Η πρώτη μέρα της τελευταίας χρονιάς.

Πόσο μικρούλα ήσουν!

Θυμάμαι την αγωνία που είχαμε με τον μπαμπά σου 5 χρόνια πριν και μου φαίνεται τόσο μακρινή όσο και κοντινή.

Το συναίσθημα δεν έχει ξεχαστεί, γιατί η αλήθεια είναι ότι εμφανίζεται ίδιο σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας, κυρίως πριν από κάθε “πρώτη” φορά, που είναι γεμάτη άγνωστο και έχει σχέση με τη δική σου πρόοδο στη ζωή.

5 χρόνια πριν τέτοιες μέρες  φυσούσαμε και ξεφυσούσαμε, γιατί πλησίαζε η πρώτη μέρα στο Δημοτικό, που σήμαινε την τυπική μετάβασή σου από νήπιο σε παιδί μεγαλύτερο, πιο ώριμο για τη νέα βαθμίδα εκπαίδευσης.
Τόσες σκέψεις, τόσες αγωνίες και συναισθήματα που φυσικά δεν χωρούσαν σε ένα άρθρο και δεν χώρεσαν πιστεύω τελικά όλα στα άρθρα που έγραψα (Μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ : Από πού πάνε για το Δημοτικό; ).

5 χρόνια και νιώθω ότι κυλησαν όλα ομαλά.
Αποδείχτηκε περίτρανα, ότι η προσαρμογή είχε να κάνει κυρίως με τον μπαμπά σου κι εμένα και όλα τα σενάρια που είχαμε πλάσει για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζες ήταν της δικής μας επιστημονικής φαντασίας.
Είχαμε προετοιμαστεί για όλες τις δύσκολες και επικίνδυνες περιπτώσεις (υπήρχε και back up plan για για το σενάριο απόβασης εξωγήινου στο σχολείου).
Τίποτα δεν χρειάστηκε.
Έμειναν όλα στο συρτάρι και σκέφτομαι να τα στείλω στο Σπήλμπεργκ, για να τα χρησιμοποιήσει σε επόμενες ταινίες του (σήκουελ φτιάχνει με τόσο υλικό).

Αύριο θα ξεκινήσει η 1η μέρα της τελευταίας τάξης του Δημοτικού για σένα και ένα προέφηβο κορίτσι έχει ξεπεταχτεί μέσα από το παιδάκι που πήγε Α’Δημοτικού 5 χρόνια πριν.
Δεν έχω αγωνία. Μόνο συγκίνηση.
Μου το έχουν πει ότι στην ΣΤ’Δημοτικού κλαις συνέχεια. Όχι εσύ. Η μαμά και ο μπαμπάς.
Είναι η συγκίνηση, ότι ένας κύκλος ετοιμάζεται να κλείσει για να ανοίξει ένας άλλος, μεγαλύτερος που θα περικλείει αυτόν που θα ολοκληρωθεί, όπως οι κύκλοι ζωής στους κορμούς των δέντρων.
Θωρακίζεσαι με ανάπτυξη ενός ακόμη χρόνου κι απλώνεις σιγά-σιγά τις ρίζες, που θα σου δώσουν τη σταθερότητα που χρειάζεσαι για να απλώσεις τα χρώματα και τις εωδιές σου στο μέλλον.

Αύριο είναι η πρώτη μέρα της τελευταίας χρονιάς στο Δημοτικό κι έχω ανατριχιάσει λίγο κάπως τόσο δα από τη συγκίνηση.
Από αύριο θα είσαι εκτάκι και θα ανήκεις στους μεγάλους του σχολείου.
Θα θεωρείσαι μεγάλη σε σχέση με τα παιδιά των μικρότερων τάξεων.

5 χρόνια μετά κι 1 χρόνος πριν.

Κοίτα, που φέτος θα θεωρείσαι μεγάλη και ένα χρόνο μετά τέτοια εποχή θα θεωρείσαι μικρή. Θα είσαι πρωτάκι. Στο Γυμνάσιο.

Έτσι όμως είναι όλα στη ζωή. Η θέση μας στην πορεία της ζωής μας καθορίζεται από τόσα άλλα πράγματα. (Πωωωπω! Βαρύ και φιλοσοφικό).
Λένε ότι η ΣΤ’ είναι μια εύκολη τάξη.
Δεν νομίζω, ότι τα ακούω πια όλα αυτά. Αποδείχτηκε ότι η ευκολία και η δυσκολία είναι σχετική κι έχει να κάνει με πολλά πράγματα (π.χ. το δάσκαλο, το σχολείο κλπ).
Ίσως πραγματικά είναι εύκολη τάξη. Δεν το ξέρουμε ακόμη αυτό και δεν είναι αυτό που θα καρθορίσει τη συνέχεια της χρονιάς.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι, ότι η ΣΤ΄είναι πολύ συναισθηματική. Κοίτα, πώς σου γράφω κι ακόμη δεν ξεκίνησες.

Κακά τα ψέματα, αυτή η τάξη σας οδηγεί από την παιδικότητα στην εφηβεία, στην είσοδο της οποίας θα σας αφήσει για να γνωρίσετε κι άλλα κομμάτια αυτού του κόσμου, που ελπίζω ότι στα δικά σας χέρια θα γίνει καλύτερος.

Αφού έχει γίνει ομορφότερος από τότε που γεννήθηκες.
Καλή χρονιά, ματάκια μου! ♥

(Χαρτομάντηλα να πάρω.)

Designed by Freepik