Και όλα είναι διαφορετικά!
Καλά, η αλήθεια είναι ότι η κάθε διαφορετική παρέα στη θάλασσα κάνει τα πάντα διαφορετικά ακόμη κι αν πρόκειται για ενήλικα (φίλο, συγγενή κλπ κλπ).
Πόσο, λοιπόν, όταν η παρέα είναι το παιδί σου!
Δεν θα καταγράψω τις εμπειρίες μου σχετικά με τη βρεφική ηλικία της μικρής, γιατί νομίζω ότι θα χρειαστούμε πολλά “τεύχη” ξεκινώντας και μόνο από την αρίθμηση των αναγκαίων που κουβαλάς μαζί σου στην παραλία.
Θα ασχοληθώ με τη φετεινή εμπειρία μου.
Στη θάλασσα με το 7χρονο παιδί μου.
Αγαπώ τη θάλασσα και πάντα μου άρεσε να κολυμπάω.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη διαδικασία γινόταν πάντα διασκεδαστική όταν ήμουν πιο μικρή και έκανα διακοπές με τον αδερφό μου και τους φίλους μας. Παιχνίδια στη θάλασσα, αστεία και πολλή εξερεύνηση του βυθού με μάσκες.
Όλο αυτό μέχρι τα 23 μου περίπου.Από εκείνη την ηλικία και ύστερα η διασκέδαση μετακινήθηκε στην παραλία. Οι φίλοι και οι φίλες προτιμούσαν να βρίσκονται σε μία ξαπλώστρα και να κάνουν “χαβαλέ” (όπως λέγεται :p), για να μαυρίζουν, να φλερτάρουν, να διαβάζουν βιβλία κλπ κλπ και φυσικά ακολουθούσα κι εγώ. Τσιτσιριζόμασταν-τσουρουφλιζόμασταν (όχι έξυπνο) αλλά περνούσαμε όμορφα. Πού και πού κάναμε καμιά βουτιά για να δροσιστούμε και πάλι έξω. Να σημειώσω εδώ, ότι η ηλιοθεραπεία ποτέ δεν μου άρεσε και γι’αυτό ήμουν αυτή που πάντα έψαχνα ομπρέλα.
Ο καλός μου για κακή μου τύχη δεν αγαπά τη θάλασσα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα.
Τα εξής 3 :p :
1) Δεν ήταν η πρώτη του επιλογή να πηγαίνουμε συχνά στη θάλασσα, όταν ήμασταν οι δυό μας, οπότε δεν την απολάμβανα και τόσο.
2) Όποτε πηγαίναμε για μπάνιο, έκανε μια βουτιά και μετά έψαχνε να βρει το πλησιέστερο beach bar για να κάτσει στη σκιά να πιει καφέ, οπότε ακολουθούσα κι εγω και επομένως δεν καθόμουν στη θάλασσα.Ε, τί; Μόνη μου;
και
3) Aπό τότε που γεννήθηκε το παιδί ναι μεν μένει περισσότερο στη θάλασα για να είμαστε όλοι μαζί, αλλά μετά από λίγη ώρα αφήνει τον κλήρο σε μένα.
Έχετε τη γενική εικόνα, ναι;
Oπότε ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κλασσικά το πιτσιρίκι ΚΑΙ στις διακοπές ή ιδίως στις διακοπές ξυπνά πρωί και πριν από σένα.
Παίρνει το πρωινό του και μόλις τελειώσει αρχίζει :
“Μαμά, πότε θα πάμε στη θάλασσα; Να βάλω το μαγιώ μου;”
Του εξηγείς ότι ακόμη η μπουκιά από τη φρυγανιά είναι στο λαιμό σου.
Να καταπιείς, να πιεις λίγο καφέ και θα πάτε.
“Μαμάαααα, σε πόση ώρα δηλαδή;”
Σε μία ώρα, απαντάς!
“Σε μίααααα ώωωωωρααααα; Aααααααα! Γιατί;;;;”
Eξηγείς ότι πρέπει να περάσει τουλάχιστον μία ώρα από το πρωινό γεύμα για να βουτήξετε. Πλέον καταλαβαίνει σε ποιά πράγματα δεν υπάρχουν περιθώρια πίεσης, οπότε από το σημείο αυτό και για μία ώρα ακούς συνέχεια
“Mαμάααααα, πέρασε η μία ώρα; Δεν θα βάλεις το μαγιώ σου;”
Με τα πολλά βάζεις το μαγιώ σου, προθυμοποιείται η μικρή να σε αλείψει αντιηλιακό “για να μην καείς, μανούλα” (τα καλοπιάσματα…..αχμ!) και ενώ θέλεις ακόμη να κάθεσαι και να χαζεύεις στη θάλασσα, σηκώνεσαι να πας στην παραλία-τί να κάνεις πια; (Mήπως κι εγώ τα ίδια δεν έκανα; Σσσσσσσ!!)
Με το που βρίσκεστε στην παραλία, θέλεις λίγο να τακτοποιήσεις τις πετσέτες, να βγάλεις τα πράγματά σας από τη τσάντα, ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΛΙΓΟ, ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ κι αρχίζει,
“Έλα να βουτήξουμε, μανούλα!Έλααααα! Είναι ζεστή! Έλααααααα! Έλααααα!”
Στο 3ο “Έλαααααααα!” σηκώνεσαι! Τί να κάνεις; Ε;;;
Kαι από εκείνη την ώρα που βουτάς, δεν σε αφήνει να βγεις παρά μόνο αφού έχεις παπαριάσει κανονικά ολόκληρη και νομίζεις ότι θα διαλυθείς από το μούλιασμα. Και να το κολύμπι και να ο χορός και να τα παιχίδια και οι εξερευνήσεις, όλα μέσα στο νερό.
Και είναι λογικό γιατί θέλει παρέα. Φέτος έτυχε και δεν μπορούσαμε να εχουμε κάποια παρέα από άλλα παιδάκια, ούτε υπήρχαν κοντά μας άλλα στους γείτονες, οπότε φυσιολογικό ήταν να βαριέται να μπει μόνη της στη θάλασσα και να κολυμπάει. Το έκανε κι αυτό και υπήρχαν αυτές οι ώρες που τη χάζευα να είναι μέσα στη θάλασσα, όπου πλατσούριζε και τραγουδούσε. Ως επι το πλείστον όμως το παιδί ήθελε να παίξει, οπότε….εφόσον ο μπαμπάς δεν αντέχει θαλασσινό νερό και ήλιο, η μάνα γίνεται Waterfun park. Όχι ότι με πείραζε, αλλά με άφηνε λίγο πιο χαλαρή, στους δικούς μου ρυθμούς, θα ήμασταν ακόμη καλύτερα.
Ομολογώ όμως, ότι φέτος το ευχαριστήθηκα κι εγώ. Έχει μεγαλώσει και εκτός του ότι δεν είναι πια κολλημένη επάνω μου όλη την ώρα (αυτό που σου μπαίνει το μπρατσάκι στο μάτι), οπότε μπόρεσα να κολυμπήσω και λίγο περισσότερο, έχει αναπτύξει και το δικό της χιούμορ και διασκεδάσαμε πολύ κάνοντας παιχνίδια και πλάθοντας φανταστικές θαλασσινές ιστορίες.
Όταν βγαίναμε από το νερό, αφού τινάζαμε τις ουρές μας και τα λέπια :p ψάχναμε για κοχύλια, βότσαλα και άλλα ζωντανά πλάσματα της θάλασσας. Ως σημαντικό καταθέτω και το γεγονός ότι πλέον συνεννοούμαστε και με ακούει. Όταν λέμε πρέπει να βγούμε από το νερό, γιατί δεν κάνει να μείνουμε άλλη ώρα, βγαίνουμε.
Την τελευταία ημέρα των διακοπών μας θα άρχιζε στο ίδιο μέρος τις διακοπές του ο αδερφός μου με την οικογένειά του και μία ακόμη οικογένεια φίλων. Είχαμε μάθει ότι ο 8χρονος ανηψιός μου θα ερχόταν με διάθεση ψαρέματος και ένα ολοκαίνουριο καλάμι, οπότε της έδειξα τα δολώματα που μαζεύαμε με τον αδερφό μου όταν ήμουν μικρή για να ψαρεύουμε. Τα λένε κριτσίνια και της πρότεινα να μαζέψουμε μερικά σε ένα κουβαδάκι για να τα βρει έτοιμα ο αγαπημένος της ξάδερφος.
Πραγματικά εκείνο το πρωί το διασκεδάσαμε πολύ.
Ο φόβος και ο τρόμος της ήταν οι τσούχτρες και οι σαλούφες. Έκανε το σφάλμα η γιαγιά και της παρουσίασε το γεγονός από την πρώτη μέρα που πήγαμε και στην αρχή είχε μια φοβία. Δεν είναι ότι είχε κοπάδια.
Πού και πού εμφανιζόταν καμία.
Τις πρώτες φορές δεν έμπαινε με τίποτα στη θάλασσα.
Της έδειξα πως αν τη βγάλεις από το νερό με ένα κουβαδάκι και δεν την ακουμπήσεις, δεν έχεις πρόβλημα και ηρεμήσαμε.
Και μετά έκανε μάθημα στη γιαγιά της “Γιαγιά, οι τσούχτρες είναι σαν τις σφίγγες! Κυκλοφορούν και αν δεν σε ακουμπήσουν, δεν πονάς. Απλά προσέχεις που είναι και τις αποφεύγεις!” Αμέ!
Η τελευταία μέρα των διακοπών μας που ήρθαν οι δυο οικογένειες του αδερφού μου και των φίλων μας ήταν η καλύτερη μέρα! Και για τη μικρή και για μένα. Παιδιά και ενήλικες ήμασταν μέσα στη θάλασσα και παίζαμε όλοι μαζί, λες και είχαμε την ίδια ηλικία.
Αυτό το καλοκαίρι το παιδί μου με έκανε να ξαναθυμηθώ τί σημαίνει απολαμβάνω τη θάλασσα.
Πλέον είναι φιλεναδίτσα και είναι καταπληκτικό, πώς μένοντας λίγη ώρα μαζί της με παίρνει στον παιδικό κόσμο της.
Και είναι τόσο όμορφος. 🙂
No Comments