Είμαι πολύ θυμωμένη με τον κορωνοϊό!
Πάρα πολύ θυμωμένη!
Πέρα από τη γενικότερη κατάσταση του πόνου,των θανάτων, της δυσκολίας, της απομόνωσης…όλου αυτού του συνόλου κακών πραγμάτων, που προκαλεί και με στεναχωρεί και με θυμώνει, αυτές τις ημέρες με εκνεύρισε απίστευτα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Αυτές τις ημέρες ο μπαμπάς μου έπρεπε να υποβληθεί σε μία επέμβαση, που ήταν αρκετά σημαντική, που μετά δεν θα χρειαζόταν να νοσηλευτεί.
Αν και για τους γιατρούς ήταν μια επέμβαση ρουτίνας, είχε τις δυσκολίες της και ένα κάποιο βαθμό επικινδυνότητας.
Λόγω της κατάστασης του covid-19, δεν μπορούσαμε να είμαστε στο νοσοκομείο την ώρα της διαδικασίας.
Τα προληπτικά μέτρα δεν επέτρεπαν, ούτε να μεταφέρω τους γονείς μου με το αυτοκίνητο, ούτε να δω τον μπαμπά μου λίγο πριν μπει στο επεμβατικό, ούτε να κάνω παρέα στη μητέρα μου, που ήταν μόνη της σε όλη τη διαδικασία.
Ήμουν στο σπίτι, κοιτάζοντας συνέχεια το τηλέφωνό μου, μήπως έχει κλείσει από μπαταρία, μήπως δεν το άκουσα να χτυπάει, μήπως δεν είχε σήμα, μήπως, μήπως, μήπως.
Μίλησα με τη μητέρα μου 2-3 φορές, για να μάθω νέα, αλλά και να της συμπαρασταθώ, η οποία είχε αγωνία, αλλά προσπαθούσε να την κρύψει. Συγκρατήθηκα ώστε να μην την καλώ κάθε 10 λεπτά, για να μαθαίνω νέα.
Προσπαθούσα να απασχολήσω το μυαλό μου, δουλεύοντας, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν μπορούσα.
Την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο, πήρα βαθιές ανάσες και άκουσα τη μαμά μου να λέει, ότι ο μπαμπάς είναι καλά.
ΦΙΟΥ!!
Και λύθηκα στον καναπέ.
Πόσο εκνευρίστηκα!
Να μην μπορώ να είμαι κοντά στους δικούς μου, που ευτυχώς έχουν ο ένας τον άλλον και ξέρω, πόσο σημαντικό είναι για εκείνους.
Να μην μπορώ να τους στηρίξω και βέβαια, να μην μπορώ να νιώσω κι εγώ καλύτερα έχοντας επαφή.
Τις ίδιες ημέρες περνάμε αγωνία για έναν δικό μας αγαπημένο, που νοσηλεύεται σε δύσκολη κατάσταση λόγω του κ…λοcovid-19, που είναι μόνος, μακριά από τους δικούς του με μόνη επικοινωνία μέσω του κινητού τηλεφώνου του, όταν μπορεί να μιλήσει.
Και σκέφτομαι όλους εκείνους που υποφέρουν μόνοι είτε στα νοσοκομεία, είτε σε απομόνωση στο σπίτι τους, αυτές τις δύσκολες στιγμές που έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να νιώσουν κάποιον κοντά, να τους δώσει ένα χάδι, να τους πάρει μία αγκαλιά και συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Πόσο σκληρό είναι όλο αυτό!
Στεναχωριέμαι και θυμώνω, αλλά κάνω υπομονή!
Και προσέχω για τους γονείς μας, για εμάς, για όλους τους ανθρώπους.
Και θα περάσει! Πού θα πάει; Θα περάσει.
Ευχή, να έχουμε όλοι υγεία.
Να προσέχετε, ναι;
Μαμά Μαμαδοπούλου
Εικόνα : pixabay
No Comments