Πρέπει να έχω πει αυτή την έκφραση πάνω από (μισό λεπτό να υπολογίσω…8 χρόνια Χ 52 εβδομάδες=) 416 φορές minimum).
Όχι, δεν εννοώ τη “μεγάλη μπουκιά φάε”. Αυτή την έχω πει σίγουρα λιγότερες φορές στη ζωή μου.
Τα τελευταία 8 χρόνια, ονειρευόμουν (στις αρχές), ήλπιζα(όσο μεγάλωνε) και προγραμμάτιζα-ζω να κοιμάμαι κανένα μεσημέρι τα Σαββατοκύριακα, ΒΡΕ ΑΦΕΡΦΕ!
Δεδομένου του γεγονότος, ότι Δευτέρα-Κυριακή ξυπνάμε πρωί (εγώ και η μικρή-όχι ο μπαμπάς-γιατί να αποτελούν πάντα εξαίρεση;;-θα συγχιστώ μετά-δεν μπορώ όλα σε ένα ποστ) έχω ανάγκη, κάποιο μεσημέρι να κοιμηθώ λιιιιίγο. Έστω 1 ώρα; Μισή; Please; Pretty please;
(Image by Taro the Shiba Inu )
Όσο και να παρακαλάω, έρχεται έτσι η παλιοκατάσταση (να το πω πιο λαϊκά) και δεν τα καταφέρνω.
Όχι, δεν είναι, ότι δεν με αφήνουν οι άνθρωποι. Ούτε έχει σχέση με εκείνο το γνωστό θέμα που το παιδί δεν κοιμάται το μεσημέρι (που δεν κοιμάται-τα έχουμε ξαναπεί εδώ: “Λίγα τέταρτα ύπνου σου γυρεύω…” ) και δεν σ’αφήνει εσένα, γιατί τώρα πια σε αφήνει.
Μην σας πω, ότι ψοφάει κιόλας για να κάνει όλες τις σκανταλιές που δεν μπορεί, όταν είμαι ξύπνια, να ψαχουλέψει τα ντουλάπια με τα καλλυντικά μου, τα συρτάρια με τα ρούχα μου κλπ.
Οι καταστάσεις φταίνε, ντάμιτ!
Για παράδειγμα, λέω Παρασκευή βράδυ “Θα σηκωθώ το πρωί, θα πάω τη μικρή για προπόνηση βόλλεϊ και εκείνη την ώρα θα πάω super market (ή γυμναστήριο), έτσι όταν γυρίσουμε θα κάνουμε μελέτη-ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΛΙΓΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ-θα κάνω δουλειές το απόγευμα κλπ κλπ κλπ”
Ξυπνάς το πρωί, ξεκινάς όπως τα έχεις κανονίσει και είτε η μελέτη κολλά λίγο, οπότε τρενάρει λίγο όλο το πρόγραμμα και πρέπει λίγο μετά το φαγητό (κλαψ!) να συνεχίσετε, είτε προκύπτει κάποιο τηλέφωνο για μια χαρούμενη συνάντηση της τελευταίας στιγμής, που (ένα Σαββατοκύριακο έχετε να δείτε 1-2 ανθρώπους) δεν τη χάνεις, οπότε τις δουλειές που είχες να κάνεις το απόγευμα, τις κάνεις το μεσημέρι για να προλάβεις, οπότε (κλαψ!) πάει ο μεσημεριανός ύπνος.
Και βέβαια κλασσικά, ο Μερφυ θα χτυπήσει εκείνη την Κυριακή, που θα τα έχεις κανονίσει όλα και ΝΑΙ, ΝΑΙ, θα μπορείς να κοιμηθείς για λίγο μεσημέρι και την ώρα, που ακουμπάς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι, θα ζήσεις εκείνο το επεισόδιο του Mr Bean -θυμάστε;-που δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ, γιατί του τυχαίνουν οι χίλες αναποδιές, όπου θα χτυπά ο συναγερμός του γείτονα, θα έχει πιάσει ψιλόβροχο και θα στάζει…..τιν-τιν-τιν η σταγόνα επάνω στο περβάζι των κάγκελων και όλα αυτά.
Eπίσης υπάρχει και αυτό που, όταν τελικά έρθει η ώρα που ΜΠΟΡΕΙΣ να ξαπλώσεις και ΝΑΙ τα καταφέρνεις, είναι τέτοια η χαρά και η ικανοποίηση για αυτή τη νίκη, που σε πιάνει υπερένταση και δεν τελικά δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Ένα έχω να σου πω.
Μην αφήσεις το όνειρο!
Να πιστεύεις, ότι κάποιο Σαββατοκύριακο θα κοιμηθείς μεσημέρι! Σίγουρα! Πίστεψέ το!
Mπορείς! Μπορώ; …..Μπορώ! Μπορώ!
Ουάααααιαααα! (Χασμουρητό!)
Μαμά Μαμαδοπούλου 
No Comments