Μεγαλώνοντας, αρκετοί είναι οι φίλοι και γνωστοί, που ήδη και προ κορωνοϊού φρόντιζαν τους γονείς του, γιατί αντιμετωπίζαν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Η νεά πραγματικότητα έχει φέρει μία νέα ανάγκη φροντίδας. #μένουμεσπίτι
Εκείνων των γονιών, που είναι απόλυτα λειτουργικοί και πολύ δραστήριοι.
Επειδή στην πλειοψηφία τους όλο και κάποια προβληματάκια έχουν, ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, οφείλουν να μένουν στο σπίτι, για να προφυλάσσουν πρώτα απ’όλα τον εαυτό τους.
Είναι δύσκολη η κατάσταση που έχουν να αντιμετωπίσουν και για πολλούς λόγους, με πρώτο και καλύτερο τις κενές ώρες που προκύπτουν.
Το να βγουν για το super market ή για το φούρνο ή ακόμη και στο φαρμακείο για τα φάρμακά τους, ήταν μια βόλτα που γέμιζε λίγο το χρόνο τους και εάν είναι και λίγο κοινωνικοί, όπως οι δικοί μας, ήταν και μια επιπλέον κοινωνική επαφή.
Τώρα ξαφνικά, έχουν βρεθεί εγκλωβισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους και ζορίζονται με τον ελεύθερο χρόνο.
Έχω την αίσθηση, μάλιστα, ότι οι μπαμπάδες μας ζορίζονται λίγο περισσότερο.
Οι μαμάδες λίγο με το σπίτι και τα μαγειρέματα και λίγο και με κανένα εργόχειρο, γεμίζουν το χρόνο.
Αφήστε, που πιστεύω, ότι γενικά οι γυναίκες αυτής της γενιάς είναι πιο κοινωνικές από τους άνδρες.
Αδιαμφισβήτητα πιέζονται όλοι, όμως.
Πολύ περισσότερο, δε, εκείνοι που γέμιζαν την ημέρα τους με τη φροντίδα των εγγονιών τους.
Τους λείπουν τα παιδιά τους, τους λείπουν τα εγγόνια τους και σκέφτομαι πολύ αυτούς, που είναι μόνοι τους τελείως μόνοι τους (γιαγιάδες ή παππούδες, που έχουν μείνει χωρίς το ταίρι τους στη ζωή).
Τουλάχιστον ευτυχώς οι δικοί μας έχουν ο ένας τον άλλον κι έχουν μια αγκαλιά, μια παρέα στο σπίτι.
Είναι μεγάλο θέμα, αλλά δεν θα αγγίξω περισσότερο αυτή τη στιγμή.
Αυτόν τον καιρό, λοιπόν, νιώθω ότι αν και από απόσταση, μαθαίνουμε τους γονείς μας περισσότερο από ό,τι πριν.
Μαθαίνουμε τις συνήθειες της καθημερινότητάς τους, που δεν γνωρίζαμε, γιατί δεν ζούσαμε μαζί στο ίδιο σπίτι ή γιατί απλά μπορεί να μην δίναμε ιδιαίτερη σημασία.
Πώς γίνεται αυτό;
Απλά! Από τις αγορές, που τους κάνουμε στο super market και όχι μόνο.
Έχω μάθει ποιό είναι το αγαπημένο γιαούρτι της μαμάς μου, ποιό ψωμί του τοστ θέλει ο πεθερός μου, ποιό ταχίνι θέλει η πεθερά μου, ποιό σαπούνι θέλει ο μπαμπάς μου και πολλά άλλα και πλέον υπολογίζοντας τις ημέρες, τους ρωτάω εάν έχουν τελειώσει τα αποθέματά τους.
(“Μαμά, να σου πάρω γιαούρτια; Λογικά σου έχουν τελειώσει, αν τρως κάθε μέρα.”)
Σε αυτό ήρθε να προστεθεί η άυλη συνταγογράφηση, όπου πέρα από τον αριθμό του κινητού τους έχουμε δηλώσει και το email μας, για να λαμβάνουμε ειδοποιήσεις και να εκτελούμε τις συνταγές, όσο εκείνοι πρέπει να μένουν στο σπίτι.
Πέρα από το γεγονός, ότι ενημερωνόμαστε αναλυτικά για το κάθε φάρμακο και τη δοσολογία, όταν εκτελεστεί η συνταγή από άλλον, έρχεται ειδοποίηση. Αυτό είναι και λίγο αστείο, γιατί είναι σαν να τους τσεκάρουμε, έτσι και βγουν από το σπίτι.
Προχτές όταν εκτελέστηκε 1 συνταγή του μπαμπά μου και μία της πεθεράς μου, μας ήρθε notification.
Τους πήραμε τηλέφωνο να μάθουμε, γιατί δεν μας είπαν τίποτα και βγήκαν εκείνοι από το σπίτι.
Τελικά, το μυστήριο λύθηκε.
Γείτονες τους εξυπηρέτησαν και τους πήραν φάρμακα με δύο έντυπες συνταγές, που είχαν κάβα από πριν.
Τέλος πάντων. Θα περάσει κι αυτό!
Να είναι καλά και σε λίγο καιρό θα μπορούν να βγαίνουν να κάνουν όλες τις δουλειές τους(και καμιά δικιά μας ;P) .
Να είμαστε κοντά τους.
Να τους βοηθάμε και, οπωσδήποτε, να επικοινωνούμε μαζί τους.
Το χρειάζονται πολύ.
Και εμείς, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments