ΑΝΤΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (;), Γ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!

Γενικά με τη χρήση των “Ποτέ” και “Πάντα” έχω ένα θέμα.

Εκφράζουν το απόλυτο και κατά την ταπεινή μου γνώμη σ’αυτή τη ζωή τα περισσότερα είναι σχετικά.

Mε το μυαλό μου μετρώ λίγα απόλυτα πράγματα.

Και σκέφτομαι, ότι  ίσως γι’αυτό η αίσθηση της απολυτότητας μας προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Πολλές φορές δε και ανάμεικτα.

Από αυτά, που η χαρά σου προκαλεί έντονη συγκίνηση και η έντονη συγκίνηση, δάκρυα και μια διάθεση περίεργη.

Μια…,να την πω,  “χαρμολύπη”;.. Περίεργη λέξη, έτσι; …Όχι. Δεν είναι ακριβώς αυτό.

Μα, αφού χαίρεσαι, γιατί δακρύζεις  με μία απόχρωση μελαγχολίας;

Δακρύζεις, γιατί μία ακόμη χρονιά πέρασε;

Γιατί μεγαλώνει όμορφα και χαίρεσαι, αλλά υποσυνείδητα νιώθεις, ότι όλο και λιγότερο είναι μικρό παιδί;

Κάθε χρόνο είναι και λίγο μεγαλύτερο παιδί.

Μία (ακόμη) χρονιά ωρίμανσης, λοιπόν!

Μία χρονιά, που  ξεκίνησε με άγχος και αγωνία, ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες για ατελείιιιιωτες ώρες μελέτης και δύσκολων τεστ (Για άλλη μία φορά, θα σας συστήσω, να μην ακούτε κανέναν. Το κάθε παιδί διαφορετικό, η κάθε δασκάλα διαφορετική και μην τρελλαινόμαστε. Στο Δημοτικό είναι.)

Μια χρονιά τελείωσε, έχοντας κάνει ένα βήμα παραπάνω στη γνώση. 

(Έμαθε διαίρεση, τους πρώτους δεκαδικούς, γραπτή έκφραση, μυθολογία και άλλα πολλά χρήσιμα. Ακόμη και τα “άχρηστα” (κατ’εμέ) που είχε το πρόγραμμα, κάποια στιγμή στη ζωή της θα τα επεξεργαστεί μόνη της κι αν κρίνει, ότι δεν είναι απαραίτητα θα τα αποβάλει ή θα τα έχει ξεχάσει).

Μια χρονιά, που η δασκάλα μας έλειψε για αρκετές μέρες κι αυτό έβγαλε εκτός ρυθμού τη συνολιική πορεία της τάξης, αλλά το παλέψαμε. Έτσι νιώθω.

Μία χρονιά, που έφερε στις αρχές της πένθος με την τραγική απώλεια του μπαμπά της κολλητής της, που το ζήσαμε οικογενειακώς πολύ και έντονα και μία θλίψη, που διήρκησε, αφού τελικά η φίλη άλλαξε σχολείο και περιοχή. (Μαθήματα για τη σκληρή πλευρά ζωής.)

Mια χρονιά, που έφερε χαρά και ικανοποίηση  με την ίδια να νιώθει τη σημασία της προσπάθειάς (όταν δεν βαριόταν να γράψει αντιγραφή :p).

Mία (ακόμη) χρονιά, που παρά τις δυσκολίες και την πίεση, δεν γκρίνιαξε ουσιαστικά.

Δεν διαμαρτυρήθηκε.

Γιατί….

Αγαπάει το σχολείο!

Στη χτεσινή γιορτή λήξης είδα ένα κοριτσάκι με αυτοπεποίθηση και “αέρα”.

[Αυτό το κοριτσάκι πίσω δεξιά με το φούξια φουστανάκι…:)]

 

Ένα κοριτσάκι, που νιώθει άνετα με αυτή την τάξη, με αυτά τα παιδιά, σ’αυτό το σχολείο.

Ένα κοριτσάκι, που μιλά για τους συμμαθητές, τη δασκάλα της και τον κύριο Διευθυντή, σαν να είναι η δεύτερη οικογένειά της.

Που νιώθει τη δική τους αγάπη. 

Που σήμερα, μόλις μπήκα στο σπίτι ήρθε και μου διηγήθηκε όλα όσα έγιναν,

για το παγωτό, που τους κέρασε η δασκάλα τους μέσα στην τάξη, “Για να μας γλυκάνει είπε, μαμά!”,

για τα σχόλια από τη χθεσινή γιορτή, “Νομίζω, ότι τους άρεσα. Δεν τους ρώτησα κιόλας.”,

για τον αποχαιρετισμό της ΣΤ’ τάξης, “Τους άφησε ο κύριος Διευθυντής να παίξουν μπουγέλο, γιατί φεύγουν. Το είχαν κάνει συμφωνία από τότε που ήταν πρωτάκια. Ήθελα κι εγώωωωω…Ωχ! Εμείς δεν κάναμε τέτοια συμφωνία μαζί του στην Α’Δημοτικού!”,

για τη χαρά που έρχονται διακοπές, “Επιτέεεελους!! Καλοκαίρι!….Τί κρίμα, μαμά, που εσύ θα δουλεύεις στη ζέστη, ενώ εγώ  θα κάνω διακοπές στο χωριό και θα παίζω με την ξαδερφούλα μου. Θα σε σκέφτομαι πάντως.” (Με τρολάρει…εντάξει…)

και άλλα κι άλλα κι άλλα….

 Μπορώ να γράφω ώρες, αλλά… θέλω να τα ζήσω. 🙂

Κάπως έτσι τελείωσε η Γ’Δημοτικού.

Τη χαιρετάμε για πάντα….(;)

Εκείνη τη χαιρετά για την ώρα.

Θα την ξαναζήσει με άλλο τρόπο, όταν με το καλό γίνει μαμά.

Και που ξέρετε; Ίσως  την ξαναζήσω κι εγώ, όταν με το καλό γίνω γιαγιά.

Είδατε που τελικά, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι; 🙂

 

Καλό καλοκαίρι, παιδάκια! 🙂

Να ξεκουραστείτε!

(Αυτό το τραγούδι είπε το “Αλικάκι” μου.:) ♥)

Mαμά Μαμαδοπούλου