ΚΛΙΚ! (ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΓΑΠΗΣ.) ΚΛΙΚ! :)

Χρόνια πολλά!

Είναι λίγες ώρες, που επιστρέψαμε από το παραδοσιακό γεύμα, που ετοιμάζει η μαμά μου κάθε Χριστούγεννα.

Παραδοσιακό, όσον αφορά το ότι είναι καθιερωμένο, αφού όσον αφορά το menu και το στολισμό κάθε χρόνο δοκιμάζει νέες συνταγές και νέες διακοσμήσεις.

Ξεκινήσαμε τη μέρα μας παίρνοντας πρωινό οι τρεις μας. Χουζουρέψαμε και πήραμε λίγα τηλέφωνα για τα πρώτα “Χρόνια Πολλά”, φορέσαμε τα καλά μας και ξεκινήσαμε να πάμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς.

Είχε υπέροχη μέρα και άξιζε ένας περίπατος.

Την ώρα που περπατούσαμε χέρι-χέρι, θυμήθηκα πώς ήταν ακριβώς 8 χρόνια πριν.

2 νέοι γονείς με ένα καρότσι με μία καλαθούνα, να πηγαίνουν παρέα με το μωρό τους για το πρώτο χριστουγεννιάτικο γεύμα ως οικογένεια.

Και να το άγχος στη (χαρούμενη) διαδρομή, μην ξεσκεπαστεί και κρυώσει, μην το πλησιάσει κανένα ζουζούνι και το τσιμπήσει, μην αρχίσει να κλαίει…

Και όταν φτάσαμε στη γιαγιά, να το άγχος να μην κολλήσει κάτι από το θείο (αδερφό μου) που όλο έβηχε (ωχ! Μην είναι άρρωστος και “κολλήσει” το μικρό;  ), μην πεινάσει (το μωρό-όχι ο αδερφός μου :p) και δεν το καταλάβουμε. Να το ταϊσουμε, να το αλλάξουμε, να κοιμηθεί…

Ένα χριστουγεννιάτικο γεύμα που δεν γεύτηκα, γιατί ήμουν συνέχεια πάνω από το μωρό.

Γεύτηκα άλλες νοστιμιές! Αυτές των πρώτων Χριστουγέννων ως μαμά!

Πέρασαν τα χρόνια και πόσες διαφορές!

Η ίδια διαδρομή πιο χαλαρή, πιο γελαστή.

Το ίδιο τραπέζι πιο “γεμάτο” από φωνούλες και αγάπη.

Τρία πιτσιρίκια πια συμμετέχουν στην παρέα, κάνουν χιούμορ και βιάζονται πότε να τελειώσουν το φαγητό τους, για να παίξουν με τα καινούρια παιχνίδια-δώρα.

 (Διάκοσμος από το σπίτι των γονιών μου!

Τα καθρεφτάκια τα έχει φτιάξει η μαμά μου από παλιές κορνίζες.)

(Το ραδιόφωνο αντίκα του παππού μου.)

Κι ο αγαπημένος θείος, βγάζει τη φυσαρμόνικα κι αρχίζει να παίζει τραγούδια χριστουγεννιάτικα και καντάδες και κοιτάζω γύρω μου τα χαμογελαστά πρόσωπα και κλικ! Βγάζω φωτογραφίες.

Κλικ! Τους ανθρώπους μου! Κλικ! Το στολισμένο σπίτι της μαμάς! Κλικ! Το τραπέζι!

 

Κλικ! Και ανατρέχω στο παρελθόν, κάποια χρόνια πριν, όταν ζούσα ακόμη στο πατρικό μου, που αυτό το τραπέζι των Χριστουγέννων, το ήθελα μεν, αλλά βαριόμουν όλη αυτή τη διαδικασία, που έπρεπε να ντυθούμε καλά (κι εγώ φορούσα τζην και φόρμες), που έπρεπε να μαζευτούμε όλοι μαζί (και βαριόμουν να ακούω, τί λένε οι μεγάλοι) και έπρεπε να περιμένω μέχρι το τέλος (κι εγώ ήθελα να φύγω, να καθίσω στο δωμάτιό μου και να ακούω μουσική).

Κι έρχομαι στο τώρα, που πόσο χαιρόμουν αυτές τις μέρες, που θα μαζευόμασταν όλοι μαζί, που ήθελα να ντυθούμε όλοι καλύτερα, που ανυπομονούσα να βρεθούμε στο γιορτινό τραπέζι, να φάμε παρέα, να πούμε ιστορίες, να γελάσουμε, να μην χορταίνουμε ο ένας τον άλλον  και να μην θέλουμε να φύγουμε, να πάμε στα σπίτια μας πλέον.

Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερα πράγματα εκτιμάς.

Ίσως γιατί στην πορεία καταλαβαίνεις, την αξία, τους λόγους που  έκαναν και κάνουν όλα αυτά οι γονείς σου και τα ακολουθείς κι εσύ με την καρδιά σου πια.

Ίσως, γιατί μεγαλώνοντας, άνθισαν στην καρδιά σου, οι σπόροι που φύτεψαν με αγάπη μέσα σου.

Ίσως, γιατί τα έχεις ανάγκη περισσότερο.

Ίσως…γιατί απλά υπάρχει αγάπη! 🙂

Όσο ζεις και νιώθεις, πόσο γλυκειά αλλά και πόσο  σκληρή είναι αυτή η ζωή, τόσο θέλεις να είσαι κοντά με τους δικούς σου ανθρώπους.

Nα νιώσεις τη ζεστασιά της ψυχής τους, τη γλύκα του χαμόγελού τους και το σουφλέ τυρόπιτα της μαμάς, τα τρουφάκια και τα μελομακάρονά της και πόσα άλλα!

Να ζήσεις αυτές τις ζεστές στιγμές γύρω από ένα τραπέζι, σε ένα μικρό διαμέρισμα που ξεχειλίζει αγάπη από τα παράθυρα.

Χαμόγελα!

Χρόνια Πολλά! 🙂

Kλικ! Κι ο χρόνος τρέχει! Κλικ!

Μαμά Μαμαδοπούλου