slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΔΙΑΦΟΡΑ

KI AN;

4 Μαρτίου, 2012

Σας έχει τύχει ποτέ ένα “κι αν;” να σας κάνει να χάσετε τον ύπνο σας;

Εμένα όχι! Μέχρι που έγινα μάνα!

Ένα τέτοιο “κι αν;” με έκανε και ψιλοξενύχτησα χτες.

Παλαιότερο συμβάν ανασύρθηκε απο το υποσυνείδητο μου(πώς τα λέω μερικές φορές….φτού μου!) και με έκανε να στριφογυρίζω στο κρεββάτι κανένα δίωρο.

Πριν από κάποιους μήνες είχαμε πάει βόλτα σε μία πλατεία με παιδική χαρά. Δίπλα ακριβώς είχε και ένα cafe. Καθίσαμε εκεί και η μικρή άρχισε το παιχνίδι σε χώρο κοντινό, έτσι ώστε να τη βλέπουμε.

Ομολογώ πώς όταν πηγαίνουμε κάπου σε δημόσιο χώρο, δε νιώθω άνετα να κυκλοφορεί η μικρή χωρίς να έχω οπτική επαφή μαζί της. Θέλω να την παρακολουθώ έστω με την άκρη του ματιού μου.

Της είπα να μην απομακρυνθεί. Κάποια στιγμή και ενώ είχαμε πιάσει το “μπίρι-μπίρι” (ωραίες εκφράσεις!) με την παρέα μας, αφαιρέθηκα. Όταν γύρισα να δω το παιδί, πουθενά η μικρή!

Ένα “βουπ” χτύπησε τους κρόταφους! Από εδώ το παιδί, από εκεί το παιδί; Πουθενά το παιδί!!!

Με έπιασε τέτοιος πανικός που δεν μπορώ να τον περιγράψω. Έκανα ένα γρήγορο γύρo στην πλατεία και την είδα κάπου πιο μακρυα να παίζει σε μία παιδική χαρά που ήταν πιο πέρα από το σημείο που είχαμε συμφωνήσει να είναι.

Σαφέστατα και η ευθύνη όλη, η απόλυτη, η αποκλειστική ήταν δική μου και μόνο δική μου, αλλά όταν την βρήκα, τη μάλωσα γιατί είχε απομακρυνθεί και όταν επιστρέψαμε σπίτι της εξήγησα πόσο επικίνδυνο είναι να φεύγει χωρίς να είναι κάποιος μεγαλύτερος μαζί της.

Το παιδί δε φταίει! Παρασύρθηκε από το παιχνίδι και ξεχάστηκε.

Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου! Σκεφτόμουν συνέχεια “κι αν αυτό; κι αν εκείνο; κι αν το αλλο;”! Αυτό το “κι αν;” που κρύβει λίγο από πολλά και ανάμεικτα πράγματα! Ευθύνη, φόβο, ένοχή…

Η αλήθεια είναι, ότι ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο και εύχομαι να μη μου ξανασυμβεί! Ναι, ναι στο χέρι μου είναι! Είμαι ακόμη πιο προσεκτική και συγκεντρωμένη όταν είμαστε σε ανοιχτό χώρο.

Ακόμη κι όταν πηγαίνουμε στο Άλσος τα μάτια μου είναι κολλημένα πάνω της. Δεν είμαι απαραίτητα δίπλα της (μη μου ζητά και bodyguard αργότερα..:p) αλλά είμαι κοντά.

Μετά από αυτό το περιστατικό πρώτη φορά κατάλαβα αυτό που μου είχε πει η μητέρα μου κάποια στιγμή, πώς ένα “κι αν;” δεν της είχε επιτρέψει να κοιμηθεί για ένα διάστημα πάνω από ένα μήνα.

Πρωταγωνίστρια του συμβάντος : ΣΕ ΜΟΥΑ! Εγώ!

Ήμουν περίπου 4 χρονών και ο αδερφός μου 2. Ήταν καλοκαίρι και παραθερίζαμε σε ένα μέρος στην Εύβοια, στο οποίο ο μπαμπάς είχε μετατεθεί από τη δουλειά του για μία μικρή περίοδο. Κάθε πρωί η μαμά αγκαλιά με το μωρό και με εμένα από το χέρι μας πήγαινε για μπάνιο σε μία παραλία. Για να πάμε εκεί διασχίζαμε κάθετα έναν μικρό αλλά ταχείας κυκλοφορίας δρόμο.

Μία από αυτές τις μέρες η αφεντιά μου ήθελε να περάσει το δρόμο μόνη της. Η μαμά κρατούσε τον μικρό αγκαλιά με το ένα χέρι και με το άλλο πάλευε να με κρατήσει, μέχρι που της έφυγα από το χέρι.

Για κακή μου τύχη από μακριά ερχόταν ένα αυτόκίνητο με ταχύτητα.

Για καλή μου τύχη ο οδηγός είδε ότι υπήρχε μία μάχη με τη μαμά και εμένα και έκοψε ταχύτητα, αλλά δεν πρόλαβε να φρενάρει τόσο ώστε να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο.

Το αποτέλεσμα ήταν να με χτυπήσει. Έκανα 3 κωλοτούμπες (δεν τις μέτρησα, να σας πω την αλήθεια) και έπεσα στην άσφαλτο. Το μόνο που έπαθα ήταν να γδάρω τα πόδια μου αρκετά.

Δεν έκλαψα καθόλου σε αντίθεση με τον αδερφό μου, που τρόμαξε και είχε πλαντάξει στο κλάμα. Όσοι πλησίαζαν να βοηθήσουν, έβλεπαν εμένα που δεν έβγαζα κιχ και νόμιζαν ότι το μωρό είχε το πρόβλημα και ασχολιοντουσαν με εκείνο.

Δεν μίλησα όλη τη μέρα.  Δεν έκλαψα.  Μου είπαν ότι μίλησα μετά από πολλές ώρες όταν κατάφερε να έρθει ο μπαμπάς στο ξενοδοχείο, όπου του είπα “Μπαμπά, με χτύπησε αυτοκίνητο” και μετά κοιμήθηκα.

Η μαμά μου είπε, ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί καιρό σκεφτόμενη αυτό το “κι αν δε με είχε δει ο οδηγός από μακριά; ” και πολλές φορές έκλαιγε και δεν μπορούσε να συγχωρήσει την ανευθυνότητά της στον τρόπο που διέσχιζε τον δρόμο με τα δύο παιδιά.

Μετά από αυτό όπως καταλαβαίνετε η μαμά, μας πρόσεχε ακόμη πιο υπεύθυνα.

Εγώ το μόνο κουσούρι, που είχα μέχρι την εφηβεία μου, ήταν μία φοβία να διασχίζω διστακτικά τους μεγάλους δρόμους. Μετά το ξεπέρασα!

Άκουσα κάποιον να λέει “τώρα εξηγούνται πολλά;”! E; Ε; Ντροπήηηηηηηη! :p

(photo by ba1969)

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!