Λίγες μέρες πριν ξεκίνησε η επίθεση στη Γάζα.
Τη μέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί το κλίμα έγινε ακόμη πιο βαρύ καθώς παρακολουθήσαμε στις ειδήσεις έκτακτο δελτίο με την πτώση του Μπόινγκ 777 στην Ουκρανία.
Η έκθεση των δύο θεμάτων στα social media τεράστια.
Ο κόσμος άρχισε να εκφράζει τη φρίκη του για την αδικία και τη σκληρότητα.
Άμαχοι χάθηκαν (και συνεχίζουν, να χάνονται καθώς οι επιθέσεις στη Γάζα εξακολουθούν τις ώρες που γράφω αυτές τις γραμμές).
Παιδιά σκοτώθηκαν και σκοτώνονται.
Παιδιά ζουν τον τρόμο, μία κατάσταση που αναρωτιέμαι αν θα ξεπεράσουν ποτέ.
Παιδιά τραυματίζονται σωματικά και ψυχικά.
Ανεπανόρθωτα.
Το timeline μου γεμίζει εικόνες παιδιών σαν άψυχες κούκλες.
Όχι….Ούτε καν έτσι.
Κατεστραμμένα όνειρα.
Χαμένη ζωή.
Aυτό!
ΓΙΑΤI, ΓΑΜΩΤΟ;
Με πληγώνουν αυτές οι εικόνες.
Παίρνω αμέσως το βλέμμα μου.
Όχι από αποστροφή.
Όχι. Ούτε από σοκ.
Δεν αντέχω, να βλέπω σε κοινή θέα αυτά τα κορμάκια.
Και σε καμία περίπτωση, ο λόγος δεν είναι ότι μου χαλούν τη διάθεση.
Δεν κλείνω τα μάτια στην τραγωδία.
Δεν την αποφεύγω.
Αυτά τα σωματάκια έπρεπε, να είναι στον κόρφο της μάνας τους, σφιχταγκαλιασμένα στα μπράτσα του πατέρα τους, όχι στο έδαφος, όχι στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου.
Όχι σε κοινή θέα.
Είμαι λίγο αντίθετη με την άποψη, ότι γενικά με το να σοκάρουμε και να δείξουμε την πραγματικότητα ωμή, θα κινητοποιήσουμε συνειδήσεις.
Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει.
Όχι σε μία τέτοια, κατά τη γνώμη μου.
Δεν κρίνω. Δεν έχω πολλά επιχειρήματα.
Ούτε μπαίνω σε διαδικασία λόγου-αντίλογου.
Νιώθω, ότι κάθε κάθε τραυματίας και πολύ περισσότερο κάθε νεκρός χρήζει σεβασμό.
Ένα τραγικό γεγονός δεν χρειάζεται εικόνα, για να σε αγγίξει και να σε ταρακουνήσει.
Ναι, η εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, αλλά νιώθω τη “φλυαρία” πάνω από αυτά τα παιδιά.
Δεν αμφισβητώ κανενός τη διάθεση και την πρόθεση να παρακινήσει συνειδήσεις δημοσιεύοντας τέτοιες φωτογραφίες.
Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν ξέρω, τί είναι σωστό και τί όχι.
Κατανοώ και πιστεύω, ότι οι περισσότεροι πονούν μέσα τους κάνοντας μια τέτοια κοινοποίηση.
Μια κοινοποίηση, που δείχνει την τραγικότητα του γεγονότος.
Ακούω και σέβομαι κάθε διαφορετική άποψη.
Όμως η δική μου ψυχή, το δικό μου μυαλό επεξεργάζεται διαφορετικά τα πράγματα.
Η δική μου ψυχή δεν χρειάζεται εικόνες, για να νιώσει τη δυστυχία και την τραγικότητα.
Με την είδηση κουβαλάω τις τραγικές εικόνες μέσα μου.
Ναι! Πρέπει να μιλήσουμε ΚΑΙ για αυτή τη σκληρή και μεγάλη αδικία που γίνεται.
Θα το κάνω με αντίθεση.
Με εικόνες χαμογελαστών παιδιών.
Όπως θα έπρεπε να είναι πάντα και συνέχεια τα παιδιά στη Γάζα.
Τα παιδιά όλου του κόσμου.
Μαμά Μαμαδοπούλου
6 Σχόλια
Καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλεις να πεις. Σοκάρομαι κι εγώ και πονάω. Δεν ξέρω το σωστό και το λάθος. Σίγουρα κάποιους τους κινητοποιούν, κάποιους τους μουδιάζουν…Εγώ ξέρω το σωστό για εμένα κι είμαι εξαιρετικά επιλεκτική και προσεκτική, γιατί κι ο θάνατος έχει, αξιοπρέπεια.
Το είπες τόσο καλά…Ο θάνατος έχει αξιοπρέπεια.
Αλήθεια, δεν μπορώ μέσα μου να διαχειριστώ διαφορετικά ένα τέτοιο θέμα, έτσι ώστε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Το έθεσες και όπως του πρέπει το “Σωστό”και “Λάθος”. Ο προσδιορισμός “για μένα” δίνει τη διάσταση. 🙂
smilly souls…;(
Αγαπημένο συννεφάκι, συμφωνώ ότι ο θάνατος δεν είναι αντικείμενο κουτσομπολιού και νεκρολαγνείας. Αρκεί η βία της αφαίρεσης ζωής, δεν χρειάζεται και ο διασυρμός του νεκρού, είτε είναι παιδί είτε ενήλικας. Δεν συμφωνώ με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών των θυμάτων του αεροπορικού δυστυχήματος. Είτε από βλακεία καταρρίφθηκε είτε από κακία, η έκθεση του νεκρού δεν θα αποτρέψει επανάληψη. Είναι ήδη μια παγκόσμια κατακριτέα πράξη. (Γι αυτό και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του).
Διαφωνώ όμως για τη μη δημοσιοποίηση των δολοφονημένων παιδιών στη Γάζα. Εδώ πρόκειται για μια γενοκτονία που τελείται υπό τις ευλογίες και την υποστήριξη του Δυτικού Κόσμου. Όπλα, εφόδια, τεχνογνωσία και πολιτική υποστήριξη προσφέρονται αφειδώς στο κράτος του Ισραήλ για να διαλύσει ένα λαό υπό κράτηση. Οι φωτογραφίες δείχνουν τι κάνουν με τη στάση αυτή. Αντίθετα με όσους έχουν πεισθεί για την επανάληψη ενός ολοκαυτώματος από τους θυματοποιημένους απογόνους του προηγούμενου ολοκαυτώματος, υπάρχει μια πληθώρα ανθρώπων που υποστηρίζει πως τα νεκρά παιδιά είναι αμυντική διέξοδος. Πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Ίσως να είναι και η πλειοψηφία. Οι κομματιασμένες εικόνες των νηπίων δεν στοχεύει στη σκύλευσή τους, σε αυτή την περίπτωση. Θέλει να κάνει τους υποστηρικτές των επιθέσεων να κοιταχτούν στο καθρέφτη. Να δουν το έργο που υποστηρίζουν. Αντίστοιχο έργο επιτέλεσαν και οι φωτογραφίες από τα κρεματόρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους ομαδικούς τάφους, των θυμάτων των ναζί. Να μην ξεχάσουμε. Να νοιώσουμε αποστροφή. Πριν τη δημοσιοποίηση και τη διάδοση των φωτογραφιών αυτών, το ολοκαύτωμα δεν ήταν παρά μια φήμη. Μετά, δεν μπορούσε να είναι πια. Και ναι, πρέπει να τα βλέπουμε όσο κι αν μας διαλύουν. Νομίζω. 🙂
Σε καμία περίπτωση δεν αποφεύγω την εικόνα, γιατί με διαλύει.
Να με διαλύσει!
Δεν χωρά το μυαλό μου, ότι υπάρχει πληθώρα ανθρώπων, που υποστηρίζει ότι τα νεκρά παιδιά είναι αμυντική διέξοδος! Δεν χωρά!
Δέχομαι αυτό που λες, καθώς δεν γνωρίζω την έκταση και την αντιμετώπιση του θέματος από όλες τις πλευρές. Γι’αυτό λέω ότι δεν γνωρίζω τί είναι σωστό και τί όχι.
Ίσως το γεγονός, ότι εγώ νιώθω διαφορετικά απέναντι σε όλο αυτό και το ότι ποτέ μου δεν πίστεψα, πως είναι φήμη-πολύ πριν δω την πρώτη φωτογραφία- να με κάνει να νιώθω έτσι, όπως περιέγραψα.
Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είναι η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια της εικόνας.
Όσο κι αν με πληγώνει.
Ναι, το θέμα είναι ότι ο στόχος αυτών των φωτογραφιών δεν είσαι εσύ, αλλά οι υποστηρικτές των βομβαρδισμών. Όσοι διατηρούν ίχνοι ευαισθησίας και αν.