Οι φίλοι μου, τα ζώα! :D

Έχω μεγαλώσει σε χωριό (και δεν ξέρω από καλό λάδι)!

Με γειτονιά, κήπο και αυλή.

Με δύο γονείς φιλόζωους.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχαμε σκυλάκι, γάτες, πάπια (ίσως η μοναδική στον κόσμο που δεν γούσταρε το νερό…), κοτοπουλάκια (τώρα που το σκέφτομαι…δεν τα θυμάμαι ποτέ να γίνονται κότες ή κόκορες..αχμ…), παπαγαλάκια, καναρίνια κλπ.Όχι, κατσίκες και πρόβατα, δεν είχαμε. Ούτε γαϊδούρια. Περιόριζόμασταν σε ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί κατοικίδιο.

Αμέτρητες ώρες έπαιζα με τις γάτες (είχαμε πάντα πολλές στην αυλή) και τον σκύλο (έναν από δαύτον). Ήταν κομμάτι της υπόστασής μας και εμένα και του αδερφού μου.

Ενώ η πρώτη μας γάτα, η Αραπίτσα, ήταν η πρώτη γάτα της οικογένειας και είχε έναν εκπληκτικό χαρακτήρα (ναι, η κάθε γάτα έχει τον χαρακτήρα της), υπήρξε κάποια που είχε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Καλοκαίρι του 1984 και η ξαδέρφη μου νομίζει ότι βρίσκει “εγκαταλελειμένο” στον δρόμο ένα γκρι γατάκι ημερών με κλειστά ματάκια. Το πιο πιθανό ήταν η μαμά του να προσπαθούσε να το μεταφέρει αλλού, και όταν για κάποιο λόγο το άφησε για λίγο εκεί, την ώρα  εκείνη περνούσε η άσχετη ξαδέρφη μου και το πήρε για να το “σώσει”. Πανικόβλητη το φέρνει σπίτι μας. Αφού τα “άκουσε” (ούσα έμπειρη εγώ και καλά…), το πήρα και πήγα στο σημείο που το βρήκε μήπως και γυρίσει η μητέρα.

Περνούσε η ώρα…πουθενά η μητέρα.

Τώρα; Το μικρό έκλαιγε.

Πιθανότατα πεινούσε, σίγουρα φοβόταν και βράδιαζε.

Τί να κάνω; Το πήρα σπίτι και το ανέλαβα προσωπικά. Του έφτιαξα μία μικρή  φωλιά για να κουρνιάσει. Το τάιζα με σύριγγα και το τύλιγα με ένα ψεύτικο γουνάκι, που θα ήταν το υποκατάστατο του χουχουλιάσματος στην μαμά του.

Περνούσε ο καιρός και το γατάκι άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται πολύ χαριτωμένο. Όμορφο! Ήταν κορίτσι! Ήταν γκρι και είχε γκριζοκίτρινα μάτια! Είχε αρχίσει να ξεδιπλώνει χαρακτήρα.

Έπρεπε να της βρω ένα όνομα.

Το όνομα στα ζώα μας για μένα ήταν πολύ σημαντική διαδικασία. Το όνομα έπρεπε να σημαίνει κάτι και πάντα το έψαχνα πολύ.

Πώς να την βγάλω; Tην εποχή εκείνη διάβαζα το “Όσα παίρνει ο άνεμος”.

Η μικρή επειδή είχε αρχίσει να μεγαλώνει λίγο διαφορετικά από τα άλλα γατιά (μην κοροϊδευόμαστε, χωρίς την στοργή της πραγματικής της γατομάνας) είχε φανεί ότι ήταν αναρχοαυτόνομη και όχι πολύ των χαδιών. Μάλλον…ήταν των χαδιών, όταν ήθελε κάτι. 😛

Αυτή η συμπεριφορά της μου θύμισε την Σκάρλετ από το έργο που διάβαζα, οπότε…..το όνομα αυτής Σκάρλετ!

Η Σκάρλετ μου, λοιπόν, ήταν η παρέα μου. Όταν την φώναζα, “τσακιζόταν” από όπου κι αν ήταν. Με κοιτούσε στα μάτια (οι γάτες κοιτούν στα χέρια) και ήταν ένα ζωάκι που με ένιωθε. Όταν δεν ήμουν καλά, ερχόταν και καθόταν στα χέρια μου και μου έκανε χαδάκια και χουρχουρίσματα.

Η Σκάρλετ μου, ούσα καρακουκλάρα στην γειτονιά, έγινε πολλές φορές μαμά και γιαγιά. Μοιράζαμε γατάκια σε όλους τους φίλους.

Η Σκάρλετ μου, επέζησε από δηλητήριο που έριξε κάποιο τέρας στην γειτονιά για να εξολοθρεύσει τις γάτες. Δύο μερόνυχτα στεκόταν κοκκαλομένη στα δύο πόδια της τρέμωντας, υποφέροντας από πόνο κι εγώ έκλαιγα δύο μέρες δίπλα της.

Η Σκάρλετ μου, όταν έφυγα από το χωριό, έμεινε σε κάποιους αγαπημένους οικογενειακούς φίλους που την αγαπούσαν πολύ και όποτε επέστρεφα για Χριστούγεννα ή Πάσχα, με το που ξεκινούσα να φωνάξω το όνομά της και ακουγόταν το Σκ πριν ολοκληρώσω το όνομα, άκουγα το “Νιιιιιιάααρρρρρ” και αμέσως το Χρρρρρρ-χρρρρρρρ στα πόδια μου με την ουρά της να τρέμει από χαρά.

Η Σκάρλετ μου, έφυγε γιαγιά, σχεδόν είκοσι χρονών. Όταν μου το είπαν “έτρεχαν” δάκρυα τα μάτια μου για ώρες. Ήξερα ότι θα γίνει κάποια στιγμή, αλλά ο πόνος που ένιωθα, δεν περνούσε. Είχε “φύγει” κοντά στο σπίτι που την μεγάλωσα.

Στην πόλη δεν επιλέξαμε να έχουμε κάποιο κατοικίδιο μέσα στο σπίτι. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να έχουμε κάποιο μέσα στο σπίτι, οπότε είχαμε περιοριστεί στα καναρίνια, στα παπαγαλάκια της μαμάς, στα αδέσποτα και στα περιστέρια που ταίζαμε στο μπαλκόνι μας.

Όταν παντρευτήκαμε με τον σύντροφό μου και αγαπώντας και οι δύο τα ζώα, υιοθετήσαμε τον πρώτο μας σκύλο. Σε χώρο δικό του εκτός σπιτιού ήταν το νέο μέλος στην οικογένεια.

Από τους πρώτες μήνες της ζωής της η μικρή μας ήρθε σε επαφή μαζί του και φυσικά τον λατρεύει. Αυτός δε, ακόμη περισσότερο. Παίζει μαζί του και όποτε μπορεί τον πηγαίνει μαζί με τον μπαμπά βόλτα και τον φροντίζει.

Πριν από λίγο καιρό κάποιος φίλος που βρίσκεται μακρυά μας είπε ότι η σκυλίτσα του απέκτησε κουταβάκια και μας ρώτησε αν θα θέλαμε κάποιο. Συμφωνήσαμε να πάρουμε έναν μικρούλη στο επόμενο ταξίδι μας προς την πόλη του.

Από την ημέρα εκείνη η μικρή περιμένει πώς και πώς το νέο μέλος της οικογένειας και κάνει σχέδια, καθώς έχει δηλώσει ότι θα τον φροντίζει εκείνη.

Χαίρομαι που αγαπάει τα ζώα. Νομίζω ότι όπως τα παιδιά σου βγάζουν μόνο θετικά και γλυκά συναισθήματα, το ίδιο ισχύει και με τα ζώα.

Η μικρή μας έχει μάθει ότι όταν έχεις ζώο, είσαι υπεύθυνος για αυτό. Το φροντίζεις και το σκέφτεσαι. Δεν το εγκαταλείπεις. Δεν το αφήνεις να υποφέρει όταν πρέπει να “βγει βόλτα”. Αν κρυώνει στο πολύ κρύο, το κάνεις να ζεσταθεί. Αν ζεσταίνεται στον καύσωνα, φροντίζεις να έχει νερό και να είναι σε δροσερό μέρος. Τα εμβόλια του. Το φαγητό του. Τα πάντα.

Όχι, δεν φοβάμαι ότι όταν ο γεράκος μας “φύγει”, θα πληγωθεί.

Ξέρω ότι θα στεναχωρηθεί. Αυτή είναι η ζωή όμως.

Έχουν “φύγει” πολλά ζωάκια από αυτά που είχαμε, όσο ήμουν μικρή. Έκλαψα, στεναχωρήθηκα, όμως οι χαρούμενες στιγμές και η ζεστή τους παρέα είναι σημαντικότερη για την ψυχή μου και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.

Δεν πιστεύω ότι με το να μην υιοθετούμε κάποιο ζωάκι, προστατεύουμε τα παιδιά από έναν τέτοιο πόνο που προκαλείται από τον οριστικό αποχωρισμό από αυτό. Ίσως φοβόμαστε εμείς περισσότερο, γιατί δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε.

Ο μόνος λόγος που δεν θα επέλεγα να έχω ένα ζώο γενικά (όχι μόνο τώρα που έχω παιδί) στο σπίτι μου  είναι η επίγνώση ότι δεν μπορώ να το φροντίσω όπως πρέπει. Κανένας άλλος.

Είναι ωραίο να έχετε ένα ζωάκι στο σπίτι.

Ακόμη κι αν έχετε την πιο άσχημη ψυχολογία, ένα χάδι, ένα γουφ-γουφ με τα αυτιά σηκωμένα και την γλώσσα έξω ή ένα χρρρρρρρρρ στα πόδια σας, θα σας κάνει να χαμογελάσετε γλυκά. 😉

 

Μαμά Μαμαδοπούλου