Ζούμε σε μία πολυκατοικία που αποτελείται από 8 ορόφους.
Ναι, είναι ψηλή! Ναι, είναι στην Αθήνα!
Μόνο μία οικογένεια δεν έχει μικρά παιδιά. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε από 1-2 πιτσιρίκια.
Η πλειοψηφία είναι σε ηλικίες από 6 μέχρι 9.
Όπως καταλαβαίνετε τις καθημερινές από τις 07:50 μέχρι τις 08:00 το ασανσέρ ανεβοκατεβαίνει.
Γιατί δεν κατεβαίνουμε με τα πόδια;
Eσύ που ρωτάς δεν έχεις πάει πρωί παιδί στο σχολείο.
Φεύγεις τρέχοντας (ΠΑΝΤΑ) από το σπίτι και κουβαλάς την τσάντα σου, τον μπόγο-σάκκο με ροδάκια, που λες σχολική τσάντα και το πιτσιρίκι. Ε… δεν το λες και εύκολο να κατέβεις πολλούς ορόφους. Κι αν φοράς και κανένα τακούνι….Άστο!
Κάθε πρωί, λοιπόν, γίνεται σκοτωμός!
Μόλις ξεκλειδώσει η πόρτα του διαμερίσματος,τα πιτσιρίκια τρέχουν έξω για να πατήσουν το κουμπί του ασανσέρ και να προλάβουν τα άλλα.
Είναι μία σιωπηρή συμφωνία μεταξύ τους. Η Omerta του ασανσέρ…. :p
“Ποιός θα καλέσει πρώτος το ασανσερ!!”
Όταν το παιδί στον 8ο καλέσει πρώτο το ασανσερ, η συνέχεια είναι ότι αυτό σταματά σε κάθε όροφο για να επιβιβάσει 1 γονιό και 1-2 παιδιά.
Το λέμε “Το σχολικό Ασανσέρ”. Μεγάλο είναι αλλά κάπου στον 4ο δεν χωράει άλλους, οπότε αυτοί είναι οι άτυχοι και εντελώς χαμένοι της ημέρας.
Τί σας λέω, τώρα; Kι όμως είναι το παιχνίδι τους για αυτό το δεκάλεπτο!
Συναντιούνται μέσα στο ασανσέρ, κοιτάζονται με αυτό το βλέμμα που έχουν οι καουμπόι που μοναμαχούν και μόλις πέσει η πρώτη κουβέντα από τους γονείς, τα ξεχνούν όλα κι αρχίζουν τα πειράγματα.
Και βγαίνοντας από την πόρτα…
Καλο Μάθημααααα…
Και σε σααααας…
Καλημέεεεεραααα….
Γειαααα…
Τα λέμε μετά…
Με χαμόγελα ! 🙂
No Comments