Είναι Μάρτιος και λίγες ημέρες πριν έχει συμβεί ο καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία.
Εκεί που κάθομαι αμέριμνη, μου λέει το 5χρονο:
“Μαμά, κάποια στιγμή στην τηλεόραση, είδαμε με τον μπαμπά, που πλημμύρισαν οι δρόμοι στην Ιαπωνία και κάποιοι άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους.”
“Και τί σκέφτεσαι;” την ρωτάω.
“Να, αυτοί οι άνθρωποι τώρα δεν θα έχουν να φάνε και θα πεινάνε…”
“Θα είναι δύσκολα, της λέω, αλλά θα τους βοηθήσουμε όλοι.”
Σκέφτεται για λίγη ώρα και μου λέει:
“Μαμά, εμείς θα πεινάσουμε;”
Ε….;
“Γιατί το λές αυτό, αγάπη μου;” την ρωτάω.
“Να, η Μαρία Χριστίνα μου είπε ότι ο μπαμπάς της, της είπε ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει κανένας μας λεφτά και θα πεθάνουμε από την πείνα! ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΜΑΜΑΑΑΑΑ;” κι αρχίζει να κλαίει με λιγμούς ακατάπαυστα.
Και μένω με το στόμα ανοιχτό!!!!
Μα καλά…τί να πω;;; Λες σε ένα 5χρονο ότι θα πεθάνουμε από την πείνα; Ακόμη και μεταφορικά να θες να το κάνεις, χρησιμοποιείς μία τέτοια έκφραση απευθυνόμενος σε ένα μυαλουδάκι που αντιλαμβάνεται το κυριολεκτικό νόημα των λέξεων ότι “θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα”;
Τί να σας πώ…η μικρή μας δεν έλεγε να ηρεμήσει.
Μετά από πολλές προσπάθειες κι αφού σταμάτησε να κλαίει, της είπαμε ότι ο μπαμπάς κι εγώ θα της εξασφαλίζουμε πάντα φαγητό και ότι εκείνη δεν πρέπει να ανησυχεί για αυτό.
Της εξήγησα ότι ο μπαμπάς της Μαρίας Χριστίνας δεν το εννοούσε αυτό που είπε και ότι μάλλον κάτι άλλο ήθελε να πει και δεν το εξέφρασε καλά. (Μα, λες σε ένα 5χρονο ότι θα πεθάνουμε από την πείνα;)
Αφού πείστηκε ότι όλα θα είναι, όπως τα είπαμε, κοιμήθηκε ήρεμα.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά νομίζω ότι η κάθε ηλικία θέλει τον τρόπο της. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις εκφράσεις μας και στις συμπεριφορές μας, γιατί τα παιδιά τα αντιλαμβάνονται όλα διαφορετικά.
Και να μην ξεχνάμε ότι τα πιτσιρίκια γεννιούνται με ενσωματωμένο μεγενθυτικό φακό και τις σοβαρές ακραίες εκφράσεις τις βλέπουν τεράαααααστιες!
Στην ηλικία των 6 πλέον δεν έχουμε καθίσει να εκθέσουμε στο παιδί την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και πολύ περισσότερο όλης της ελληνικής κοινωνίας. Σε μεμονωμένα περιστατικά και στην καθημερινότητά μας, προσπαθούμε να της εξηγούμε ότι δεν κάνουμε σπατάλες και φροντίζουμε πρώτα απ’όλα για τα απαραίτητα.
Κι όπως μου είπε ένας φίλος κάνοντας χιούμορ(φυσικά), “Επρεπε να της πεις ότι δεν θα πεθάνουμε από πείνα. Το 2012 έρχεται το τέλος του κόσμου!!!!”
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Πιτσιρίκια σε νευρικό κλονισμό!!
1 Comment
[…] Είχαμε αντιμετωπίσει κι εμείς ένα σχετικό περιστατικό με τη μικρή (Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : Παιδική κρίση λόγω οικονομικής κρίσης). […]