ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ; ΤΕST (ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ)

Μην παίρνετε χαρτί και μολύβι.

Το πρόχειρο διαγώνισμα μου το έβαλε εκτάκτως η κόρη προχτές.

Είναι που στα 3ήμερα έχεις περισσότερο χρόνο και ως γνωστόν θα παίξεις, θα περάσεις καλά και θα δοκιμάσεις και τις σχέσεις σου.

Έτσι κάποια στιγμή και ενώ παίζαμε με τη μικρή, μου λέει :

“Πόσο καλά με ξέρεις;”

Σε μία άλλη χρονική στιγμή μετά από 10-15 χρόνια ακούγοντας αυτή την ερώτηση, θα έτρεμε λίγο το φυλλοκάρδι μου, δεδομένου ότι μάνα κι εγώ…καταλαβαίνετε…τί μπορεί να μου κρύβει;

Anyway, επειδή είναι μόλις 7,5 θεώρησα, ότι τα πράγματα είναι απλά, αλλά την ίδια ώρα μ’έπιασε κι ένα περίεργο “λες, να μην ξέρω τις απαντήσεις;”.

– “Ερώτηση 1η: Ποιό είναι το αγαπημένο μου φαγητό;”

– “Ευκολάκι: Μακαρόνια!”

– “Σωστά! Ερώτηση 2η:  Ποιά είναι η αγαπημένη μου γεύση;”

– “Εμ…εμ….η σοκολάτα!”

– “Εντάξει! Το βρήκες! Ερώτηση 3η: Ποιά είναι η αγαπημένη μου γεύση παγωτό;”

– “Η σοκολάτα!”

– “Και η σοκολάτα! Άλλη;”

– “H βανίλια!”

– “Και η βανίλια. Άλλη;”

– “Η φράουλα!”

– “Και η φράουλα! Αλλά ποιά άλλη;”

“- “To καϊμάκι; (Nα πούμε ποιά δεν σου αρέσει, να τελειώνουμε; Αλλά…άσε γιατί δεν ξέρω!)”

– “Και το καϊμάκι! Μαμά! Έλα! Αυτή η πορτοκαλί γεύση;

– “Πορτοκαλί γεύση;…. Παρφέ;”

– “Ώχου, μαμά! Εντάξει. Θα την πούμε σωστή την απάντηση. (Μου έκανε και χάρη!)

Επόμενη ερώτηση: Ποιές είναι οι αγαπημένες μου κούκλες;”

– “Eυκολάκι! Ο πειρατής και η ποντικίνα!”

– “Και ποιά άλλη;”

– “Αποκτήσαμε κι άλλη;”

– “Έλα, μαμάααα! Τις τελευταίες μέρες;….Η μεγάλη με τα κρόσια; ….Tέλος πάντων! Πάμε στην επόμενη ερώτηση. Ποιός είναι ο αγαπημένος φίλος του Ι. ;”

– ” Ο Π. και ο Α.”

– “Όχι, μαμά! Ο ξαδερφούλης μου.”

– “Μα…τον ξαδερφούλη σου ο Ι. τον είδε μία φορά και μόνο στα γενέθλιά σου. Πώς είναι ο πιο αγαπημένος του φίλος;”

Eπειδή λατρεύει τον ξάδερφό της και αγαπά πολύ τον φίλο της Ι. στο μυαλό της και στα δικά της σενάρια αυτοί οι δύο αγαπημένοι της είναι και αγαπημένοι φίλοι. Θα μπορούσαν, αλλά …δεν είναι πραγματικότητα.

– “Τέλος πάντων, μαμά! Ο Π. και ο Α. Και για πες μου τώρα, κυρία μου, ποιά είναι η δικιά μου πιο αγαπημένη φίλη;”

– “H Ι.!”

– “Όχι, μαμάααααα!”

-“Μα…αφού είστε όλη μέρα μαζί, παίζετε συνέχεια. Μου μιλάς όλο για εκείνη….ποιά άλλη είναι;”

– “Η Α.!”

Μία πιτσιρίκα 2,5 χρόνια μικρότερή της με την οποία παίζει καταπληκτικά, όποτε βρίσκονται, αλλά αυτό το “όποτε” δεν είναι συχνά. Παρόλα ταύτα την αναφέρει συχνά-πυκνά και όταν συναντιούνται χαίρονται τρελά και τα δύο.

Αποφάσισε, ότι πέρασα το test, αν και θα έπρεπε “να είμαι λίγο πιο προσεκτική με τις κούκλες της”, όπως χαρακτηριστικά μου είπε, κουνώντας μου το δάχτυλο (από πού το είδε αυτό; Aχμ! Φιου-φιου-φιου!).

Θα έπρεπε να έχω προσέξει, ότι είναι σταθερά κάθε βράδυ στο κρεββάτι της (Μαζί με άλλα 8 κουκλιά, αλλά δεν έχει σημασία!…:p).

Ένα μικρό test- παιχνίδι ήταν και όταν κάποια στιγμή το σκεφτόμουν και γελούσα, συνειδητοποίησα, ότι όντως θα έρθει κάποια εποχή, που δεν θα ξέρω τα πάντα για την ίδια. Όχι, γιατί απαραίτητα θα μου κρύβει (που κι αυτό θεμιτό είναι και αν μη τί άλλο το φυσιολογικό) , αλλά γιατί μεγαλώνοντας, θα αρχίσει να μοιράζεται τα σημαντικά μυστικά της με τους ανθρώπους, που ξεχωρίζει για φίλους της (την δική της επιλεγείσα οικογένεια)  ή γιατί θα θέλει να κρατά σκέψεις της για την ίδια.

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε όλοι μας;

Aκόμη κι εγώ που έχω μία μαμά-φιλενάδα, κάποια πράγματα δεν της τα έλεγα-λέω, γιατί κάποια πράγματα δεν ήθελα-θέλω να τα μοιραστώ με κανέναν, αλλά και γιατί υπάρχουν φορές που κάποια πράγματα-αναποδιές στη ζωή, μπορεί να τη στεναχωρήσουν, οπότε δεν της τα λέω, τουλάχιστον εάν δεν έχω φιλτράρει μέσα μου πρώτα το πώς θα τα μοιραστώ μαζί της.

Με βοηθάει όμως πάντα, που ξέρω ότι εκείνη είναι εκεί και ακόμη και όταν καταλαβαίνει, ότι δεν είμαι καλά (που πάντα, πάντα, ΠΑΝΤΑ το καταλαβαίνει ακόμη και εάν το “παίζω καραγκιόζης” από το τηλέφωνο), θα προσπαθήσει να μου δώσει να καταλάβω, ότι μπορώ να υπολογίζω στην πάντα ανοιχτή αγκαλιά της. Και όποτε τη φέρνω στο μυαλό μου, νιώθω τη νοητή αγκαλιά της, σαν φτερούγες που με κλείνουν στο στέρνο της, για να νιώσω ασφάλεια και να φύγει αυτό το “Αχ!” από μέσα μου.

Ξέρω, ότι ποτέ δεν θα ξέρω τα πάντα για το παιδί μου. Δεν χρειάζεται.

Χρειάζεται, να ξέρω ότι είναι γερό και να μαθαίνω, εάν με χρειάζεται.

Και από εμένα χρειάζεται να ξέρει, ότι είμαι εδώ και την αγαπάω απόλυτα!

Να ξέρει, ότι μπορεί να με εμπιστεύεται και να μην φοβάται να μοιραστεί μαζί μου τις σκέψεις της και όχι μόνο!

Να ξέρει, ότι θα είμαι στέρεα βάση, back up για να προχωρά τη ζωή της και τα συναισθήματα της, για να μπορεί να κυνηγά τα όνειρά της και να είναι ευτυχισμένη! 🙂

Aκόμη βέβαια…. δεν έχω καταλάβει ποιά είναι η πορτοκαλί γεύση παγωτό;  Αχμ….!