Προχτές ακόμη σας μιλούσα για μία περίεργα διαφορετική αποφοίτηση, χωρίς πυροτεχνήματα και συγκινητικές οικογενειακές σχολικές γιορτές.
( Αποχαιρετισμός στο Γυμνάσιο χωρίς πυροτεχνήματα; )
Σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα, που η κόρη μας πήγε στο σχολείο ως μαθήτρια Γυμνασίου.
Το έχω ως παράδοση την πρώτη και την τελευταία ημέρα της χρονιάς, να πηγαίνουμε μαζί στο σχολείο.
Έτσι σήμερα ξεκινήσαμε μαζί για αυτή την αποχαιρετιστήρια διαδρομή.
Οι δρόμοι μας χώρισαν ένα στενό πάνω από το σχολείο (είπαμε, στην εφηβεία είναι ντροπή να κυκλοφορείς με τους γονείς σου και ξεδιάντροπο να πηγαίνεις παρέα με τη μαμά σου στο σχολείο #hello_εφηβεία) και την είδα χαμογελαστή να απομακρύνεται για να συναντήσει όλους τους συμμαθητές της.
Όταν επέστρεφε, με πήρε τηλέφωνο και την άκουγα να κλαίει με λυγμούς.
Δεν μπορούσα να καταλάβω, τί έλεγε στην αρχή.
Σιγά-σιγά και αφού ηρέμησε, άρχισε ένας χείμαρρος συναισθημάτων, που “με αυτά τα παιδιά είναι μαζί από το Δημοτικό και τώρα θα χωρίσουν, που κάποια από αυτά δεν θα τα ξαναδεί, που ό,τι και να της λέω εγώ (είναι που της λέω), εκείνη ξέρει ότι θα χάσει τους φίλους της και δεν θα είναι το ίδιο” και άλλα τέτοια όμορφα.
Αν και στο Λύκειο που θα πάει, θα βρεθεί με παιδιά της γειτονιάς και άλλα παιδιά που είναι φίλοι από τα μικράτα τους και χαίρεται γι’αυτό, σε αυτό το σχολείο έχει τύχει έτσι, που δεν θα είναι κανένας από τους μέχρι τώρα συμμαθητές της.
Όσο κι αν της έλεγα, ότι θα κανονίζουν να συναντιούνται και θα κάνουν παρέα, μου απάντησε :
“Δεν θα είναι όμως στην καθημερινότητά μου. Είναι οι άνθρωποι που συναντώ κάθε μέρα εδώ και 9 χρόνια”
Και κάπου εκεί σταμάτησα.
Έπρεπε να βιώσει αυτήν την αλλαγή, αυτή την απώλεια.
Τέλος εποχής και αρχή μιας νέας. Έτσι είναι η ζωή, όμως!
Και όσο κι αν με μελαγχόλησε, που στεναχωρήθηκε με αυτό τον αποχωρισμό, κατά βάθος έχω μια κρυφή χαρά, γιατί το ότι την πονάει κάτι που τελειώνει, πάει να πει ότι ήταν κάτι που της άρεσε, κάτι που είχε αγαπήσει.
Και μένω ευγνώμων για αυτά τα 3 χρόνια.
Αυτά τα 3 χρόνια, που δεν προόδευσε μόνο από γνώσεις.
Ωρίμασε περισσότερο, έγινε πιο υπεύθυνη, γνώρισε νέους ανθρώπους, έκανε φίλους, πληγώθηκε από κάποιους άλλους, αλλά δεν έχασε καμία ημέρα την όρεξή της να πάει στο σχολείο.
Αν και το Γυμνάσιο είναι διαφορετικό και το σύστημα δεν μας άφησε να δεθούμε ιδιαίτερα με κάποιους καθηγητές (έτυχε και η περίοδος του κορωνοϊού), είμαι ευγνώμων για αυτούς τους ανθρώπους που αυτά τα 3 χρόνια της μετάβασης από την παιδικότητα στην εφηβεία ήταν εκεί για να την διδάξουν, να την προσέξουν, να την κάνουν να πιστέψει στον εαυτό της, να προβληματιστεί και να αρχίσει να σχηματοποιεί σιγα-σιγά μερικά από τα μεγάλα όνειρα της ζωής της.
Λίγο μετά την επιστροφή της από το σχολείο, έβγαλε ένα insta story που απευθυνόταν σε όλα τα παιδιά που αποχαιρέτισε και έγραφε:
Σήμερα χάνουμε κάποia κομμάτια της ζωής μας και πονάει πολύ.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους υπέροχους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου, γιατί ο κάθε ένας από εσάς μου έδωσε κάτι σημαντικό
Σας αγαπώ όλους τόσο πολύ! Θα μου λείψετε πολύ! <3
Και βούρκωσε και η μάνα….
Αντίο, Γυμνάσιο!
Θα σε θυμόμαστε με αγάπη!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments