Αποκαϊδια

Όταν ήμουν μικρή ένιωθα ασφαλής, γιατί ήξερα ότι η στοργική μαμά μου και ο πολύ δυνατός και πολυμήχανος μπαμπάς μου ήταν εκεί να με προστατέψουν. Αρκούσε να τους βλέπω κοντά, για να νιώσω ασφάλεια.
Στα δύσκολα η αγκαλιά τους ήταν το απάγκιο λιμάνι, που ηρεμούσε τα πάντα. Αυτή η αίσθηση της ανακούφισης και της γαλήνης.

Μεγαλώνοντας αυτήν την αίσθηση ασφάλειας άρχισα να την νιώθω πιο έντονα με την παρουσία του αγαπημένου μου.
Ξέρω πως για τη μικρή μας οικογένειά, εμείς οι δύο είμαστε μία ομάδα και μπορώ να στηριχτώ σε εκείνον.
Είναι το δικό μου στήριγμα, η αγκαλιά που στα δύσκολα θα χωθώ και χωρίς λόγια θα μου πει “όλα θα πάνε καλά”.
Εμείς οι δύο είμαστε το δίχτυ ασφαλείας της κόρης μας, εκείνη η αγκαλιά, που θα δώσει δύναμη, θα προστατεύσει και θα επουλώσει κάθε πληγή.

Δεν είναι μόνο υποχρέωσή μας, είναι και βαθιά επιθυμία της καρδιάς μας.
Να έχουμε πάντα διαθέσιμη αυτή την ανοιχτή αγκαλιά, η οποία θα κλείσει άλλες φορές σφιχτά κι άλλες απαλά για να μην σπάσει την εύθραυστη στα μάτια μας καρδιά της.

Αυτή η αγκαλιά, που σημαίνει τόσα πολλά πράγματα ανάλογα με τη στιγμή.
Όπως αυτή η τεράστια αγκαλιά των ανθρώπων, που έτρεξαν να προσφέρουν αυτές τις τραγικές στιγμές, όπως μπορούσε ο καθένας.

Ανείπωτη τραγωδία και απόγνωση και πόσες αγκαλιές ανοιχτές να σφίξουν γύρω από τον αβάσταχτο πόνο.
Ακόμη και για εμάς που δεν ζήσαμε από κοντά την τραγωδία,  μπήκε στο σπίτι μας, εισέβαλε στις καρδιές μας με τον καταιγισμό ενημέρωσης.

Αποκαϊδια στις ψυχές και στο μυαλό μας.
Ποιό μυαλό να χωρέσει, ότι το 2018 θρηνούμε ανθρώπους από πυρκαγιά σε οικισμό;
Πόσα “γιατί;
Πόσα αναπάντητα ερωτήματα και πόση ανασφάλεια;
Πόσες προβολές στον εαυτό μας;
Για τα παιδιά, που χάθηκαν αγκαλιά με τους παππούδες;
Για τα ζευγάρια, που έμειναν σφιχταγκαλιαμένα για πάντα μαζί;
Για το τραγικό τέλος απροστάτευτων ψυχών;
Για τα ζώα και τη φύση;
Για τους ανθρώπους, που είδαν το βιος τους να καταστρέφεται;
Για όλα!
Κι όσο αυτές τις ημέρες τα σκεφτόμουν αυτά, έπεσα επάνω στο πολύ δυνατό σκίτσο του Τάσου Αναστασίου, που λέει τόσα…

Να αγκαλιάζεις για να προστατεύσεις και να ξέρεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις ασφάλεια.
Να αγκαλιάζεις για να πάρεις εσύ δύναμη για να αντέξεις τον πόνο, να αντέξεις το χειρότερο που έρχεται.
Μια αγκαλιά που θα σε κάνει να μην νιώσεις μόνος και θα σου δώσει δύναμη.

Αυτή τη στιγμή δεν έχω λόγια να πω.
Είναι λίγα και μικρά μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας.
Δύναμη ψυχής. Τίποτε άλλο.

Μαμά Μαμαδοπούλου