Το παιδικο βιβλίο “Ένα παιδί από το πουθενά” της Άλκης Ζέη, το είχα εδώ και αρκετούς μήνες.
Από την πρώτη ημέρα, που ήρθε στα χέρια μου υπογεγραμμένο από την αγαπημένη μας συγγραφέα, είχα την επιθυμία να το διαβάσω κάποια ημέρα που θα αφιέρωνα την απόλυτη προσοχή μου.
Ο καιρός περνούσε και με όλα τα πρόσφατα γεγονότα της πανδημίας, δεν ένιωσα ότι είχα αυτή την ψυχολογική διάθεση.
Μέχρι που έφτασαν αυτές οι ημέρες των διακοπών.
Το πήρα μαζί, για να το διαβάσουμε με την κόρη μου και ομολογώ, πως με έπιασε μια μελαγχολία.
Είναι το τελευταίο παιδικό βιβλίο της Άλκης Ζέη, που εκδόθηκε πριν το θάνατό της.
Είμαι ευγνώμων, που είχα την τιμή να την συναντήσω με την κόρη μου 2 φορές και που έχουμε προσωπικά αφιερωμένα αντίτυπα βιβλίων που αγαπήσαμε.
Πέρα από το γεγονός, ότι είμαι (υπερβολικά)θετικά διακείμενη απέναντι στη συγγραφέα, πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο βιβλίο με πολλά και διαφορετικά μηνύματα, που μιλούν στην καρδιά των παιδιών.
Η Άλκη Ζέη είχε αυτό το χάρισμα, να μπορεί να λέει ιστορίες με τρόπο, που αγγίζει όλες τις ηλικίες.
Έγραφε ιστορίες ζωής βγαλμένες από την πραγματικότητα υπογραμμίζοντας σοβαρά και ευαίσθητα θέματα χωρίς να μιλάει “παιδιάστικα”, αλλά και χωρίς να “κουνά το δάχτυλο”. Αντιθέτως, μιλάει με αγάπη και απλότητα για πολλά κρίσιμα και επίκαιρα ζητήματα της κοινωνίας μας, που πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι δεν βρίσκουμε τον τρόπο να συζητήσουμε στα παιδιά.
Στο “Ένα παιδί από το πουθενά”, ο μικρός Ίκαρος ζει σε μία διαφορετική οικογένεια με μία θεία που τον αγαπά και τον φροντίζει μεν, αλλά χωρίς να τον προσεγγίζει περισσότερο και να του δίνει την τρυφερότητα και τη στοργή, που ο μικρός έχει ανάγκη. Μάλλον δείχνει περισσότερη γλύκα στον παπαγάλο, που έχει στο σπίτι της, παρά στον Ίκαρο.
Στην καθημερινότητά του ο μικρός ήρωας γνωρίζει το σχολικό εκφοβισμό, την ανεργία, τους άστεγους, το προσφυγικό, αλλά συνάμα και την αλληλευγγύη, την ανθρωπιά, τη φιλία και βέβαια την αγάπη.
Λίγα λόγια για την ιστορία από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :
Με λένε Ίκαρο Λαμπρίδη και μένω στο Παγκράτι στην οδό Δικαιάρχου με την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναιη θεία μου, η Ελένη-Ιοκάστη Καποδίστρια, το Αγόρι κι εγώ. Είμαι δέκα χρονών. Την ιστορία της οικογένειάς μου τη μαθαίνω κάθε Πέμπτη, όταν έρχονται οι φίλες της Ελένης-Ιοκάστης να παίξουν μπιρίμπα. Κάθονται στο καθιστικό γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και παίζουν μιλώντας ασταμάτητα. Ακούω τη θεία μου να λέει στις φίλες της : “Από πού βρέθηκαν αυτά τα ξανθά μαλλιά; Κανείς στο σόι μας δεν είχε. Θαρρείς και αυτό το παιδί ήρθε από το πουθενά.” Ώρες ώρες το πιστεύω κι εγώ πως ήρθα από το πουθενά.
Η Άλκη Ζέη γράφει με τη φωνή του παιδιού και αφηγείται την περιπέτεια του να μεγαλώνεις σήμερα. Μπορεί η λύση που αναζητά ο μικρός της ήρωας να κρύβεται στα απλούστερα πράγματα; Μπορεί ο κόσμος να εξημερωθεί;
Δεν θέλω να φανώ μελοδραματική, αλλά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ένιωσα σαν να αποχαιρετώ ένα κομμάτι της παιδικότητας, που πάντα θα ζει μέσα μου και που πάντα θα ζωντανεύει, όταν ξεφυλλίζω τις σελίδες των ιστοριών της Άλκης Ζέη.
Το βιβλίο “Ένα παιδί από το πουθενά” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο με ένα υπέροχο εξώφυλλο από τη Μυρτώ Δεληβοριά, στο οποίο απεικονίζεται ο Ίκαρος και το Αγόρι, ο αγαπημένος παπαγάλος της θείας του.
Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας άνω των 10 ετών, οπότε γι’αυτό μάλλον με άγγιξε και εμένα τόσο πολύ.
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments