slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ! :)

23 Απριλίου, 2013

Xτες έτυχε και βρέθηκα σε μία παρέα, στην οποία είχαμε συζήτηση με θέμα (“Ω! Θα σας καταπλήξω!”) το παιδί!  Τα παιδιά (μας)!

Στην παρέα υπήρχε και μία παιδαγωγός, οπότε όπως αντιλαμβάνεστε βρήκα ευκαιρία να τη ρωτήσω διάφορα.

Κουβέντα στην κουβέντα και κάποια στιγμή της ανέφερα, ότι η μικρή μου έχει τρελή αδυναμία στη μητέρα μου.  Βασικά…νομίζω, ότι όλα τα παιδιά έχουν τρελή αδυναμία στη μητέρα μου. Εξαιρούνται μόνο αυτά, που δεν την γνωρίζουν!

Της ανέφερα για παράδειγμα, ότι από τη στιγμή που ανέφερα στη μικρή μου, ότι κάποιο Σάββατο θα είμαι ομιλήτρια στις “Ψηφιακές Γειτονιές” , ήταν απίστευτη η χαρά της, γιατί θα ήμουν εκεί!Αλλά…μεταξύ μας…ο κύριος λόγος ήταν, γιατί θα ήταν τη μισή μέρα με τη γιαγιά της! Oh, yes!

Ιδανικά αν μπορούσε, θα ζούσε με τη γιαγιά της. Λαχταράει να είναι μαζί της και μάλιστα δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ, πως ξέρω, ότι αν πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα περάσει κάποια ώρα της μέρας της με εμένα ή τη γιαγιά της, θα διαλέξει φυσικά τη γιαγιά της!

Το έλεγα στην παιδαγωγό και γυρίζει και με κοιτάει περίεργα και με ρωτάει : “Πώς αισθάνεσαι εσύ μ’αυτό;”

“Mια χαρά!” της είπα και το εννοούσα!

“Δεν ζηλεύεις;” με ρώτησε.

“Καθόλου, όμως!” και της παρέθεσα τη σκέψη μου.

Από τότε που η μικρή άρχισε να επικοινωνεί και να μου εκφράζει συναισθήματα, εισπράττω την αγάπη της, την τρυφερότητά της.

Ξέρω, ότι με αγαπάει και το νιώθω κάθε μέρα.

Δεν χρειάζομαι αποδείξεις.

Δεν έχω ανάγκη αποδείξεις.

Πώς μπορεί, να με ενοχλεί η αδυναμία της κόρης μου στη μητέρα μου, όταν εγώ η ίδια τρελαινόμουν να είμαι μαζί της ως παιδί;

Η μαμά μου (που θα έπρεπε να έχει γίνει παιδαγωγός), αγαπά τα παιδιά και της αρέσει να μπαίνει στον κόσμο τους και να παίζει και η ίδια μέσα σε αυτόν. Πλάθει ιστορίες, οργανώνει παιχνίδια, αυτοσχεδιάζει, κάνει κατασκευές, γίνεται ευρηματική, παίζει κουκλοθέατρο και είναι πάντα χαμογελαστή και πάντα ΠΑΝΤΑ παντα ΠΑΑΑΑΑΝΤΑ το χρώμα της φωνής της είναι χαρούμενο και γλυκό! Έχει πάντα όρεξη να παίξει και ακόμη και όταν είναι κουρασμένη, καταφέρνει να…τα “υπνωτίζει” (να πω;) και τα κάνει και παίζουν ήρεμα μαζί της.

Και τα τρία εγγόνια της λιγοψυχάνε για τη γιαγιά και αδυνατούν, να την αποχωριστούν εύκολα!

Φυσικά και νιώθω όμορφα με όλο αυτό!

Καταρχήν, γιατί έχω τέτοια μαμά και είχα την τύχη να μεγαλώσω τόσο όμορφα μαζί της! Παίζοντας! Και εγώ και ο αδερφός μου!

Επιπλέον χαίρομαι, που η κόρη μου είναι τόσο τυχερή και έχει μία τέτοια γιαγιά! Που παίζει συνέχεια και δεν βαριέται.

Ξέροντας, ότι εγώ με το πρόγραμμα της μέρας μου, θα γυρίσω στο σπίτι κουρασμένη και πιεσμένη, όπου όση όρεξη κι αν έχω δεν θα έχω το φως της γιαγιάς (γιατί battery low), γιατί να με πειράξει που το παιδί μου περνάει όμορφα και ΧΑΙΡΕΤΑΙ με τη μαμά μου; Γιατί να ζηλεψω;

Δεν έχω νιώσει το αίσθημα της ζήλιας σε σχέση με τις επιλογές ανθρώπων της κόρης μου.

Δεν ξέρω, εάν θα αλλάξει αυτό όσο μεγαλώνει, αλλά αυτό που θέλω είναι το παιδί μου είναι ευτυχισμένο και χαρούμενο και εάν κάποιες στιγμές νιώθει έτσι με κάποιο άλλο πρόσωπο (και δη τη μητέρα μου), δεν με κάνει να νιώθω άσχημα.

Βέβαια, φαντάζομαι, πως σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μου παίζει το γεγονός, ότι ξέρω(νιώθω-αντιλαμβάνομαι) πως έχει μόνο θετικά συναισθήματα για μένα!

Με αγαπάει, ξέρει τί της προσφέρω (ασφάλεια, τρυφερότητα, φροντίδα κλπ) θέλει να κάνουμε πράγματα μαζί, να μιλάμε σαν φιλενάδες και πολλά άλλα.

Αν με απαρνιόταν ή μου εξέφραζε αρνητικά συναισθήματα, τότε η προτίμηση στη γιαγιά, ίσως να με ενοχλούσε, αν και πιστεύω, ότι τότε μέλημα μου θα ήταν, γιατί το παιδί μου νιώθει έτσι για μένα και όχι γιατί δεν νιώθει τα ίδια, που νιώθει για τη γιαγιά.

Anyway, η εκτενέστατη απάντησή μου στην παιδαγωγό (γιατί από εκεί ξεκινήσαμε-μην ξεχνιόμαστε) την κάλυψε και μου είπε, ότι χάρηκε για τον τρόπο, που αναλύω και φιλοσοφώ τα πράγματα.

Μα..δεν είναι φιλοσοφία, να θέλεις το παιδί σου να χαίρεται!

Αρκεί να χαίρεται ΚΑΙ με σένα!

Στην τελική, μου φαίνεται λίγο περίεργο, να χαίρεται ΜΟΝΟ με σένα.

Tέλος πάντων, μην σας τα πολυλογώ, σήμερα είχα άδεια για να κάνω κάποιες δουλειές, οπότε πήγα εγώ να πάρω τη μικρή από το σχολείο στο σχόλασμα και πήγαμε κατευθείαν super market.

Στη διαδρομή της είπα, ότι είχα προγραμματίσει να φάμε αυτά που λέμε “Αηδίες” για φαγητό (fast food) και μετά από ένα παγωτό η κάθε μία.

Της ανακοίνωσα δε, ότι αν τελείωνε νωρίς τις εργασίες της, θα μπορούσα να πάω κι εγω γυμναστήριο για μία ώρα, όπου εκείνη θα την άφηνα στη γιαγιά της.

Η αντίδραση ήταν “Πω-πω, μαμά!! Τελικά είναι η ομορφότερη μέρα σήμερα! Και είμαστε εμείς οι δύο τα κορίτσια μαζί και μου αρέσει που με πήρες εσύ από το σχολείο και που θα με πας στη γιαγιά το απόγευμα!”

Φυσικά και δεν ομόρφυνε περισσότερο η μέρα, με την ανακοίνωση του απογεύματος στη γιαγιά! #not

Καταλαβαίνετε….; 😉

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

 

 

 

(photo via https://nj1015.com )

2 Comments

  • Reply vivi 23 Απριλίου, 2013 at 8:07 μμ

    Βλέποντας την αδυναμία που έχει στη γιαγιά καταλαβαίνεις την δουλεια που έχει κανει και με εσένα η μανούλα σου!!!Ειναι Υπεροχο να υπαρχει ισσοροπια αγαπη και κατανοηση στην οικογενεια!Σε νιώθω απόλυτα που δεν ζηλευεις γιατι ακριβώς ετσι νιώθω κι εγω!!

  • Reply Γεωργια 22 Απριλίου, 2019 at 10:15 μμ

    Αυτή η υπέροχη μαμά θα έπρεπε να αφήνει περιθώρια στην κόρη της να αισθανθεί και αυτή, αν όχι υπέροχη, ξεχωριστή… Μια … μέτρια μαμά είναι το καλύτερο πρόσωπο, ξεχωριστό, για τον καθένα μας ως παιδιά. Σκέψου πώς αισθάνεσαι εσύ για τη μητέρα σου. Πόσο τη θαυμάζεις και την αγαπάς. Είσαι γεμάτη μαμά. Ας κάνει λίγο πέρα λοιπόν η υπέροχη μαμά σου, για να εισπράξει το παιδί σου την αναγκαιότητα της ύπαρξης της ΜΗΤΕΡΑΣ.

  • Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!