“ΤΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ, ΒΡΕ ΚΟΥΤΟΥΤΣΙΚΟ;”

Ήταν πολύ δύσκολες εβδομάδες για την οικογένειά μου.

Στα σωθικά μου ένιωθα σαν να είχα πληγή.

Ένας από τους πιο αγαπημένους μας έφυγε  από τη ζωή. (Πόσο περίεργο μου φαίνεται  αυτό το “έφυγε”…)

Κάθισα αρκετές φορές να γράψω.

Μία φορά  έγραψα για τη χαρά (πόσο τραγική ακούγεται η λέξη κι όμως έτσι το νιώθω…) που πρόλαβα και του είπα πολλές φορές “Σ’αγαπώ”, άλλη φορά έγραψα για τον πόνο του αποχαιρετισμού και αυτή την τελευταία επικοινωνία, για την τρυφερότητα των τελευταίων στιγμών….

Συγχωρέστε με, που θα τα κρατήσω για μένα, αλλά είναι από αυτά που έχουν μια διαφορετική τρυφερή εύθραυστη ευαισθησία και θέλουν το χρόνο τους για να ζυμωθούν

Είναι αργά και έχω τη βουή του ταξιδιού και έναν πονοκέφαλο που δεν λέει να με αφήσει…..

“Ξεκουράστηκε.”

Να πάρει!….Γιατί θα έπρεπε να φτάσει στο σημείο, να έχει ανάγκη να ξεκουραστεί;

Γιατί η ζωή να γίνεται βάσανο, που θα πρέπει κάποιος να χρειάζεται διάλειμμα ή διακοπή;

………….

Σήμερα ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωσα ένα καλό που μπορεί να έχει η τελετή του αποχωρισμού, που με απωθεί, όχι γιατί με αγριεύει ή γιατί με φοβίζει, αλλά για άλλους λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με τις τυπικές διαδικασίες, που δεν έχω τη διάθεση να αναλύσω αυτή τη στιγμή.

Μόλις τελείωσε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε στο σπίτι και στην αρχή της διαδρομής ένιωσα μια γαλήνη περίεργη.

Μια γαλήνη που ήρθε κόντρα με τον πόνο που ξέρω ότι θα μαλακώνει με το πέρασμα του χρόνου.

Ο πόνος εξάλλου είναι το τίμημα της βαθειάς αγάπης.

Αυτής που βγάλαμε τόσο έντονα όλοι μας προσφέροντας τρυφεράδα, χάδι, ένα σφίξιμο στο χέρι, έναν ώμο κι ένα στέρνο για τα δάκρυα και ήταν λες και γίναμε μια μεγάλη αγκαλιά γύρω του.

Μια αγκαλιά που έγινε σφιχτός κύκλος αγάπης, ζέστανε εμάς μεταξύ μας, μας έδωσε δύναμη για αυτή τη βίαιη αρχή κι έκανε αυτόν τον πόνο πιο υποφερτό, πιο διαχειρίσιμο.

Εγώ δεν τον αποχαιρέτησα σήμερα.

Αυτό έγινε λίγες μέρες πριν όταν ήμασταν οι δυό μας και ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που με καταλαβαίνει.

Με πονάει πολύ, αλλά δεν θα γράψω λόγια θρήνου, ούτε περισσότερα για τον πόνο αυτής της απώλειας.

Είναι μεγάλη.

Όπως και η ζωή.

Που εκείνος ξέρω, ότι θα μου έλεγε να τη συνεχίσω με χαμόγελο.
Από μικρή μου έλεγε να μην καταπιέζομαι στα τυπικά, στα “πρέπει” και κυρίως στο “τί θα πει ο κόσμος”. Να κάνω αυτό που νιώθω και να μην απελπίζομαι. Να ψάχνω την ομορφιά.

Ξέρω ακριβώς, τί θα ήθελε να κάνω και την έκφραση που θα χρησιμοποιούσε για να μου το πει:

“Τί στεναχωριέσαι, βρε κουτούτσικο; Εγώ ξέρω πως μ’αγαπάς! Η ζωή συνεχίζεται!”

Έτσι είναι.

Kαι η αγάπη δεν χάνεται. 🙂

Είναι και η πρώτη μέρα της Άνοιξης!

21.03.2015