Η μαμά πάλι στα θρανία

Αυτή η περίοδος εγκλεισμού με έφερε μπροστά στον καθρέφτη μου.
Ήταν μια ευκαιρία, να σταθώ λίγο περισσότερο πάνω από όλα και να εκτιμήσω αυτά, που ίσως δεν τους είχα δώσει αξία, αλλά και να μετριάσω την υπεραξία που είχα δώσει σε κάποια άλλα πράγματα.

Μεταξύ αυτών ήταν η απόφασή μου να αποκτήσω κι άλλες γνώσεις και εφόδια για τη δουλειά μου, αλλά και τη ζωή μου γενικότερα.
Βέβαια, δεν είναι νέο νέο χαρακτηριστικό μου, απλά για διάφορους λόγους και με αρκετές δικαιολογίες αμελούσα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτές τις σκέψεις μου.

Σε μία αναζήτηση βρήκα ένα μεταπτυχιακό, που θα ήθελα πολύ να παρακολουθήσω.

Βλέποντας τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, διαπίστωσα ότι χρειάζεται μία πιστοποίηση αγγλικών.

Ω,ναι!
Ενώ το επίπεδο μου είναι πάρα πολύ καλό (και σε κατανόηση και σε λεξιλόγιο αλλά και σε επικοινωνία), δεν είμαι κάτοχος Proficiency.

Στα δικά μου χρόνια (όπως έλεγε η γιαγιά μου) φτάναμε σε επίπεδο Proficiency στη Β’ ή στην Γ’Λυκείου.
Είχα κάνει όλη την προετοιμασία μέχρι τη Β’Λυκείου.
Σε εκείνο το κομβικό σημείο και ενώ θα έπρεπε να δώσω εξετάσεις για να πάρω το σχετικό πτυχίο αγγλικών, δεν άντεξα την πίεση.
Ήταν η εποχή που έπρεπε να διαχειριστώ μία μετακόμιση στην Αθήνα σε ένα καινούριο σχολείο με άγνωστους μαθητές και καθηγητές και την προετοιμασία μου για τις Πανελλήνιες, που σήμαινε πολλές ώρες φροντιστηρίου και μελέτης.
Σε εκείνη τη φάση επέλεξα να αφήσω τις εξετάσεις για το Proficiency για αργότερα.

Τα πρώτα χρόνια εργασίας ήταν αρκετό να έχεις το Lower.
Λίγο οι εξετάσεις για το πτυχίο, η δουλειά (εργαζόμουν ενώ σπούδαζα), το μεταπτυχιακό που ακολούθησε (στα αγγλικά-τοοοότε ήταν αρκετό το Lower) και κάπως η νέα ζωή που ήρθε με τη δημιουργία οικογένειας, με έκαναν να αμελήσω εντελώς το Proficiency.

Θα έλεγε κανείς πως απολογούμαι.
Βασικά, απολογούμαι στο νεώτερο εαυτό μου, που δεν φρόντισα να τον εφοδιάσω νωρίτερα, που ίσως να ήταν και πιο εύκολο.

Έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και μαθήματα στα αγγλικά, στα οποία ποτέ δεν είχα πρόβλημα στην κατανόηση και στη συνεννόηση.
Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν πιέστηκα ποτέ να κυνηγήσω το πιστοποιητικό.

Τα τελευταία χρόνια βρέθηκα μπροστά σε κάποια μεταπτυχιακά προγράμματα που μου κινούσαν το ενδιαφέρον, αλλά τα άφηνα παρά πίσω, γιατί ζητούσαν την πιστοποίηση γλώσσας.

Ήρθε ο χρόνος του όμως, και πλέον  μου χτύπησα το χέρι στο τραπέζι και  μου είπα, ότι πρέπει αποφασίσω και να στρώσω τον πωπό μου κάτω για να φροντίσω να πάρω την πιστοποίηση.

Έκανα την επαφή μου με το φροντιστήριο που έκανε η κόρη μου μαθήματα και ναι,  εδώ και λίγες εβδομάδες κάνω μαθήματα για να “λυθεί η γλώσσα μου”, να φρεσκάρω όλη τη γραμματική, να εμπλουτίσω το λεξιλόγιο, να κάνω μία απαραίτητη εξάσκηση στα νέα τεστ, ώστε να νιώσω σίγουρη και να προχωρήσω για τις εξετάσεις.

Επειδή συνεχίζω να μην έχω πολύ διαθέσιμο χρόνο, μου ετοίμασαν ένα πρόγραμμα σε χαλαρούς ρυθμούς, για να μπορώ να αντεπεξέλθω συνδυαστικά με την καθημερινότητα. Ούτως ή άλλως τα μαθήματα ενηλίκων είναι λίγο διαφορετικά στη μορφή και στον τρόπο που γίνονται.

Και κάπως έτσι η μαμά στα 50 χρόνια της ξανακάθισε στα θρανία και έχει τρελαθεί από τη χαρά της.
Μαθήτρια μέσω zoom.

Ειλικρινά νιώθω λες και μου ανοίγονται νέοι ορίζοντες (που στην πραγματικότητα θα ανοίξουν) .
Λες και κάνω ένα restart.

Αυτό μου έχει δώσει μεγάλη χαρά και μέσα στη γενικότερη μαυρίλα κρατάω το ηθικό μου ψηλά και μένω αισιόδοξη.

Θα βελτιώσω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ κι άλλο τον εγκλεισμό.

Εδώ να σας πω κάτι, που μπορεί να έχει ενδιαφέρον και για εσάς, εάν θέλετε να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας ακόμη και δωρεάν.
Η πλατφόρμα coursera.com παρέχει τη δυνατότητα για δωρεάν σεμινάρια (εάν δεν σας ενδιαφέρει να πάρετε πιστοποίηση) και σε πολλές διαφορετικές κατηγορίες ειδικοτήτων.

Γηράσκω αεί διδασκομένη, λοιπόν!

Και πόση χαρά μου έχει δώσει. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

Image : Technology vector created by freepik – www.freepik.com