Είναι Σάββατο νωρίς το πρωί, η υπόλοιπη οικογένεια κοιμάται κι εγώ ξύπνησα νωρίς χωρίς ξυπνητήρι.
Πήρα το πρωινό μου με το ραδιοφωνάκι σε χαμηλή ένταση κι απολαμβάνω αυτή τη δική μου ώρα.
Σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε το καλοκαίρι και πότε είναι που φτάσαμε στο τέλος Αυγούστου με το Σεπτέμβρη μπροστά να μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
Ξέρω, ότι κάποιοι θα μουρμουράτε, πως το καλοκαίρι δεν πέρασε και όσο έχει ακόμη λιακάδες και μπορούμε να πηγαίνουμε στην παραλία είναι ακόμη καλοκαίρι, αλλά….εντάξει…οι περισσότεροι κατεργαρέοι έχουμε επιστρέψει στους πάγκους μας και σε λίγες ημέρες θα μαζευτούν και οι μικρότεροι κατεργαρέοι στα σχολεία.
Βέβαια, το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα είναι δική μας επιλογή, οπότε δεν θα σας φέρω αντίρρηση σε ό,τι θέλετε να πιστεύετε.
Από μικρή αγαπούσα όλες τις εποχές του χρόνου και όχι, δεν με έπιανε κατάθλιψη όταν πλησίαζαν οι ημέρες να πάω στο σχολείο.
Δεν ξέρω, πού ακριβώς οφείλεται αυτό, γιατρέ μου.
Ίσως στο ότι ήμουν “φυτουλάκι” και δεν με ενοχλούσε που θα αρχίσει το διάβασμα;
Ίσως που στα χρόνια της εφηβείας στο χωριό, το να πηγαίνω στο σχολείο στο διπλανό πιο μεγάλο χωριό σήμαινε, ότι θα συναντήσω τους φίλους μου εκεί;
Ίσως, γιατί μικρή είχα πέσει από το μπαλκόνι;
Ίσως, γιατί είμαι από μικρό βαρεμένο;
Όλα παίζουν.
Σημασία έχει πως το τρίμηνο πέρασε γρήγορα (καλύτερα, έτσι; ) και όταν ο χρόνος κυλά γρήγορα, σημαίνει πως είχε πολλές όμορφες στιγμές. Τουλάχιστον, έτσι πιστεύω εγώ.
Και που λέτε, αναλογίζομαι τις ημέρες αυτές και νιώθω πολύ γεμάτη.
Η μικρή πέρασε με τον παππού, τη γιαγιά και τα ξαδέρφια της πάνω από 1,5 απολαυστικό μήνα στο χωριό στα Γιάννενα.
Όλο αυτό το διάστημα που εκείνη ήταν εκεί, εμείς εδώ κάναμε άλλα πράγματα.
Χαλαρώσαμε τους ρυθμούς στο σπίτι, γιατί δεν υπήρχε ανάγκη πιο σφιχτού προγράμματος.
Ξέρετε, τα γνωστά – δεν αγχωνόμαστε αν τελείωσε το γάλα, αν έχει φαγητό, κανονίζουμε ό,τι θέλουμε ό,τι ώρα θέλουμε και άλλα τέτοια όμορφα.
Επίσης η υποφαινόμενη μάνα απόλαυσε βόλτες με φίλες και φίλους, που δεν είχε δει όλο το χρόνο, πήγε σε συναυλίες, θέατρο, κινηματογράφο, εκθέσεις και βέβαια, ξεκίνησε το φρεσκάρισμα-ανανέωση του σπιτιού.
Στα μέσα Αυγούστου μαμά και μπαμπάς βρεθήκαμε στα Γιάννενα για να αράξουμε για λίγες ημέρες και να πάρουμε το παιδί μας.
Αυτή την εβδομάδα απόλαυσα φύση, ηρεμία, φαγητό, καθισιό κάτω από την κληματαριά, οξυγόνο, βιβλία (διάβασα 4 σε 7 ημέρες), σειρές (είδα κι από αυτές 1-2) και βέβαια κάποιες λίγες αλλά καλές βόλτες στην πόλη με φίλους/συγγενείς του καλού μου.
Νιώθω τόσο άνετα με τα πεθερικά μου και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που χόρτασα αυτές τις ημέρες.
Χόρτασα φροντίδα κι αγάπη από τους δύο αυτούς ανθρώπους, που επειδή ζούσαν όλο το χρόνο την πίεση της καθημερινότητάς μου, τις ημέρες που ήμασταν εκεί έκαναν ότι μπορούσαν να με αποφορτίσουν, να με ευχαριστήσουν κι εγώ η ανεπρόκοπή, δεν είπα όχι.
Μετά τις 7 ημέρες του spa στο χωριό, μαμά και κόρη (ο μπαμπάς δούλευε) πήγαμε για 3 ημέρες στο Ναύπλιο, όπου μας φιλοξένησαν αγαπημένοι φίλοι. Δεν είχα ξαναπάει και το αγάπησα.
Περάσαμε πολύ όμορφα.
Ανεμελιά, μπάνιο, βόλτες μέσα κι έξω από την πόλη και ωραία παρέα είναι αυτά που χρειάζεσαι, για να ευχαριστηθείς αυτές τις ημέρες.
Πήγαμε και στο θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση The Thread, που ήταν κι αυτό μια υπέροχη εμπειρία.
Ξέρω, τί θα σκεφτείτε.
Ναι. Κάναμε μόνο 3 μπάνια στη θάλασσα.
Και τί έγινε;
Τραβώντας τη γραμμή όμως και κάνοντας τις πράξεις, μόνο θετικό πρόσιμο βλέπω.
Κάναμε αυτό που είχαμε ανάγκη και κρατώντας πάντα στο μυαλό μας, ότι οι τις απαιτήσεις της νέας σχολικής χρονιάς και των δραστηριοτήτων της μικρής δεν επέτρεπαν πολυέξοδα ταξίδια.
Είχα ανάγκη να φτιάξω το χώρο που ξοδεύουμε τις περισσότερες ώρες της ζωής μας.
Ήθελα να είναι φτιαγμένος έτσι ώστε καθημερινά να επιστρέφουμε στο σπίτι και να ηρεμούμε σε ένα περιβάλλον όμορφο.
Όχι, ότι μέχρι τώρα δεν ήταν, αλλά μετά από 6 χρόνια (που είχαν περάσει από την τελευταία φορά που το είχα βάψει) ήθελα μία αλλαγή.
Επειδή έκανα την ανανέωση μόνη μου, μας ήρθε πολύ οικονομικά.
Εργατικά μηδέν και κόστος μόνο χρώματα και 1-2 νέα διακοσμητικά.
Και τώρα απολαμβάνω την αλλαγή.
Εντάξει….εκκρεμμεί το καθιστικό-κουζίνα-σαλόνι, αλλά η αλλαγή του είναι προγραμματισμένη για το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Αυτά, λοιπόν, είχα ανάγκη αυτό το καλοκαίρι.
Να χαλαρώσω, να απολαύσω βόλτες με τον καλό μου και τους φίλους χωρίς να κοιτάζω τί ώρα είναι για να επιστρέψω στο σπίτι, να διασκεδάσω ακούγοντας ωραίες μουσικές, να γίνω δημιουργική και να αποφορτιστώ κάνοντας παράλληλα ψυχοθεραπεία και να αφεθώ σε ερεθίσματα χωρίς άγχος και πίεση.
Σαφέστατα και δεν θα με χαλούσε ένα ακόμη ταξιδάκι (είτε εντός είτε εκτός), αλλά η λογική (ο προϋπολογισμός για τα έξοδα του Φθινοπώρου) μας έκανε να ζυγίσουμε τα πράγματα αλλιώς.
Καλά να είμαστε όλοι και αγαπημένοι και έχω αρχίσει ήδη να σχεδιάζω ένα mini ταξιδάκι για την επόμενη χρονιά.
Σημασία έχει ότι κάνοντας τον απολογισμό, το παιδί είναι κατευχαριστημένο με ό,τι έζησε, ο καλός μου επίσης κι εγώ ακόμη πιο επίσης.
Όπως γράφω στον τίτλο, διακοπές είναι ό,τι έχει ανάγκη η καρδιά μας.
Δεν υπάρχει “πρέπει” στα πράγματα που έχουμε ανάγκη.
Και τώρα πρέπει να σας αφήσω ,γιατί πρέπει να ξυπνήσω τα καμάρια μου.
Η μικρά έχει ραντεβού με τα ξαδέρφια της για να πάνε βόλτα στο Πάρκο του ΚΠΙΣΝ και ο καλός μου πρέπει να έρθει να με βοηθήσει να αγοράσω χρώματα για τα μπογιατίσματά μου.
Καλό αποκαλόκαιρο, το λοιπόν (όπως ευχήθηκε πριν από λίγες ημέρες η δασκάλα μου στο πατσγουωρκ, Μάνια Χατζηιωαννίδη).
Καλό να είναι κι ό,τι να’ναι!
Φιλιά σας!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments