Η ιστορία του Λάθους…μου

Όταν πήρα στα χέρια μου το παιδικό βιβλίο “Η ιστορία του Λάθους…μου” της Μαρίας Λοϊζίδου, το αγάπησα με την πρώτη ανάγνωση.
Όπως τα περισσότερα παιδικά βιβλία, θεωρώ, ότι πέρα από τα παιδιά ηλικίας 5-6 ετών που απευθύνεται, μιλάει και στους μεγάλους.

Έχετε σκεφτεί πόσο πολύ επηρεάζει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα όλων μας από τον τρόπο, που μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας αλλά και των άλλων;

Αρχικά, θα πάω σε μία απλή ερώτηση!
Πόσοι έχουμε μάθει, ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος;
Ότι το λάθος είναι ένας τρόπος για να μάθουμε.
Μια ευκαιρία για να αξιολογήσουμε, τι δεν πήγε καλά και να είμαστε πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά κι έτσι να βελτιωνόμαστε και να γίνουμε καλύτεροι;
Πόσοι έχουμε μάθει, ότι η ανάληψη ευθυνών είναι ένα γενναίο αλλά συνάμα και λυτρωτικό πράγμα;
Πόσοι έχουμε μάθει, ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας, γιατί αν τα αγνοούμε ή κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, μεγαλώνουν μέσα μας, μεγενθύνονται και μας προκαλούν φόβο, θλίψη, θυμό που κάποιες φορές γιγαντώνονται και οδηγούν στη δυστυχία;

Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί, πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν δικαίωμα στο λάθος και να το αποδέχονται;
Ότι είναι κάτι ανθρώπινο και φυσικό και να μάθουν να το αντιμετωπίζουν και να μην το αποφεύγουν.
‘Ετσι μαθαίνουν να κατανοούν, να αξιολογούν επιλογές και να λύνουν προβλήματα και όχι να τα κουβαλούν μέσα τους. Έτσι γίνονται πιο δυνατοί στη ζωή.
Και πιο σημαντικό από όλα, εμείς οι μεγάλοι να τα εφαρμόζουμε όλα αυτά και να δίνουμε το παράδειγμα.
Να συγχωρούμε τα λάθη μας και πρώτα απ’όλα, να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας.
Εξάλλου, όπως λένε, το να κάνεις λάθος, σημαίνει ότι ζεις και έχεις ευκαιρίες να μάθεις και να γίνεις καλύτερος.

Το παιδικό βιβλίο “Η ιστορία του Λάθους… μου” της Μαρίας Λοϊζίδου σε εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου ανήκει στη σειρά κατανόησης και ανάγνωσης “Η φρουτοπαρέα” και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και είναι μια υπέροχη αφορμή για μία τέτοια συζήτηση.

Γράφει στο οπισθόφυλλο:Όλα ξεκίνησαν όταν έπεσα από το σκέιτ-μπορντ την ώρα του διαγωνισμού. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου. “Είμαι το Λάθος και είμαι δικό σου”, μου λέει. “Αποκλείεται . Και τώρα δρόμο!” του απαντώ κοφτά. Μα αυτό δε δείχνει να καταλαβαίνει. Όπου πάω με ακολουθεί. Τί κάνεις, τότε; Το αποφεύγεις; Το κρύβεις; To κουβαλάς;
Μια ιστορία για το πως το Λάθος μπορεί να γίνει η δύναμή σου, αρκεί να….

Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ 

Μαμά Μαμαδοπούλου