Πριν λίγες ημέρες συζητούσαμε για τις μικρές επαναστάσεις της εφηβείας….βασικά…μόνη μου μιλούσα, αλλά είναι που όποτε γράφω εδώ, νιώθω σαν να κάνω διάλογο, που βέβαια, ουσιαστικά κάνω διάλογο, γιατί έρχονται τα σχόλια σας στα social, οπότε..καλά λέω “συζητούσαμε”.
Τί έλεγα, όμως;….Α, ναι! Μιλούσαμε για τις εφηβικές επαναστάσεις, που άλλοτε είναι μικρές και άλλοτε μεγαλύτερες. #hello_εφηβεία
Η έφηβη είχε εκφράσει την επιθυμία να κάνει undercut κούρεμα, το οποίο και έκανε.
Η χαρά της ήταν πολύ μεγάλη.
Το ευχαριστήθηκε και έστειλε αμέσως φωτογραφία στην κολλητή της.
Κι εμένα μου άρεσε πολύ και της το είπα.
Η αλήθεια είναι, πως o μπαμπάς της δεν ξετρελάθηκε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν της έκανε αρνητική κριτική.
Mάλιστα της είπε “Σημασία έχει να αρέσει σε εσένα.”.
Της διευκρίνησε, ότι της αρέσει το κούρεμα συνολικά, απλά δεν του αρέσει ο ξυρισμένος λατρεμένος σβερκούλης.
Όταν ακόμη το σκεφτόταν και είχε ζητήσει τη γνώμη μας, της είχαμε πει και οι δύο πως όποια επιλογή κάνουμε στη ζωή μας σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ θέμα, πρέπει να αρέσει σε εμάς πρώτα απ’όλα και κύρια.
Της είπαμε, δηλαδή, “Σημασία έχει να αρέσει σε εσένα!”
Εάν εμείς είμαστε ευχαριστημένοι και ευτυχισμένοι και δεν επιβαρύνουμε κάποιον άλλο ή δεν προκαλούμε κάποια ζημιά, είμαστε ελεύθεροι να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας και να τις χαρούμε.
Σε δεύτερη μοίρα, μπορούμε να ακούσουμε την άποψη άλλων ανθρώπων, φίλων, συγγενών, γνωστών, συναδέλφων κλπ κλπ
Σαφέστατα όταν οι επιλογές μας αρέσουν και στους ανθρώπους που αγαπάμε, η χαρά μεγαλώνει, όμως δεν μπορούμε όλοι να συμφωνούμε σε όλα.
Το σίγουρο είναι, πως μία διαφορετική άποψη μπορεί να σου δώσει μια διαφορετική οπτική ή μια σκέψη που εσύ δεν είχες κάνει και να σε βοηθήσει, να αναθεωρήσεις, να διαμορφώσεις κάτι διαφορετικά, σε κάθε περίπτωση, να έχει στόχο να βελτιώσει εσένα και τις επιλογές σου και σίγουρα να σε κάνει, αν όχι ευτυχισμένο, τουλάχιστον χαρούμενο.
Μετά το κούρεμα, λοιπόν, την είδα πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη, αλλά μου ανέφερε 1-2 φορές “Του μπαμπά δεν του άρεσε!”.
Της ζήτησα να μου μιλήσει περισσότερο γι’αυτό.
-“Σε στεναχωρεί, που δεν αρέσει το κούρεμα στον μπαμπά; “
–“Εντάξει, σίγουρα θα με έκανε χαρούμενη αν του άρεσε, αλλά δεν με στεναχωρεί πολύ, γιατί αρέσει πολύ σε εμένα!”
– “Έτσι!”
Βρήκα ευκαιρία να της μιλήσω ξανά για τη δική μου εφηβεία, που οι επιλογές στην εμφάνισή μου δεν άρεσαν καθόλου στο δικό μου μπαμπά.
Μέχρι και το τέλος του Λυκείου ντυνόμουν με σκισμένα και γραμμένα τζην (τότε ήταν πολύ extreme έκφραση, όχι σαν μετά που έγιναν μόδα για όλους), στρατιωτικά μπουφάν, δέρματα- τσιμούχες και χονδρές αλυσίδες -βραχιόλια για τα χέρια, σκουλαρίκια περίεργα, κοντά μαλλιά με ουρές κι άλλα τέτοια όμορφα.
Δεν φορούσα φούστες και κυκλοφορούσα μόνο με αθλητικά παπούτσια και μπότες.
Παρά το γεγονός όμως, ότι δεν του άρεσε η εικόνα μου, ποτέ δεν μου απαγόρευσε να ακολουθήσω μία στυλιστική επιλογή.
Μπορώ να πω, ότι όχι μόνο σεβόταν τις επιλογές μου, αλλά με υποστήριζε, όταν στον κλειστό κύκλο του χωριού με σχολίαζαν.
Σημασία είχε να εκφράζομαι, όπως ήθελα.
Ούτε έκανα κακό ούτε προσέβαλα κάποιον, άρα η διαφορετική αισθητική ήταν δική μου υπόθεση.
Της εξήγησα πως γνωρίζω το συναίσθημα που νιώθει, που δεν έχει τη “θετική ψήφο” του μπαμπά της.
Βρήκα την ευκαιρία, όμως να της μιλήσω και για το δικό του δικαίωμα, να διαφωνήσει με ειλικρίνεια.
Αλληλοσεβασμός λοιπόν, μιας και εκείνη δεν μπορεί να του επιβάλει κάτι, που δεν του αρέσει.
Νομίζω, ότι είναι και ένας τρόπος να καταλάβει ακόμη περισσότερο, ότι στη ζωή έχει σημασία να χαιρόμαστε τις επιλογές μας και πως αυτές πρέπει να είναι δικές μας.
Επίσης βασικό, οι άνθρωποι που είναι κοντά μας και μας αγαπούν, θα πρέπει να τις σέβονται και να χαίρονται με αυτές ακόμη κι όταν δεν τους είναι αρεστές.
Γιατί αυτό είναι αγάπη.
Και ναι. Έκανα κι εγώ ένα κουρεματάκι και την έβαψα και τη ρίζα. 😉
Με γειά μας.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments