Αποχαιρετισμός στο Γυμνάσιο χωρίς πυροτεχνήματα;

Με την παύση που πατήσαμε, ζήσαμε έντονα κάποιες καταστάσεις, ενώ κάποια άλλες επισκιάστηκαν.

Μία από αυτά είναι η επερχόμενη αποφοίτηση της κόρης μας από το Γυμνάσιο.

Η αποφοίτηση είναι στιγμή ορόσημο για πολλές οικογένειες και φέτος είναι λίγο περίεργα. 

Άλλες χρονιές τέτοια εποχή θα ζούσαμε πυροτεχνήματα συναισθημάτων (ή και αληθινά πυροτεχνήματα) με βουρκωμένα μάτια σε αποχαιρετιστήριες σχολικές γιορτές, στιγμές συγκίνησης σε προαύλια με το χαρούμενο βουητό από παιδικές φωνές να γίνεται η πιο γλυκειά μουσική συμφωνία.

Η προτεραιότητα της ασφάλειας άλλαξε λίγο (….πολύ μάλλον)το σχεδιασμό και έτσι τα παιδιά που αποχαιρετούν το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο ζουν μια κάπως διαφορετική αποφοίτηση. Για τα παιδιά που αποχαιρετούν το Λύκειο δεν τολμώ να κάνω αναφορά, γιατί είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, έχοντας μπροστά τους και τις Πανελλήνιες εξετάσεις.

Κάπως έτσι και η κόρη μας τις επόμενες ημέρες θα πάει για τελευταία φορά στο Γυμνάσιο.
Το Σεπτέμβρη θα είναι παιδί Λυκείου.

Συγκινούμαι πολύ, ενώ εκείνη έχει  ένα μικρό παράπονο, που δεν θα μπορέσουν να αποχαιρετήσουν το σχολείο με το καθιερωμένο πάρτυ της Γ’Γυμνασίου στο προαύλιο.

Όλη τη χρονιά ένα συναίσθημα φούσκωνε σαν μπαλόνι και ενώ στο τέλος θα περιμέναμε να σκάσει και να γεμίσει ο τόπος πολύχρωμα κομφετί, μια μικρή τρυπούλα “covid-19” στη βάση του αφαιρούσε λίγο λίγο από τον αέρα του και ξεφούσκωσε.
Της λείπει της έφηβης η φόρτιση του αποχαιρετισμού στο τέλος.
Η συναισθηματική φόρτιση του τέλους μιας εποχής και αρχής μιας νέας.

Οι καθηγητές προσπαθούν, όσο μπορούν, να δώσουν μία διαφορετική αξία σε αυτή τη μετάβαση ορόσημο.

Μία από τις προηγούμενες ημέρες επέστρεψε με ένα από τα τετράδιά της στο χέρι.
Με συγκίνηση μου πρότεινε να διαβάσω μία σελίδα.
Η αγαπημένη της φιλόλογος είχε γράψει ένα αποχαιρετιστήριο προσωπικό γράμμα στο τετράδιό της, λέγοντας ένα σωρό γλυκά λόγια για τη μαθήτρια που γνώρισε και δίνοντας πολλές ευχές για να κυνηγήσει τα όνειρά της.
Κάθε παιδί της τάξης είχε στο τετράδιό του ένα αντίστοιχο προσωπικό μήνυμα.
Πόσο γλυκό…

Μέχρι τώρα δεν μπόρεσαν να συγκεντρωθούν όλα τα παιδιά μαζί στην αυλή του σχολείου, να κοιταχτούν και ναι, να αγκαλιαστούν για μία τελευταία φορά ως τριτάκια, δεν μπόρεσαν να πάνε την ετήσια μονοήμερη εκδρομή, δεν μπόρεσαν να κάνουν το αποχαιρετιστήριο πάρτυ, αλλά είναι σίγουρο ότι έχουν τον τρόπο τους και δεν θα χαθούν. Εξάλλου τα περισσότερα θα είναι μαζί και στο Λύκειο.

Αλλά υπάρχει  μία παράμετρος που τα κάνει όλα λίγο διαφορετικά.
Δεν θα είναι ποτέ ξανά παιδιά της Γ’ Γυμνασίου.
Και ενώ υπάρχει ένα μικρό παράπονο, αυτό το τέλος εποχής σημαίνει μία αισιόδοξη και ελπιδοφόρα νέα αρχή.

Ένα νέο ξεκίνημα προόδου, ένα ακόμη βήμα προς τα όνειρά τους.

Χωρίς εκρήξεις βεγγαλικών, λοιπόν, φέτος.
Δεν πειράζει, όμως.
Σημασία έχει, ότι είμαστε καλά και είμαι σίγουρη, πως θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πανδαισία χρωμάτων στον ουρανό που εκείνα καρφιτσώνουν τα όνειρά τους. #hello_εφηβεία

Ας είναι όλα τα παιδιά γερά και με χαμόγελο, δύναμη και πάθος να κυνηγούν τη ζωή που οραματίζονται.

Τώρα προτεραιότητα έχει κάτι άλλο!
Να απολαύσουν με χαμόγελο, όσο περισσότερο γίνεται το καλοκαίρι!

Και τα πυροτεχνήματα θα περιμένουν για λίγο. Στην πρώτη ευκαιρία θα σκάσουν περισσότερα. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου