Όταν ετοίμαζα την παρουσίαση του βιβλίου της Στέργιας Κάββαλου “Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα”, δεν είχε επιβληθεί ο περιορισμός της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού και είχα ετοιμάσει μία άλλη εισαγωγή.
Τα δεδομένα όμως από τότε άλλαξαν.
Σήμερα κάθισα να ξαναγράψω την αρχή του κειμένου, γιατί βρήκα μια πολύ καλή ευκαιρία να μιλήσω πρώτα για κάτι που αφορά εσάς, τους ενήλικες φίλους μου, και μετά τα πιτσιρίκια, που θα διαβάσουν το βιβλίο της Στέργιας.
Οι δύσκολες ημέρες που περνάμε έχει επηρεάσει τα πάντα και όταν λέμε τα πάντα, δεν εννοούμε μόνο τους ανθρώπους.
Αυτές τις ημέρες δοκιμάζονται και τα ζώα και κυρίως τα αδέσποτα.
Θα έλεγα, ότι τα ζώα που έχουμε στο σπίτι μας στην πλειοψηφία τους ίσως είναι πιο χαρούμενα αυτές τις ημέρες, γιατί μας έχουν κοντά τους και περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους.
Τα αδέσποτα στις γειτονιές, όμως , σε αρκετές περιπτώσεις δοκιμάζονται.
Ο περιορισμός μέσα στο σπίτι έχει κάνει εμάς τους νεώτερους να μην βγαίνουμε έξω συχνά και τους μεγαλύτερους στην πλειοψηφία τους είτε καθόλου είτε ελάχιστα.
Αυτό για τα αδεσποτάκια με απλά λόγια μεταφράζεται σε λιγότερη τροφή και λιγότερο νερό.
Επιπλέον, αρκετά από αυτά με την ανθρώπινη προσέγγιση έχουν ημερέψει κάπως, οπότε με την απουσία των ανθρώπων έχουν χάσει αυτό το χάδι, αυτή την επαφή και φαίνεται στη συμπεριφορά τους.
Προχτές βγήκα να πετάξω τα σκουπίδια και ένας γατούλης, που δεν είναι ήμερος, είδε τις σακούλες και νόμισε ότι έχω φαγητό και ήρθε πολύ κοντά μου. Κατάλαβα, ότι πεινούσε και ανέβηκα στο σπίτι για να του φέρω κάτι να φάει. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι μέχρι να περάσει το κακό όνειρο, μέχρι να αρχίσουν οι αξιαγάπητες γιαγιάδες της γειτονιάς να βγαίνουν πάλι από το σπίτι και να ταϊζουν τα γατάκια, θα φτιάχνω κάτι απλό αλλά θρεπτικό και μία φορά την ημέρα θα τους γεμίζω τα πιατάκια που ήδη υπάρχουν.
Και είναι ωραιό να περνάμε στα παιδιά μας αυτές τις ευαισθησίες και μάλιστα δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Αρκεί να τους εξηγήσουμε, τί κάνουμε και τη σκέψη μας και θα τα καταλάβουν όλα.
Θα ήταν πολύ ωραίο, στο βαθμό που μπορεί ο κάθε ένας από εμάς, να βάζει τροφή στα αδέσποτα της γειτονιάς.
Και μπορούμε να τα ταϊζουμε όχι μόνο με ξηρά τροφή ή κονσέρβες.
Υπολείμματα από το φαγητό μας ή ένας ζωμός με ρύζι, μανεστράκι ή άλλο ζυμαρικό ή ακόμη και ψωμί βουτηγμένο σε αυτό.
Αν έχουμε τη διάθεση και τη θέληση, θα βρούμε τρόπους για να τα βοηθήσουμε.
Επίσης θέλω να πω, ότι γνώμη μου είναι πως αυτή η εποχή ίσως είναι η ιδανικότερη για να υιοθετήσουμε ένα ζωάκι, γιατί είναι η καλύτερη παρέα.
Ειδικά για τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους, ένα ζωάκι θα μπορούσε να δώσει χαρά και να γεμίσει τη μοναξιά τους.
Η αγάπη για τα ζώα υπάρχει στην οικογένειά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Όπως σας έχω ξαναπεί, έχω μεγαλώσει σε χωριό και σε μία οικογένεια, που αγαπάει τα ζώα.
Η αυλή και το σπίτι μας ήταν πάντα χώρος φιλοξενίας ζώων.
Πέρα από τα ζωάκια, που ήταν μέλη της οικογένειάς μας, αρκετές φορές παρείχαμε περίθαλψη σε κάποια που είχαν πρόβλημα κι ακόμη περισσότερες μεγαλώναμε μωρά της γάτας μας, μέχρι να τους βρούμε σπίτι.
Το γεγονός ότι ζούσαμε σε χωριό, βοηθούσε πολύ τη διαδικασία ανεύρεσης οικογένειας για τα μικρά γατάκια.
Ακόμη και οικογένειες, που δεν μπορούσαν ή (γιατί να το κρύψωμεν) δεν ήθελαν ένα ζωάκι μέσα στο σπίτι, υιοθετούσαν με αγάπη τα γατάκια φτιάχνοντάς το δικό τους χώρο είτε στο γκαράζ, είτε στην αυλή.
Οι γάτες είναι και πιο ανεξάρτητες, οπότε αυτό για εκείνες ήταν εξαιρετικό.
Μπορούσαν να κόβουν βόλτες ανενόχλητες και να επιστρέφουν για παρέα, χουχούλιασμα και φυσικά φαγητό.
Στην πόλη εφόσον δεν έχεις αυλή και δεν μπορείς να φιλοξενείς ζωάκι μέσα στο διαμέρισμα, τα πράγματα δυσκολεύουν.
Και όχι, το μπαλκόνι του διαμερίσματος δεν θεωρείται αυλή!
Όμως όταν αγαπάμε τα ζώα, ακόμη κι αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε κάποιο ζωάκι μέσα στο σπίτι, μπορούμε να βοηθήσουμε να βρουν οικογένεια σε άλλα σπίτια.
Ένα λαμπρό παράδειγμα είναι αυτό του Γιώργου στο βιβλίο της Στέργιας Κάββαλου “Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα” που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.
Ο μικρός ήρωας της ιστορίας ζει με τους γονείς του, το μεγάλο του αδερφό και τη μικρή αδερφή του, που είναι μωρό.
Ένα βράδυ την ώρα που κοιμόταν του καλού καιρού, ξύπνησε από μία αναστάτωση που είχε δημιουργηθεί στο σπίτι.
Η μαμά του άκουγε να κλαίνε μωρά γατάκια κάτω από το παράθυρο του δωματίου του.
Μόλις κατέβηκαν στο σημείο, βρήκαν μία γάτα μαμά και τα μωρά γατάκια της.
Η γατοοικογένεια χρειαζόταν φροντίδα.
Η οικογένεια του Γιώργου δεν μπορούσε να την υιοθετήσει και να φιλοξενήσει τα γατάκια μέσα στο σπίτι, γιατί ο μπαμπάς του έχει αλλεργίες (και από ό,τι φαίνεται και εκείνος παρουσιάζει κάποια συμπτώματα) και δευτερευόντως σύμφωνα με τη σκέψη του μικρού ήρωα έχουν και ενυδρείο και τα ψάρια θα κινδύνευαν, αλλά και ένα μωρό, την αδερφή του.
Όμως όλη η οικογένεια αγαπά τα ζώα, οπότε ξεκινούν μία προσπάθεια να βρουν σπίτι στα μικρά γατάκια.
Σύμμαχοι στην προσπάθειά τους είναι οι συμμαθητές του Γιώργου και η καθηγήτριά του, αλλά και γνωστοί και φίλοι των γονιών και του μεγάλου αδερφού του.
Σε όλη την εξιστόρηση η συγγραφέας λύνει πιθανές απορίες, που μπορεί να δημιουργούνται σε κάποιους που θέλουν να βοηθήσουν στην υιοθεσία ζώων, αλλά δεν τολμούν και βέβαια, παρουσιάζει πως όταν υπάρχει αγάπη για τα ζώα και θέληση να τα βοηθήσεις, βρίσκεις τρόπους για να τους βρουν μια ζεστή αγκαλιά.
Η ικανοποίηση και η αγαλλίαση, που νιώθεις όταν βρίσκεις σπίτι σε αδεσποτάκια είναι κάτι που δεν συγκρίνεται .
Θα αναρωτιέστε, όμως, τόση ώρα, ποιά είναι η Μπαρτσελόνα;
Μπαρτσελόνα ονόμασε ο Γιώργος τη μαμά γάτα, από το όνομα της αγαπημένης του ομάδας.
Μία μεγάλη γάτα φαίνεται πιο δύσκολο να υιοθετηθεί, όμως δεν είναι αδύνατο, κάτι που φαίνεται στην ιστορία μας.
Η Στέργια Κάββαλου με τα Αδεσποτάκια της, δίνει έμπνευση.
Η εικονογράφηση του βιβλίου “Τα Αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα” είναι της Πετρούλας Κρίγκου.
#μένουμεσπίτι και διαβάζουμε βιβλία.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments