ΑΝΤΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, Α’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!! :D

“Πέρασαααααααααααααααααααα!!!, φώναξε η μικρή μας κρατώντας τον έλεγχο στα χέρια μόλις βγήκε στο προαύλιο!

Την ακούει η φίλη της η Δέσποινα και φωνάζει:

“Πέρασα κι εγώωωωωωωωω!!!”

Και πανηγυριζαν τα δύο πρωτάκια γιατί πέρασαν στη Β΄Δημοτικού!

Σαφέστατα και για εκείνα είναι μεγάλο κατόρθωμα γιατί ομολογουμένως είναι δύσκολο πράγμα η Α’Δημοτικού (τα έχουμε ξαναπει), αλλά …ήταν και αστείο ταυτόχρονα! Ούτε να τους είχαν ανακοινώσει ότι έπαιρναν υποτροφία στο Harvard! :p

H σημερινή μέρα είχε απ’όλα.

Συγκίνηση, χαρά, γέλιο και λίγο θλίψη!

Θλίψη σε μία δόση μικρή για να κάνει κάνει πιο βαθιά τη συγκίνηση.

Νομίζοντας ότι το ενδεικτικό θα έχει και βαθμολογία, η μικρή όλο το βράδυ αναρωτιόταν :

“Mαμά, άραγε τί βαθμός θα μου τύχει;”

Tης εξήγησα ότι μάλλον δεν θα πάρει βαθμό, αλλά και ότι σε περίπτωση που αυτός υπάρχει…δεν σου τυχαίνει. You know… Αυτά στο “Τζόκερ”! Εδώ διαβάζεις, γράφεις, ξέρεις και βαθμολογείσαι. ;p

Φορώντας τα καλά μας, λοιπόν,  βρεθήκαμε στην αίθουσα του Α1.

Η πρώτη δασκάλα της μικρής, η κυρία Ασπασία, της έδωσε το “ενδεικτικό” λέγοντάς της μία -δύο συμβουλές μεταξύ των οποίων ήταν και η “προσπάθησε να μην μιλάς τόσο μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος”.

Αν μπορούσε, εκείνη την ώρα η μικρή θα σφύριζε κάνοντας την ανήξερη! Δεν το έκανε, γιατί δεν ξέρει να σφυρίζει βασικά!!….Με αυτή τη συμβουλή στο μαξιλάρι της θα κοιμάται κάθε βράδυ η κόρη μου! Το ξέρω! Οπωσδήποτε!! (Μπααααααα!!)

Συγκινημένη η δασκάλα της ευχήθηκε καλό καλοκαίρι και της έδωσε ένα δωράκι, που ήταν ένα βιβλίο εκπαιδευτικά παιχνίδια και σπαζοκεφαλίες!

Ευχαριστήσαμε την κυρία Ασπασία για όλα, της ευχηθήκαμε να περάσει όμορφα, δασκάλα και μαθήτρια αντάλλαξαν φιλιά και έτσι η μικρή αποχαιρέτησε την πρώτη αίθουσα που έζησε ως μαθήτρια Δημοτικού.

Κατευθυνθήκαμε προς το γραφείο του Διευθυντή, για να τον χαιρετήσουμε και στο διάδρομο συναντήσαμε την Υποδιευθύντρια, η οποία ρώτησε τη μικρή πού θα πάει διακοπές. Φυσικά και η δεσποινίς της απάντησε καταγράφοντας αναλυτικά το πρόγραμμα.

“Ω!Τί καλά! Θα με πάρεις μαζί σου;” της είπε η Υποδιευθύντρια.

“Όχι!” της απάντησε η μικρή.  Κόκκαλο, εγώ! “Ε..ου…α….ε…..”ήμουν έτοιμη να πω, αλλά  βάζει τα γέλια η Υποδιευθύντρια και λέει :

“Σωστή απάντηση! Σε τρώω όλο το χρόνο στη μάπα, πες! Θα σε πάρω και μαζί μου στις διακοπές; Πολύ πάει!” και έτσι χαρούμενα την αποχαιρετίσαμε.

Μπήκαμε στο γραφείο του Διευθυντή και η έκπληξη ήταν ότι  η μικρή τον χαιρέτησε με high five (“κολλα πέντε” κοινώς…)! Έντρομη η μάνα (“ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;” ήθελα να φωνάξω!)!!

Συγκεντρώνω όλη την ψυχραιμία μου και του λέω..”E…συγγνώμη! Μπορεί να σας  χαιρετάει έτσι;”

“Και βέβαια! Γιατί όχι;” μου είπε με χαμόγελο!

Είπα να του πω ,“Yo, man!” αλλά κρατήθηκα!!Σεβασμός! 😛

Αυτό που με συγκίνησε ιδιαίτερα, ήταν το ενδιαφέρον όχι μόνο  της δασκάλας αλλά και του Διευθυντή, να μάθουν πώς ήταν η χρονιά, πώς μας φάνηκε το σχολείο, αν είχαμε παράπονα και αυτό που με έκανε να νιώσω ευτυχισμένη ως γονιός, ήταν ότι ο Διευθυντής… μου ζήτησε συγγνώμη, για κάποια πράγματα που δεν μπόρεσαν να γίνουν, για αντικειμενικούς λόγους και που δεν ήταν στο χέρι τους!! Πόσο σημαντικό, να έχεις απέναντί σου έναν εκπαιδευτικό, που αισθάνεται ότι θέλει να κάνει κι άλλα πράγματα για τα παιδιά και προσπαθεί και όταν δεν μπορεί…. ζητά συγγνώμη. Κι ας μην φταίει εκείνος! Σε σκλαβώνει και χαίρεσαι που το παιδί σου μεγαλώνει σε αυτά τα χέρια!

Πριν φύγουμε από το σχολείο, συναντήσαμε την δασκάλα που ήταν μαζί τους όλη τη χρονιά και ήταν η δασκάλα ενός παιδιού που είχε ειδικές ανάγκες. Η κυρία Δ. ήταν όλη τη χρονιά μέσα στην αίθουσα μαζί τους και την τελευταία μέρα που είχαν μάθημα, χάρισε σε όλα τα παιδιά από ένα dvd με περιπέτειες του Asterix με μία καρτούλα με ευχές. Εκείνο το βράδυ η μικρή είχε χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά στη ζωή της τη λέξη “Συγκινήθηκα!” και ήξερα ότι με βάση τα δικά της συναισθήματα…ναι, είχε συγκινηθεί απο την κυρία Δ.

Μπορεί να μην είχε βουρκώσει, αλλά είχε νιώσει μια ξεχωριστή συγκινησιακή χαρά.

Σήμερα, λοιπόν, είχα κι εγώ την ευκαιρία να χαιρετήσω την κυρία Δ. και να την ευχαριστήσω κι από πλευράς μου. Την ρώτησα αν θα είναι και του χρόνου στο σχολείο μας και κοιτώντας τη μικρή συγκινημένη (και στεναχωρημένη…) μου είπε, ότι ως αναπληρώτρια που ήταν, δεν γνωρίζει τίποτα.  Μελαγχόλησα, βλέποντας τα μάτια της βουρκωμένα, αλλά η μικρή με τραβούσε από την μπλούζα να πάμε προς το προαύλιο και την έξοδο που ήταν η φίλη της, οπότε και αναγκαστικά πέρασα σε μία άλλη ψυχολογία πανηγυριού!!

“Πε-ρά-σαμε! Πε-ρά-σαμε!!”, συνέχισαν να φώναζουν και οι δύο μικρές χοροπηδώντας.

Φώναξαν ένα “Καλό καλοκαίριιιιι” η μία στην άλλη!

Δεν έχουν καταλάβει, ότι θα κάνουν 3 μήνες να ξανασυναντηθούν.

Δεν ξέρουν, πόσο είναι 3 μήνες.

Αυτό που ξέρουν είναι, ότι επίσημα από σήμερα “Τέρμα το διάβασμααααααα!!”!

Βγήκαμε από το σχολείο αφήνοντας τον τίτλο “πρωτάκι” για τα πιτσιρικάκια του νηπιαγωγείου που θα έρθουν, αλλά και τους γονείς τους…..

Όλη η οικογενεια “πρωτάκι”!

Σε 3 μήνες-ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ- θα περάσουμε οικογενειακώς  αυτή την είσοδο πιο σίγουροι, πιο ώριμοι και όπως δήλωσε η μικρή

“Έτοιμη να σκίσω στην ορθογραφίααααααααα”!

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!

Σχολείο μας, ραντεβού το Σεπτέμβρη!! 😀

(Το κολάζ στη φωτογραφία στην αρχή του άρθρου

είναι μέρος της έκθεσης εικαστικών του τμήματος Α1 από το μάθημα των αγγλικών!

Τα γονίδια έχουν περάσει στο παιδί μου! Επέλεξε να χρωματίσει παγωτό! :p

Παρακάτω η ζωγραφιά ήταν η συμμετοχή της μικρής μας στην έκθεση ζωγραφικής!

 

Ήθελε να ζωγραφίσει μία “διαφορετική κοπελα”! Όχι όμορφη!

Και δεν έχει δει ακόμη και το “Nightmare before Christmas”! ..;P)