Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΛΑΣ ΜΟΥ! :)

Όταν ήμουν μικρή, κάποιο βράδυ οι γονείς μου είχαν μία κοινωνική υποχρέωση και εγώ ήμουν άρρωστη.

Θυμάμαι, ότι είχα πυρετό και ήμουν στο κρεβάτι.

Η μαμά μου κανόνισε να έρθει στο σπίτι μας η γιαγιά μου και μαμά της, για να μείνει εκείνη μαζί μου, ενώ εκείνοι έπρεπε να φύγουν. Θα έπαιρναν μαζί τους και τον αδερφό μου.

Όταν έφυγαν, η γιαγιά με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεβάτι των γονιών μου και άνοιξε την τηλεόραση.

Πήρε μία καρέκλα κι έκατσε δίπλα μου.

Η τηλεόραση πρόβαλλε μία ελληνική ταινία (δεν θυμάμαι πια).  Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ήταν η χαρά μας να παρακολουθούμε όλες αυτές τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογραφου.

Παρόλα αυτά πονούσε το κεφάλι μου και δεν ένιωθα καθόλου καλά! Δεν είχα και πολλή όρεξη να δω τηλεόραση.

Τότε η γιαγιά μου αντιπρότεινε να μου πει ιστορίες.

Ήταν η καλύτερή μου!! Η συγκεκριμένη γιαγιά, Σμυρνιά, ήξερε έεεεενα σωρό παραμύθια! Μπορούσε να διηγείται ώρες. Επίσης είχε ζήσει τη μικρασιατική καταστροφή και μπορούσε να περιγράφει όλα τα βιώματά της. Ήθελε να το κάνει, για να μαθαίνουμε, τί είχε συμβεί.

Άρχισε, λοιπόν, να μου διηγείται ιστορίες.

Όμως επειδή ήταν κι ένας άνθρωπος, που δεν μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, μου είπε, ότι όση ώρα θα καθόμασταν, θα μου έφτιαχνε μία ποδιά για την κούκλα μου!

Βρήκε, λοιπόν, τα ραφτικά της μαμάς μου, πήρε και μία λευκή πετσέτα κουζίνας, έβγαλε από την τσέπη της τα γυαλιά της και όση ώρα μου διηγούνταν τις ιστορίες, έραβε την ποδιά!

Ακόμη έχω στο μυαλό μου αυτή την εικόνα και τα λόγια της!

Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 8 και όμως τα θυμάμαι όλα!

Ενώ έραβε το μικρό τσεπάκι της ποδιάς, μου είπε:

“Χμ! Νομίζω, ότι κάτι του λείπει! Δεν έχω τις δικές μου βελόνες για να του κεντήσω ένα σχέδιο!

Α! Το βρήκα! Θα φτιάξω επάνω στο τσεπάκι μία ελιά! Ε; Χαχαχαχα!”

Και έτσι μου έφτιαξε αυτή την ποδιά για την κούκλα μου.

Μία ποδιά που…δεν είναι κάτι ιδιαίτερο για κάποιον, που τη βλέπει!

Προχτές τη βρήκα ανάμεσα στα παιχνίδια της μικρής.

Η μαμά μου έχει βγάλει κάποια από τα πράγματά μου και τα έχει δώσει στη μικρή για να παίζει.

Οφείλω να σας πω, ότι όσο μου αρέσει, άλλο τόσο με ενοχλεί.

Όχι, γιατί δεν θέλω να παίζει το παιδί μου με τα παιχνίδια μου, αλλά γιατί …να….αυτά τα αντικείμενα έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα, κάτι που η μικρή δεν ξέρει, δεν μπορεί να καταλάβει ακόμη, με αποτέλεσμα, όταν τα βλέπω παραπεταμένα κάπου ή όταν δεν τα προσέχει, θυμώνω, γιατί …είναι οι παιδικές αναμνήσεις μου.

Η ποδιά ευτυχώς ήταν απλώς ανάμεσα στα ρούχα, που είχε για τις κούκλες της.

Μόλις την είδα, την πήρα και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τη σιδερώσω!

Η μικρή μόλις με είδε, ήρθε κοντά μου και με ρώτησε, τί κάνω (σου λέει : “Tρελάθηκε η μάνα! Έχει μία ντάνα ρούχα “Να!” στην κρεβατοκάμαρα κι εκείνη σιδερώνει αυτό το μικρό πανάκι!”).

Της διηγήθηκα την ιστορία και της εξήγησα πόση αξία είχε για μένα αυτή η ποδιά με αυτή την ελίτσα κεντημένη στο τσεπάκι της.

Τότε μου είπε: “Μαμά, νομίζω ότι πρέπει να την κρύψεις κάπου, γιατί μπορεί εγώ να στη χαλάσω κατά λάθος και δεν θέλω να στεναχωρηθείς! Εξάλλου κι εγώ δεν θέλω να μου χαλάσουν αυτά που μου φτιάχνει η δική μου γιαγιά!”

Και έτσι οι δύο εγγονές καταλάβαμε η μία την άλλη….

Έμεινα μόνη στο δωμάτιο με την ποδιά της γιαγιάς στα χέρια μου.

Είναι απίστευτο, πώς 34 χρόνια μετά αυτή η ανάμνηση της γιαγιάς είναι ακόμη ζωντανή.

Τόσα χρόνια μετά θα ήθελα να έχω τη γιαγιά μου, να την πάρω αγκαλιά, να μου πει ιστορίες και εγώ ακούγοντάς την να βουτήξω τα χέρια μου στις τεράστιες τσέπες της ρόμπας της, που ήταν πάντα γεμάτες καραμέλες και μαντήλια που μοσχομύριζαν “Μυρτώ”, όχι για να γευτώ κάποια καραμέλα, αλλά για να γραπωθώ πάνω της ακόμη πιο σφιχτά.

Γιατί μου λείπει….

Κι εκείνη και τα παραμύθια της…