Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν

Το παρόν blog και η παρούσα μαμά είναι γνωστό ότι δηλώνουν τρελλό θαυμασμό για τον Oliver Jeffers.

Όπως σας έχω ξαναπεί, όλα τα αντίτυπα των βιβλίων του Oliver Jeffers, που έχουμε στο σπίτι μας, είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ! MY PRECIOUS!

Στην κόρη μου επιτρέπω να τα ξεφυλλίσει όσες φορές θέλει, αλλά πρέπει να επιστρέψουν στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ βιβλιοθήκη.
(Μπορείτε  να διαβάσετε για τα αγαπημένα μας βιβλία του Oliver Jeffers εδώ : Βιβλία Oliver Jeffers )

Στις τελευταίες κυκλοφορίες μάλιστα προσπάθησα να την πείσω ότι είναι πολύ μεγάλη πια για τέτοια βιβλία, αλλά δεν τα κατάφερα.

Η απάντησή της ήταν :“Εσύ είσαι αρκετά πιο μεγάλη από μένα κι όμως τα διαβάζεις;”

Δεν καταλαβαίνω…Τί εννοεί  “ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ”;

Όταν πήρα στα χέρια μου το “Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν” ενθουσιάστηκα και μόνο που είδα την εικονογράφηση.

Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν του Oliver Jeffers, πριν καν δω το όνομά του στο εξώφυλλο.
Όταν αγαπάς και μελετάς τη δουλειά ενός δημιουργού, μπορείς εύκολα να την αναγνωρίσεις.

Το βιβλίο το λάτρεψα.
Όμως συγγραφέας του βιβλίου, δεν είναι ο Oliver Jeffers, αλλά ο Drew Daywalt.

Η συνεργασία τους απογείωσε το υπέροχο concept, που στηρίζεται στην πιο αγαπημένη ασχολία των παιδιών, τη ζωγραφική.

Ποιό παιδί δεν θα βρει χαρτί και κραγιόνια και δεν θα καθίσει να ζωγραφίσει;
Φαντασία, δημιουργία και έκφραση.

Θα μοιραστώ μαζί σας λίγα λόγια από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :
Tο μόνο που ήθελε ο καημένος ο Ντάνκαν, ήταν να ζωγραφίζει. Όταν όμως άνοιξε την κασετίνα του, βρήκε ένα σωρό γράμματα που όλα τους έλεγαν το ίδιο: τα παρατάμε! Το Μπεζ είχε κουραστεί να είναι η σκιά του Καφέ. Το Μπλε χρειαζόταν ένα διάλειμμα μετά από τόση δουλειά ενώ το Ροζ ζητούσε απλώς να χρησιμοποιηθεί. Το Πράσινο δεν είχε παράπονα αλλά ζητούσε να φιλιώσουν το Κίτρινο με το Πορτοκαλί.

Το βιβλίο προδιαθέτει για ευφάνταστα, ξεκαρδιστικά ξεφυλλίσματα και είμαι σίγουρη ότι ο Jeffers πέρα από τις εικόνες του, θα έβαλε λίγες δόσεις από το χιούμορ του.

Η ανάγνωσή του με πάει σε πολλά και ταυτόχρονα μηνύματα.
Η ζωή μας είναι πιο ενδιαφέρουσα και όμορφη, όταν έχει πολλά χρώματα και ισορροπία.

Η υπερβολή στη χρηση ή αντίστοιχα η παντελής αδιαφορία και αχρησία, μπορεί να ταράξει τα πράγματα.

Ακόμη και το μαύρο που μόνο του φαντάζει σκοτεινό και…άγριο, μπορεί να έχει τη θέση του στην εικόνα της καθημερινότητάς μας.

Με την προσωποποίηση των χρωμάτων  έμμεσα και όμορφα περνά στα μικρά παιδιά και το μήνυμα  σωστής χρήσης των υλικών που χρησιμοποιούν για τη ζωγραφική τους.
Π.χ. Να προσέχουν έτσι ώστε να μην τα καταστρέφουν (βλ. το γυμνό ροδακινί κραγιόνι)

Η δική μου ματιά βλέπει τους  δύο δημιουργούς να περνούν έμμεσα και μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Για τις φιλίες που κρύβουν και υπερβολές, το ρόλο που παίζουν σε μια παρέα οι φίλοι στην εξομάλυνση διαφωνιών, το πώς κάποιος μπορεί να γίνει φορτικός σε σημείο εξάντλησης ή  την αδιαφορία απέναντι στον ενθουσιασμό ενός νέου προσώπου, τις προκαταλήψεις και τα στεγανά, αλλά και τη διαφορετική οπτική που διαδοχικά και αντίστροφα ανοίγει το μυαλό και την καρδιά μας.

Όπως αντιλαμβάνεστε και αυτό το βιβλίο θα μπει στο ράφι της δικής μου βιβλιοθήκης.

Εντάξει. Θα επιτρέπω στην κόρη μου να το διαβάζει όταν θέλει. Έτσι. Γιατί είμαι μεγάλη καρδιά. 😛

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ : Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν

Μαμά Μαμαδοπούλου