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που μετουσιώνεις αυτόματα την επιθυμία σου σε υποχρέωση, την οποία και πάλι νιώθεις ως επιθυμία. Πολύπλοκο πράγμα, έτσι;
Δεν έχω διαβάσει αναλύσεις ψυχολογίας για τη μητρότητα. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ την ανάγκη. Προσπαθώ να την εξηγώ, όπως τη ζω και να αιτιολογώ δικές μου αντιδράσεις και συναισθήματα. Πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό.
Δεν θα ξεχάσω, εκεί στις αρχές της εφηβείας μου που είχα κάνει τη μητέρα μου, να φρικάρει, όταν της παρουσίασα σε ολόκληρη ανάλυση την άποψή μου, ότι η αγάπη της μητέρας είναι κατά βάθος εγωιστική και εγωκεντρική (τ’ανάσκελα η μάνα μου). Είχε συνέχεια η σκέψη μου : “Με αγαπάς, γιατί είμαι κομμάτι σου. Άρα…αυτό δεν είναι εγωιστικό;”.
Noμίζω, ότι δεν θα το ξεπεράσει ποτέ! :p
Βέβαια μεγαλώνοντας διαπίστωσα, ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Κάπου έχουν τη δόση της αλήθειας της εφηβικής μου τρελής ανάλυσης,πως αγαπάμε τη νέα ζωή που φέρνουμε σε αυτό τον κοσμο, αλλά γνώρισα και μαμάδες που δεν γέννησαν οι ίδιες τα παιδιά που μεγαλώνουν και παρόλα ταύτα τα αγαπούν περισσότερο από οτιδήποτε.
Με το που γίνεσαι μητέρα (μην πω, με το που μαθαίνεις ότι θα γίνεις μητέρα), αυτόματα βάζεις στον εαυτό σου κανόνες.
Κάνεις αλλαγή προτεραιοτήτων.
Και τα κάνεις όλα με αγάπη!
Ανεξάντλητη αγάπη!
Και δίνεις συνέχεια.
Τις περισσότερες φορές χωρίς να στο ζητάει κανείς!
Δίνεις, γιατί νομίζεις, ότι αν δεν δώσεις, θα εκραγείς από την πολλή αγάπη και θα γεμίσει ο τόπος καρδούλες! :p
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, άκουγα για τον προορισμό της γυναίκας (και του άντρα πάνω-κάτω με κάποιες διαφορές) “Να μεγαλώσει, να σπουδάσει, να παντρευτεί, άντε, να πιάσει και μία δουλειά και να κάνει παιδιά!”.
Εκεί σταματούσε η ιστορία.
Αυτή τη διήγηση, βέβαια, δεν την άκουσα ποτέ από τη μητέρα μου, η οποία είχε ως επάγγελμα “οικοκυρικά”.
Λίγο που η ίδια είχε διαφορετικό τρόπο σκέψης, λίγο που κι εγώ ήμουν κάπως “αντισυμβατικό τρένο”, ένιωθα ότι ο άνθρωπος και όχι ειδικά η γυναίκα, έχει προορισμό να κάνει πολλά πράγματα. Όπως μου έλεγε από μικρή και το έδειχνε με όποιο τρόπο μπορούσε με τη δική της ζωή, ο βασικός προορισμός του ανθρώπου, είναι να προσπαθήσει να γίνει ευτυχισμένος! Και η γονεϊκή κατάσταση είναι κομμάτι της ευτυχίας, όχι το όλο της!
Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω, ότι δεν είμαι τόσο σίγουρη, ότι η ευτυχία είναι ένα μεγάλο παζλ που κομμάτια της το συμπληρώνουν. Νομίζω ότι είναι πολλά μικρότερα παζλ με εικόνες, με λιγότερα κομμάτια, που δίνουν την πληρότητα από διαφορετικά πράγματα.
Την περίοδο που ήμουν έγκυος, διάβασα πολύ, σκέφτηκα πολύ, ανάλυσα πολύ και ήξερα, ότι αυτό το μωρό που θα γεννήσω μετά από κάποια χρόνια θα φύγει από το σπίτι (ή θα προσπαθήσει να διώξει εμάς :p). Αυτό το μωρό έρχεται στον κόσμο για να ζήσει τη δική του ζωή, που θα είναι κομμάτι της δικής μου, αλλά θα είναι η δική του ζωή. Και η δική μου, δική μου! Θα ζει με εμένα και όχι για μένα και το ίδιο ισχύει και για τους δύο γονείς της.
Άρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι όλα αυτά που μοιράζομαι κατά καιρούς μαζί σας.
Άρχισα να σκέφτομαι, ότι είναι σημαντικό να θυμάμαι ότι η μαμά, είναι και σύντροφος και κόρη και αδερφή και φίλη και επαγγελματίας κλπ κλπ.
Η μαμά αφιερώνει χρόνο για το παιδί, αλλά και για την ίδια και τον μπαμπά, τον παππού, τη γιαγιά, τον αδερφό της, τους φίλους της κλπ
Η μαμά κάνει όνειρα για το παιδί, τον σύντροφο και όλη την οικογένεια, αλλά κάνει και όνειρα για εκείνη.
Όνειρα που αφορούν τα δικά της ατομικά “θέλω” και μπορεί να μην αγγίζουν άμεσα κανέναν άλλον.
Και η μαμά συνεχίζει και κάνει όνειρα, για πράγματα που κάποιοι της έχουν πει “Πώς θα τα κάνεις αυτά τώρα που έχεις και παιδί; “
Mα, το παιδί ήρθε για να συμπληρώσει την ευτυχία μας και όχι για να πάρει κομμάτι της.
Οπότε, εάν εγώ θέλω να ονειρεύομαι στα 41 μου, ότι κάποια στιγμή θα κάνω κι άλλες σπουδές, θα το κάνω και θα φτιάξω ολόκληρο σχέδιο για να το πετύχω.
Και δεν θα με εμποδίσει το γεγονός, ότι το παιδί με χρειάζεται να είμαι δίπλα του και stand by.
Ξέρω, ότι θα είμαι η ίδια stand by γι’αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου και θα το κάνω, γιατί το θέλω από τα απύθμενα βάθη της καρδιάς μου!
Θέλω όμως να μην βάλω σε stand by τη ζωή μου.
Γιατί είναι δική μου και γεμάτη όνειρα! 🙂
Και ξέροντας, ότι εμείς δίνουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας, θέλω να βλέπει η μικρή μου, ότι κάνω κατάδικά μου όνειρα και τα κυνηγάω!
Να κάνει και εκείνη το ίδιο και να νιώθει την ίδια ευτυχία!
🙂
(Photo via https://www.pphotography.net/2010/12/beautiful-photography-by-amanda.html )
9 Comments
Είναι τόσοι πολλοί οι ρόλοι που αναλαμβάνεις ξαφνικά και δυστυχώς τον εαυτό μας τον βάζουμε τελευταίο.. Με λίγες ισορροπίες και λίγο χρόνο τον βρίσκουμε,ε;
Εννοείται!
Το ζητούμενο είναι να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι! 🙂
Αχ όταν διάβασα ότι το παιδί θα φύγει από το σπίτι ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Είμαι σε πρόωρο στάδιο ακόμα…
Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά δεν φεύγει.
Απλά ίσως είναι λίγο διαφορετικό, όσο περνούν τα χρόνια. 🙂
¨..Το παιδί ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία μας όχι για να πάρει κομμάτι της…¨
Οτι πιο όμορφο και αληθινό έχω ακούσει ποτέ για το παιδί και την οικογένεια.
Σε ευχαριστώ! Θα το κρατήσω στη ψυχή μου!
🙂 Μα, αυτό είναι το νόημα του να κάνεις οικογένεια.
Να πολλαπλασιάζεις αγάπη και ευτυχία! 🙂
Είσαι εντελώς αντισυμβατικό τρένο, γι αυτό σε αγαπώ.
Και ναι ρε παιδιά, γίναμε μάνες, οκ. Παραμένουμε όμως γυναίκες, φίλες, κόρες, αδελφές, άνθρωποι. Συνεχίζουμε να έχουμε ανάγκες, όνειρα, στόχους.
Όταν διαβάζω ότι “πριν το παιδί ονειρευόμουν μπαράκια ενώ τώρα ζω την απόλυτη ευτυχία βλέποντας παιδικές ταινίες – και μόνο – και τίποτα δε μου λείπει” … χμ … δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Το να κουκουλώνουμε τις ανάγκες μας δεν είναι θυσία, είναι μάλλον – το λιγότερο – ανοησία. Και θα το βρούμε μπροστά μας αργότερα.
Αν δεν είχαμε τα ίδια μυαλά, δεν θα ταιριάζαμε!
Έτσι, φίλη μου!
Η ευτυχία είναι πολλά πράγματα και όχι μόνο ένα κομμάτι.
(Αυτό με τα μπαράκια μου υπενθυμίζει, ότι εκκρεμούν κάτι μπύρες, κρασιά, τσίπουρα κλπ που περιμένουν να τα καταναλώσουμε οι δυό μας. :p)
Χα! Έννοια σου και θα τακτοποιηθούν οι … εκκρεμότητες!
Φιλιά 🙂