Οι γιορτινές ημέρες κρύβουν αυτή τη χαρά της προετοιμασίας των γευμάτων, όπου φίλοι και συγγενείς θα βρεθούν γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Είναι το σημείο που συναπαντώνται μάτια που κάποιες φορές μπορεί να κάνουν ακόμη κι ένα χρόνο.
Aνταμώνουν και κάνουν αυτή την εορταστική επαφή.
Η ιεροτελεστεία ενός εορταστικού γεύματος είναι σχεδόν πάντα καταλυτικό για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν είναι μόνο η ικανοποίηση της πείνας.
Είναι αυτή η μυσταγωγία που γεύσεις, μυρωδιές και χρώματα μας προκαλούν να τα ανακαλύψουμε και μέσα από αυτή τη διαδικασία επικοινωνούμε.
Σαφέστατα το φαγητό σημαίνει αγάπη και το ίδιο είναι και η προετοιμασία του.
Σημαίνει όμως και “γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε” κούραση.
Και πίεση και κάποιες φορές και μια μικρή αγωνία (“Θα τους αρέσει ή μπαααα;”), αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν δυσανασχετείς.
Θέλεις να βάλεις τα δυνατά σου, να ετοιμάσεις κάτι που θα είναι νόστιμο, θα σημαίνει Χριστούγεννα,( γιατί είναι Χριστούγεννα) και θέλεις να τους καταπλήξεις με εκπλήξεις ευχάριστες (γκουχ – γκουχ! Και δυσάρεστες καμιά φορά), αλλά στο τέλος, το μόνο που έχει σημασία είναι αυτή η κοινή συνάντηση, που γίνεται μια αγκαλιά γύρω από ένα τραπέζι.
Μου αρέσει να ετοιμάζω τέτοια γεύματα και ποτέ δεν βαριέμαι να μαγειρεύω για τους αγαπημένους προσκεκλημένους μας.
Δεν αγχώνομαι, έχω πρόγραμμα και απολαμβάνω αυτή τη διαδικασία.
Άσε με στην κουζίνα για κάποιες ώρες και θα τα έχω όλα έτοιμα στην ώρα τους. (Βαριέμαι λίγο το πλύσιμο πιάτων μετά και των κατσαρολικών, αλλά είναι ήττονος σημασίας.)
Έτσι και φέτος το μεσημεριανό εορταστικό γεύμα της 1ης ημέρας του χρόνου, το είχα αναλάβει εγώ.
Επειδή η Παραμονή ήταν εργάσιμη ημέρα, ένιωθα μία μεγαλύτερη πίεση και μια κούραση, αλλά δεν με πτόησε.
Είχα κάνει την προετοιμασία και ανήμερα το πρωί σηκώθηκα νωρίς και τα είχα όλα στην ώρα τους και από ό,τι κατάλαβα ήταν και νόστιμα, γιατί δεν άκουσα μόνο το “Γεια στα χέρια σου”, αλλά δεν έμεινε και κάτι στα πιάτα.
Υπήρξε όμως και κάτι, που γέμισε μια ξεχωριστή χαρά αυτή την ικανοποίηση προετοιμασίας αυτού του γεύματος.
Λίγο πριν σερβίρω το γεύμα, ήρθε η κόρη μου στην κουζίνα και με πήρε μία σφιχτή αγκαλιά.
Απρόσμενη κίνηση και μου έκανε εντύπωση. Δεν είναι και κάτι που συμβαίνει συχνά στην εφηβεία.
Με κράτησε σφιχτά για κάποια δευτερόλεπτα σφιχτή και μου είπε :
“Είμαι χαρούμενη, μαμά! Που είμαστε όλοι μαζί εδώ και θα φάμε παρέα και που ετοίμασες όλα αυτά τα πράγματα. Που ξέρω ότι κουράστηκες και δούλευες κιόλας.Φαίνονται όλα τόσο ωραία.”
Και ήταν από αυτές τις φορές που ένιωσα τόσο περίεργα όμορφα!
Πραγματικά εκτίμησε όχι μόνο τη δική μου προσπάθεια να ετοιμάσω αυτό το γεύμα (που με συγκίνησε τόσο πολύ…Πόσο υπέροχο είναι να μεγαλώνουν και να σε αγγίζουν με σκέψεις και συναισθήματα…), αλλά και την αξία του συναπαντήματος.
Την πραγματική σημασία της συνάντησης των ανθρώπων της καρδιάς μας!
Γύρω από νοστιμιές και αρώματα, που δίνουν ένταση στην ευφορία των ημερών και κάνουν πιο πλατιά τα χαμόγελα και πιο ηχηρά τα γέλια!
Έτσι να είμαστε όλοι!
Καλή Χρονιά!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments