ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ.

Μεγάλωσα σε μια ευρύτερη οικογένεια χριστιανών ορθόδοξων, που τηρούσε όλα τα έθιμα της θρησκείας.

Με έμαθαν να αγαπώ σύμβολα και να πιστεύω σε αυτή την ανώτερη δύναμη.

Μεγαλώνοντας και έχοντας αναπτύξει την κριτική σκέψη, συνέχισα να πιστεύω, γιατί είναι η δική μου εσωτερική ανάγκη, να νιώθω, ότι υπάρχει κάτι πιο δυνατό με στοιχεία καλοσύνης.

Κράτησα όμως αυτά που με κάνουν να νιώθω όμορφα και άφησα στην άκρη ό,τι με ενοχλεί στον τρόπο σκέψης μου και στην ψυχή μου (π.χ. το Θεό-τιμωρό).

Δεν θεωρώ, ότι η θρησκεία από μόνη της φτιάχνει ήθη και χαρακτήρες.

Έχω φίλους άθεους και αγνωστικιστές, που είναι πολύ πιο ακέραιοι χαρακτήρες και ζουν με πολύ περισσότερες αρχές και σεβασμό σε ήθη από ό,τι αρκετούς χριστιανούς ορθόδοξους, που κάνουν τεράστιους σταυρούς έξω από την εκκλησία ή που νηστεύουν και εξομολογούνται με μεγάλη αυστηρότητα και την επόμενη ημέρα, βγάζουν το χειρότερο εαυτό που δυστυχώς έχουν μέσα τους.

Πιστεύω, πως ό,τι σε κάνει να νιώθεις καλά και σε αφήνει να κοιμάσαι με τη συνείδησή σου ήσυχη χωρίς τύψεις το βράδυ (με σεβασμό στον άνθρωπο πάντα) δεν είναι κακό. Δεν είναι “αμαρτία”.

Και ένας καλός άνθρωπος είναι καλός από τα βάθη της ψυχής του, είτε είναι χριστιανός, είτε βουδιστής, είτε ινδουιστής ή πιστεύει ότι ο “Elvis ζει”.

Αυτό σημαίνει, σέβομαι τον άνθρωπο και την πίστη του.

Και επειδή το θέμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων είναι τεράστιο (θέλει ένα δικό του blog για να αναλύεται),  θα πω κάτι ακόμη και  θα κλείσω :

Για μένα άλλο η θρησκεία και άλλο η εκκλησία ιδίως, όπως τη ζω όλα τα χρόνια που υπάρχω.

Και σε αυτό . –

Και έρχομαι στο θέμα μας!

Το μάθημα των θρησκευτικών, όπως το ήξερα εγώ και όπως το ζω μέσα από την μελέτη της κόρης μου είναι απλά ένα μάθημα κατηχητικών στο σχολείο.

Anyway, σήμερα το μάθημα είχε να κάνει με το ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού και γι’αυτό είμαστε αδέρφια κλπ κλπ.

Μετά από 1,5 μήνα και διαβάζοντας το παρακάτω βρήκα το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον μάθημα:

“Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή σε όποιο μέρος της γης

και εάν γεννηθήκαμε

και όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα μας.”

Πραγματικά, είμαστε όλοι αδέρφια.

Και όχι γιατί το λέει η θρησκεία μας, αλλά γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι, λέω εγώ.

Είμαστε όλοι ίδιοι και τόσο ξεχωριστά διαφορετικοί.

Και το μάθημα στη συνέχεια μιλούσε για τα παιδιά που ζουν σε χώρες με πόλεμο και τους λείπουν αυτά που εμείς ακόμη και με όλη τη δύσκολη κατάσταση που περνά η χώρα μας, δεν τα στερούμαστε, όπως π.χ. το καθαρό νερό.

Στο τέλος του θέματος υπήρχε μία εργασία, η οποία παρέπεμπε να επισκεφθούμε κάποια  site, όπως της Unicef και του “Χαμόγελου του Παιδιού”, για να δούμε, τί κάνουν αυτές οι εθελοντικές οργανώσεις και πόσο σημαντικό είναι το έργο τους.

Για πρώτη φορά είχε ενδιαφέρον η μελέτη του μαθήματος των θρησκευτικών της μικρής, γιατί ήταν ανοιχτές οι κεραίες της για να συζητήσουμε αναλυτικά για τα παιδάκια που υποφέρουν,  να δούμε video στο youtube με παιδιά που λιμοκτονούν, με παιδιά που πίνουν νερό με λάσπη, που ζουν σε πόλεις βομβαρδισμένες, που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν ένα απλό φάρμακο, που δουλεύουν παράνομα από μικρή ηλικία, που υπόκεινται βία….

Από τα site που τις έδειξα και τα video, ήθελε να συζητήσουμε για τη σημαντική δουλειά που κάνουν εθελοντικές οργανώσεις όπως η Unicef, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Actionaid, το Χαμόγελο του Παιδιού κ.α.

Και δεν ήταν η πρώτη φορά που κάναμε αυτή τη συζήτηση, ούτε η πρώτη φορά που βλέπαμε σχετικά video, συζητούσαμε και στεναχωριόταν.

Ήταν η πρώτη φορά όμως, που ένιωσα την πραγματικά έντονη και βαθιά θλίψη της.

Που την στεναχωρούσαν οι εικόνες που έβλεπε, αλλά ήθελε να δει κι άλλες, γιατί δεν μπορούσε να το πιστέψει, δεν μπορούσε να δεχτεί, ότι αυτά τα παιδάκια υποφέρουν.

Τα παιδιά ακούν από πολύ μικρά αρκετά πράγματα και έχω την εντύπωση, ότι κάποιες φορές τα έχουν στο μυαλό τους λίγο συγκεχυμένα-λίγο από αυτοάμυνα (να ξεφεύγουμε από τα δυσάρεστα) αλλά και  λίγο από τον καταιγισμό ερεθισμάτων (εικόνες-ήχοι)-μπλέκουν τα παραμύθια με την πραγματικότητα.

Η τηλεόραση με τις ταινίες, σειρές και τα καρτούν παρουσιάζει ιστορίες που είναι παραμυθάκια και έρχεται αυτή η στιγμή, που το παιδί βλέπει με άλλα μάτια την πραγματική αληθινή εικόνα μιας ιστορίας, που δεν έχει καλό σενάριο και ίσως άσχημο τέλος και…μεγαλώνει λίγο η ηλικία της ψυχής του.

Φεύγει λίγο το χρώμα από το παραμύθι και δεν ξεφεύγει το μυαλό σε κάτι χαρούμενο.

Σήμερα ένιωσα την ανάγκη της να επιμείνει στο θέμα.

Να διαβάσει κι αλλα στα site, να δει κι άλλα video…

Mε μία διάθεση “Δεν μπορώ να το πιστέψω και θέλω να το καταλάβω!”

Μεγαλώνει και η αντίληψή της είναι διαφορετική.

Δεν χρειάζεται να τονίσω πια εγώ τη διαφορά “εσύ που έχεις νερό να πιείς και αυτό το παιδάκι πίνει λάσπη” ή “εσύ που πηγαίνεις σχολείο και ζεις σε μία οικογένεια που σε λατρεύει και αυτό το παιδάκι έζησε σε κάτεργο με καταστάσεις βίας”...τα βλέπει, τα νιώθει, τα καταλαβαίνει.

Σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο η συζήτηση, που έκανε μέσα στην τάξη η δασκάλα με όλο το τμήμα την ημέρα της παράδοσης.

Πιστεύω, ότι ο λόγος και ο ρόλος του εκπαιδευτικού ιδίως σε αυτά τα θέματα έχει τεράστια βαρύτητα και επιρροή στο παιδί.

Όταν ένα τέτοιο θέμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης στην τάξη με τους συμμαθητές να συμμετέχουν, να εκφράζουν απορίες, να μοιράζονται εικόνες, το ενδιαφέρον είναι διαφορετικό, οι αισθήσεις πιο ευαίσθητες και τότε ίσως εμπεδώνονται κάποια θέματα και αρχές που συζητάει η οικογένεια στο σπίτι.

“Τί κάνει η αστυνομία;” μου είπε όταν συζητούσαμε, ότι υπάρχουν παιδιά που σε καταστάσεις δουλείας εργάζονται από 5 ετών σε άθλιες συνθήκες.

“Γιατί οι πλούσιοι δεν δίνουν χρήματα να ανοίξουν πηγάδια σε αυτές τις χώρες, αλλά οι οργανώσεις ζητούν λίγα λίγα λεφτά από τους ανθρώπους, που έχουν πιο λίγα;”

“Αυτοί που κάνουν πόλεμο δεν στεναχωριούνται, που σκοτώνονται παιδιά;”

“Γιατί να πεινούν παιδάκια; Μαμά, να αφήνουμε πιο συχνά πακετάκια με φαγητό κάτω στους κάδους.”

Στεναχωρήθηκε, όπως και άλλες φορές που είχαμε συζητήσει, αλλά αυτή τη φορά ένιωσα,  ότι αισθάνθηκε την αδικία που συντελείται.

Κι έμεινα με μία γλυκόπικρη γεύση.

Πίκρα για όλα όσα γίνονται και γλύκα, γιατί ένα ευαίσθητο πλάσμα μεγαλώνει στο σπίτι μας.

“Κι ο Θεούλης, γιατί μαμά τα αφήνει να γίνονται όλα αυτά;”

Γιατί;

 

Update: Γράφοντάς το ως σχόλιο στο fan page, θέλω να το καταγράψω κι εδώ

“Μακάρι να μην υπήρχαν όλα αυτά στον κόσμο, αλλά αν μεγαλώσουμε παιδιά με ευαισθησίες και ανοιχτές καρδιές πάντα υπάρχει ελπίδα!” 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου