TO ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΜΑ. :)

Λίγο καιρό πριν σε μία από τις συζητήσεις μαμάς-κόρης,  είχα πει στη μικρή για το πάθος μου (και) για τα λευκώματα στο σχολείο.

Ούτε θυμάμαι, πόσα είχα φτιάξει.

Ήταν πάνω από 10 και τα έχω ακόμη.

Τρελαινόμουν, να βρίσκω ερωτήσεις, αλλά και δράσεις για τους φίλους μου που έγραφαν σε αυτά.

Η κόρη μου μαγεύτηκε από την εικόνα, που της δημιούργησα και αφού ξετρελάθηκε με την ιδέα, σήμερα αποφάσισε να την υλοποιήσει.

Το πόσο χάρηκα, δεν μπορώ να σας περιγράψω.

Γιατί ξέρω, πώς νιώθεις μετά.

Όταν περνούν τα χρόνια και νιώθεις, σαν μέσα από αυτές τις σημειώσεις, τις αφιερώσεις, τις σκέψεις να έχεις καταφέρει να αποκρυσταλλώσεις λίγη από την παιδική, εφηβική ηλικία.

Εκείνη την ηλικία, που ονειρευόσουν τα ακατόρθωτα, τα απίθανα και τα πιο περίεργα, εκείνη την ηλικία που ήσασταν όλοι “ζυμαράκια” στα χέρια της ζωής, που γνωρίζατε σιγά-σιγά.

Και είναι τόσο υπέροχο, όταν μετά από χρόνια, τα ξαναπιάνεις στα χέρια σου και  ξαναθυμάσαι, ξαναγεύεσαι αυτό το ζύμωμα,  την εξέλιξη της ζωής στην αρχή της!

Σαν να πέφτουν σταγονίτσες ανανέωσης στην ψυχή σου, λες και σου θυμίζουν από πού προήλθες. 🙂

Κι έτσι ξεκίνησε η μικρή μου…

Διάλεξε το δικό της λεύκωμα κι άρχισε να γράφει τις ερωτήσεις, που θα απαντήσουν όλοι οι συμμαθητές της.

Θέλει να συμμετέχουν όλοι σε αυτό.

Μου ζήτησε, να μην βγάλω περισσότερες φωτογραφίες από αυτές που βλέπετε και να μην σας πω περισσότερα από το ότι το στόλισε με ζωγραφιές και αυτοκόλλητα, γιατί …

“Είναι για παιδιά, μαμάαα!” 

Και το σεβάστηκα.

Αν και θα έπρεπε να της πω, ότι κι εμείς παιδιά είμαστε! 🙂

Γι’αυτό και θα σας δείξω τα δικά μου σύντομα! 🙂

 

Μου είναι αρκετή η αποτύπωση της ανάμνησης με το χεράκι, που αγαπώ να γράφει τις ερωτήσεις σελίδα-σελίδα.

Mαμά Μαμαδοπούλου