“Άντε, γειά σου, μαμά! Πάω να παίξω τώρα. Γειά, γεια!”
“Σ’αγαπώ πολύ!”
“Εγώ περισσότερο! Φιλάκια, μαμά!”
Και μένεις με το χαμόγελο.
Πότε ήταν που στις 3 εβδομάδες παππουοδογιαγιοδιακοπών άρχιζαν τα τηλέφωνα με τα κλάματα μισεμού και πότε φτάσαμε στην ηλικία της εκλογίκευσης, που όλα αντιμετωπίζονται με συνειδητότητα και μια απλή συζήτηση, ούτε που το κατάλαβα.
Είναι σχεδόν 20 μέρες που κάνει διακοπές και η ένταση της επικαιρότητας και των γεγονότων, δεν έχουν αφήσει χώρο για να μπούμε σε άλλο mood εμείς που έχουμε μείνει στην πόλη.
Συνειδητοποιώ ότι σε λίγες μέρες αρχίζει ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού και καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει.
Ω, ψέματα! Κατάλαβα τις προηγούμενες ημέρες με τις πυρκαγιές. Με τους πρώτες δυνατούς αέρηδες, άρχισαν οι φλόγες να χορεύουν. Το ετήσιο ραντεβού Ιουλίου-Αυγούστου. Με στεναχώρησε απίστευτα η κατάσταση. Δεν έχω λόγια να πω.
Πέρα από τη βουή του παραλογισμού των δημοσιογράφων, το θόρυβο των πανικόβλητων σκέψεων, τη δυσκολία της ζωής, την ανησυχία για το μέλλον, νιώθω ήρεμη.
Έχω μια ψυχραιμία που με ωθεί σε μια δημιουργική εγρήγορση.
Δεν νιώθω κούραση. Νιώθω δυνατή.
Κάποια στιγμή όμως, θα πρέπει να κλείσω τις μηχανές (γιατί άμα καεί η καμμένη φλάντζα…την “κάτσαμε”), για να ξεκουραστεί το μυαλό που τρέχει με χίλια.
Κι ενώ δεν μετρά η μικρή μέρες για την ώρα που θα βρεθούμε, έχω αρχίσει να μετρώ εγώ.
Γιατί όσες ομορφιές κι αν έχω στη ζωή μου, όσο κι αν καταφέρνω να γεμίζω μπαταρίες, η πληρότητα έρχεται εκείνη τη στιγμή που θα γεμίσει η αγκαλιά μου από εκείνη και θα πάρω μυρωδιά από το λαιμό της.
Εκείνη τη μυρωδιά που παίρνω από το μαξιλάρι του κρεβατιού της, όταν κάποιες στιγμές ξάπλωσα τις κάπως πιο δύσκολες μέρες.
Κι αυτό μου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Γιατί η δύναμη της ύπαρξής της μου δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη! 🙂
Όλα θα γίνουν.
“Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου”
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments