Κάποιες φορές δεν χρειάζονται εισαγωγές σε θέματα.
Ως άνθρωπος λυγίζω μπροστά στην σκληρότητα της προσφυγιάς.
Ως μάνα, γδέρνεται η ψυχή μου να βλέπω αυτά τα παιδιά που ταλαιπωρούνται, υποφέρουν εκτεθειμένα σε κίνδυνο, κρύο, πείνα, απίστευτη κούραση και τόσες άλλες άσχημες καταστάσεις και αντίξοες συνθήκες.
Όταν λίγες μέρες πριν ενημερώθηκα για τη δράση “Ένα σακίδιο για το δρόμο” της ομάδας προσφοράς ΠΑΡΕΑ, θέλησα να συνεισφέρω.
Η ΠΑΡΕΑ καλεί όλους όσους ενδιαφέρονται να βοηθήσουν, να ετοιμάσουν σακίδια για τα μικρά παιδιά, τα προσφυγόπουλα, ενισχύοντάς τα με πράγματα που χρειάζονται και να τους προσφέρει χαμόγελα.
Διαβάζω τις πληροφορίες της εκδήλωσης στο facebook
Το κάθε σακίδιο θα πρέπει να περιέχει :
1) Σκούφο / γάντια
2) Ένα μικρό παιχνιδάκι
3) Φακό
4) Σφυρίχτρα
5) Αδιάβροχο τύπου poncho
6) Σετ χρώματα ζωγραφικής
7) Μπλοκ ζωγραφικής ( ή μερικές σελίδες Α4 )
8) Μωρομάντηλα
9) Χυμό
10) Οδοντόκρεμα / οδοντόβουρτσα
11) Μπισκότα
12) Μερικά μπαλόνια
Εξω από ΚΑΘΕ σακίδιο, παρακαλούμε γράφετε αν είναι για ΑΓΟΡΙ ή ΚΟΡΙΤΣΙ !!!!!!
*Προαιρετικά μπορείτε να προσθέσετε:
1) Κουτάκι πρώτων βοηθειών
2) Κάλτσες
3) Βούρτσες / χτένες
4) Λαστιχάκια για τα μαλλιά
Αφού είδα τη δράση, είπα στη μικρή ότι θέλω να ετοιμάσουμε κι εμείς ένα σακίδιο.
Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα, να ετοιμάσουμε πολλά περισσότερα.
Άρχισα να σκέφτομαι τη συγκέντρωση των πραγμάτων και σκοτείνιασα.
Σκεφτόμουν αυτό το ένα παιδί που θα πάρει το σακίδιο που θα ετοιμάσουμε.
Θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί.
Θα μπορούσε να είναι δικό μου, εάν είχε τύχει να γεννηθώ εγώ στα δικά του μέρη.
Θα μπορούσε να είχα εγώ την ίδια ανάγκη.
Θα μπορούσα επίσης να αρχίσω τις συνδέσεις με την ιστορία της οικογένειάς μου, την προσφυγιά της γιαγιάς μου και όλα τα σχετικά. Δεν το κάνω. Μένω στο γεγονός που έχω στο μυαλό μου και φέρνω την εικόνα του παιδιού, που θα πάρει αυτό το σακίδιο.
Πήγα στο σούπερ μάρκετ κι άρχισα να αγοράζω πράγματα που θα άρεσαν στην κόρη μου.
Μπισκότα που της αρέσουν, χρώμα οδοντόβουρτσας που θα ήθελε, οδοντόκρεμα με τη γεύση που της άρεσε κι ένιωθα την καρδιά μου να μεγαλώνει.
Όταν γύρισα σπίτι, άρχισα να σημειώνω αυτά που υπολείπονται να αγοράσουμε.
Μεταξύ αυτών ήταν το ίδιο το σακίδιο, η σφυρίχτρα και ο φακός.
Τη στιγμή που σκεφτόμουν από πού να πάω να αγοράσω, μου ήρθε στο μυαλό ένα παιδικό σακίδιο που έχουμε από τότε που η κόρη μου ήταν μωρό. Είναι αδιάβροχο και το έχουμε φυλάξει γιατί μας θυμίζει εκείνη την εποχή. Επάνω του έχει ελαφρώς τα σημάδια της χρήσης, αλλά είναι γερό, αδιάβροχο, χαρούμενο κι έχει αναμνήσεις της δικής μας αγάπης.
Νιώθω ότι ήρθε η ώρα του να κάνει το δικό του ταξίδι και με όλη την αγάπη που αυτό αντιπροσωπεύει, να γίνει πάλι χρήσιμο και μάλιστα περισσότερο από ό,τι ήταν στο παρελθόν.
Το συζητάω με τη μικρή (γιατί είναι δικό της ουσιαστικά) και δέχεται με χαρά να το προσφέρουμε.
Δεν είναι σχολικό σακίδιο, ούτε πολύ μεγάλο, αλλά χωράει όλα όσα λέει η λίστα και είναι φωτεινή η εικόνα του.
Είναι ένα γλυκό παιδικό σακίδιο.
Όταν είδα στη λίστα τη σφυρίχτρα, χαμογέλασα γιατί έχει συμβεί κάτι πολύ περίεργο.
Τις τελευταίες μέρες ενώ σκάλιζα τα συρτάρια μου στο γραφείο, ανακάλυψα μία σφυρίχτρα που μου είχε στείλει μια εταιρία μαζί με ένα προωθητικό δώρο. Την είχα βάλει στην τσάντα μου, για να την δώσω στην κόρη μου, αλλά όλο το ανέβαλα, γιατί σκεφτόμουν ότι θα μας έπαιρνε το κεφάλι.
Το περίεργο ήταν ότι άλλαζα τσάντες και τη σφυρίχτρα την είχα μαζί μου. Έτσι. Χωρίς λόγο.
Τώρα η σφυρίχτρα βρήκε τη θέση της.
Τέλος, ο φακός ήρθε από τα χέρια των γονιών μου.
Λίγο καιρό πριν η μαμά μου με είχε ρωτήσει, εάν χρειάζομαι ένα μικρό φακό που είχαν. Μήπως τον ήθελα για ώρα ανάγκης στο αυτοκίνητο. Δεν είχα δώσει σημασία και της είχα πει ότι θα το σκεφτώ και θα της πω.
Χτες το βράδυ το θυμήθηκα, πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου, την ρώτησα εάν έχουν ακόμη εκείνο το φακό και εάν τον χρειάζονται. Όταν της είπα τί τον θέλω, μου τον πρόσφεραν με χαρά.
Δεν θέλω να πω πολλά λόγια. Θα είναι ελάχιστα, μηδαμινά, τίποτα μπροστά σε αυτά που βιώνουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά.
Μακάρι να μην υπήρχε ανάγκη, να ετοιμάσω αυτό το σακίδιο.
Μακάρι να μην χρειαζόταν κάποιο παίδί, να ταξιδεύει με αυτόν τον τρόπο και για τέτοιους λόγους.
Εύχομαι το σακίδιό μας, να κάνει ελαφρύτερα τα δύσκολα χιλιόμετρα και στο τέλος του δρόμου να έχει μόνο χαμόγελα και γέλια. Πολλά παιδικά γέλια!
Εάν θέλετε να βοηθήσετε κι εσείς, μπορείτε να βρείτε πληφοφορίες στην εκδήλωση της δράσης στο facebook : Ένα σακίδιο για το δρόμο…
Ή στο site της ομάδας ΠΑΡΕΑ : http://pareagreece.blogspot.gr/
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Ο μόνος λόγος για τον οποίο στενοχωριέμαι τελευταία είναι ότι είναι τόσες πολλές οι ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας κι εμείς τόσο ανήμποροι να προσφέρουμε σε όλους, που αναγκάζεσαι να επιλέξεις ποιον θα βοηθήσεις. Θα δώσεις λεφτά για το ταξίδι του παιδιού που θα πάει Αμερική για λόγους υγείας, θα δώσεις για τον άστεγο που πεινάει, θα δώσεις για τα παιδιά που περπατάνε ορφανά ολόκληρα χιλιόμετρα με άγνωστο το αύριο; Tόσο άδικες αυτές οι επιλογές. Με στενοχωρεί που αναγκαζόμαστε να ζυγίζουμε μέσα μας ποιος έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη (ενώ οι ανάγκες δε ζυγίζονται ποτέ), γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να τις καλύψουμε όλες.
Σημασία έχει να νιώθουμε άνθρωποι και να κάνουμε ό,τι μπορούμε, αγαπημένο μου κορίτσι.
Ακόμη και όταν δεν μπορείς να καλύψεις μία ανάγκη κάποιου ανθρώπου, αλλά προσφέρεις σε κάποιον άλλον, γίνεσαι παράγοντας πολλαπλασιασμού αυτής της σκέψης και του ουσιαστικού έμπρακτου νοιαξίματος.
Μακάρι να μπορούσαμε να προσφέρουμε σε όλους. Μακάρι να μην υπήρχαν τέτοιες ανάγκες.
Οι ενοχές της αδυναμίας κάλυψης όλων, είναι κατά τη γνώμη μου δείγμα ευαισθησίας και ανθρωπιάς.
Σημασία έχει να δίνουμε. Όσο γίνεται και όπου γίνεται.
Είμαστε πολλοί, οπότε αν ο κάθε ένας από εμάς βάζει το κομματάκι του, θα γίνει κάτι τεράστιο στο σύνολό του.
Φιλί μεγάλο! 🙂