ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ. :)

To ρολόι δείχνει 01:30. Ξημερώματα Σαββάτου.

Πριν λίγο γύρισα από μία συναυλία και θέλω τόσα να σου πω.

Είσαι σε διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά.

Μέσα από το τηλέφωνο το πρωί δεν θα μπορέσω, να σου μεταφέρω ακριβώς, ό,τι σκέφτομαι και νιώθω για αυτή τη βραδιά.

Να σου βάλω να ακούσεις τα τραγούδια που άκουσα, να σου δείξω φωτογραφίες, να δούμε μαζί video στο youtube.

Επίσης νομίζω, ότι όταν έχεις γεμίσει λίγες περισσότερες εμπειρίες και έχεις κάποια αποστάγματα ζωής μέσα σου, θα μπορέσεις να νιώσεις περισσότερο αυτά, που θέλω να μοιραστώ μαζί σου τώρα.

Θα γράψω, λοιπόν, γι’αυτή τη βραδιά εδώ.

Για να την έχω ανάμνηση για μένα και να την ξαναζήσω, όταν κάποια στιγμή θελήσω να θυμηθώ στιγμές (πώς κάνουμε, όταν ξεφυλλίζουμε το album της βάφτισής σου; Έτσι.) και για να στην αφήσω, να καταταλάβεις πράγματα, να δεις πώς αισθάνομαι τώρα και να βρεις ή όχι κομμάτια του εαυτού σου.

Υπολογίζω και υποπτεύομαι ότι ίσως σου κινήσω κάπως το ενδιαφέρον για να τη διαβάσεις κάποια στιγμή στην εφηβεία σου.

Διάβασέ τη μία φορά όταν διανύεις τη δεκαετία των 20, μία των 30 και μία των 40 (ίσως και των 50, αλλά ακόμη δεν έχω άποψη :P).

Θα καταλάβεις και θα δεις τελείως διαφορετικά πράγματα.

Γιατί τα μάτια σου, όσο περνά ο καιρός, θα βλέπουν αλλιώς.

Θα βλέπουν, όπως θα βλέπει η καρδιά σου.

Γύρισα, λοιπόν, από μία συναυλία στην οποία ήθελα πολύ να πάω.

Simple Minds και Hooverphonic στο Γκάζι.

Τους Simple Minds τους αγαπώ, από τότε που ήμουν στο Γυμνάσιο.

Τους Hooverphonic τους ήξερα από λίγα τραγούδια τους.

Mάλιστα το ένα το ξέρεις κι εσύ ήδη τώρα, που είσαι σχεδόν 9.

 

Για άκου το.

Θυμάσαι, που το ακούγαμε στο αυτοκίνητο μια μέρα και μετά μου το τραγουδούσες;

“Maaaaad about you.”

Μου άρεσαν 1-2 ακόμη τραγούδια τους, αλλά χτες αφού τους παρακολούθησα, αποφάσισα ότι μου αρέσει αυτό το συγκρότημα.

Για τη μουσική τους, τον ήχο τους, την εικόνα τους, τη φωνή της Noemie Wolfs…

Oυσιαστικά γνώρισα αυτό το συγκρότημα σήμερα.

Είναι ωραίο να γνωρίζεις καλλιτέχνες στις εκδηλώσεις τους.

Να εκτίθεσαι σε εικόνες, ήχους, θεατρικά, γενικά πολιτισμό, ακόμη και όταν δεν γνωρίζεις ολοκληρωτικά και απόλυτα αυτό, που πας να παρακολουθήσεις.

Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να πηγαίνεις.

Ναι, μπορεί κάτι να μην σου αρέσει (αλλά και πάλι, θα είναι μία εμπειρία), αλλά αν σου αρέσει, θα μαγεύεσαι από αυτό, γιατί κακά τα ψέμματα αλλιώς είναι να το παρακολουθείς ζωντανά την ώρα, που συμβαίνει κι αλλιώς μέσα από εικόνες και video.

Εξάλλου, αυτό κάνουμε και μαζί μέχρι τώρα. Έτσι;

Είδες, που από 2,5 χρονών σε πηγαίνω σε παραστάσεις μπαλέτου, θεατρικά, συναυλίες χωρίς να ξέρω, εάν θα σου αρέσουν;

Εφόσον έχω την ευκαιρία και τη δυνατότητα, θέλω να δοκιμάζεις.

Να παίρνεις γεύσεις, να ανοίγεις την ματιά σου και να γεμίζεις εμπειρίες.

Κι αν το ξεκινήσεις από μικρή, θα συνεχίσεις να το κάνεις και πίστεψέ με, μόνο κερδισμένη θα βγεις.

Έτσι κι εγώ με τους Hooverphonic.

Να, άκου αυτό, που μου άρεσε πολύ χτες.

Δεν το ήξερα.

Και μετά βγήκαν οι Simple Minds…

E, τί να σου πρωτοπώ γι’αυτές τις στιγμές.

Είναι ένα καταπληκτικό συγκρότημα.

Πάντα μου άρεσαν πολύ και μάλιστα έχω κι ένα τραγούδι τους, που θα σου πω παρακάτω που φιγουράρει στο Top των αγαπημένων τραγουδιών της ζωής μου, αλλά μετά από αυτή τη συναυλία τους αγαπώ.

Πάρα πολύ καλός ήχος, μουσική, φωτισμός, φωνητικά…μοναδικά όλα!

Ο Jim Kerr υπέροχος τραγουδιστής, καταπληκτικός performer με απίστευτη κίνηση έφηβου πάνω στη σκηνή και χαμογελαστός συνέχεια.

Με ένα πρόσωπο, που γελούσε συνέχεια.

Μου ερχόταν να ανέβω στην σκηνή να τον αγκαλιάσω.

Θυμάσαι, που σου είχα πει,

ότι όταν οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και φωτεινοί γελούν και τα μάτια τους;

Aυτό ακριβώς. Γελούσε ολόκληρος και ήταν υπέροχο.

Ήταν άμεσος με όλο το κοινό.

Αυτό σήμαινε, ότι είχε επαφή όσο καλύτερα μπορούσε με όσους τον παρακολουθούσαμε.

Ήμουν μπροστά-μπροστά στη σκηνή .

‘Οπου μπορείς,να το κάνεις.

Ξέρω, ότι δεν είναι η καλύτερή σου, αλλά είναι άλλη η αίσθηση, να βλέπεις από κοντά τους καλλιτέχνες.

Να παρακολουθείς την έκφραση του προσώπου τους, τη ματιά τους.

Νιώθεις την ενέργειά τους σε κάθε σου κύτταρο.

Και να παρακολουθείς και τα άλλα μέλη του συγκροτήματος.

 

Ο καθένας τους εκτελεί το δικό του κομμάτι με τον καλύτερο τρόπο του, για να βγει το πιο όμορφο αποτέλεσμα και αν είσαι κοντά, θα μπορείς να δεις τη χαρά της έκφρασης, τη δύναμη που βγάζουν και το συναίσθημά τους.

Το ότι ήμουν κοντά, λοιπόν, με έκανε να μπορώ να δω τον Jim Kerr στο πρόσωπο.

Θα τολμήσω να πω στα μάτια, γιατί 2-3 φορές με κοίταξε (όπως έκανε με τους περισσότερους από εμάς που ήμασταν κοντά).

Και ναι, κατάφερα να τον βγάλω φωτογραφία την ώρα που με κοιτούσε και με έδειχνε κάνοντας επαφή, αλλά επειδή χόρευα…..βγήκε κουνημένη.  (Όχι, όχι. Δεν είχα πάρει μαζί τη φωτογραφική μηχανή. Μόνο το κινητό.)

Θα ανοίξω μία παρένθεση, για να σου πω για τις φωτογραφίες και τα video, που ίσως θέλεις να έχεις από τη μέρα της συναυλίας.

Μία συμβουλή.

Αν θέλεις να απολαύσεις πραγματικά το θέαμα, βγάλε μερικές φωτογραφίες, τράβηξε ένα video και μετά βάλε τη φωτογραφική ή το κινητό στην τσάντα σου.

Μην χάνεις κομμάτια της εμπειρίας σου, για να αποτυπώσεις την εμπειρία.

“You can’t take a picture of this. It’s already gone.” (Φράση από το Six Feet Under)

Θα έχεις φωτογραφία, αλλά η στιγμή θα έχει φύγει.

Και στο λέει η μαμά, που έχει λατρεία στη φωτογραφία.

Ξεζούμισε την εμπειρία την ώρα που συμβαίνει κι αν θέλεις, οπωσδήποτε αναμνηστικά, κάντο είτε ενδεικτικά 2-3 φωτογραφίες την ώρα εκείνη ή σε κάποιο τραγούδι ή μέρος του show που θα είναι ίσως λιγότερο έντονο το ενδιαφέρον σου.

Τραγούδησε, χόρεψε, χοροπήδησε,  φώναξε με τα χέρια σου ελεύθερα.

Αυτό που θα ζήσεις θα είναι ανάμνηση πάντα μέσα σου.

Να! Δες! Έχω φωτογραφίες από όλη τη συναυλία.

Δεν έχασα όμως το Dont You Forget About me

 

που το άκουσα και ήρθαν στα μάτια μου οι εικόνες από την εποχή που το άκουγα στο Γυμνάσιο και χόρευα και τραγουδούσα με τις φίλες μου,

oύτε το Alive and Kicking που πάντα, μα πάντα για μένα σημαίνει τη δύναμη ψυχής

ή το Someone somewhere in summertime

και πόσα άλλα…

Το τραγούδι, που σου έλεγα που είναι το πιο αγαπημένο μου είναι το Hypnotised

Όταν είχε κυκλοφορήσει, το άκουγα συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια.

Παντού. Στο αυτοκίνητο, στο walkman μου (κάτι αντίστοιχο με το δικό σου mp3), στο σπίτι…Παντού!
Χτες, όταν ξεκίνησε και άκουγα τη μουσική (αυτή την κιθάρα να παίζει) και έβλεπα στον Jim Kerr εκεί μπροστά μου, στα 10 μέτρα (και πολύ μπορεί να λέω), να τραγουδάει, ένιωσα τεράστια συναισθήματα.

Ξαναέζησα όλες τις στιγμές των αναμνήσεών μου με αυτό το τραγούδι, σαν κάθε νότα, να χτυπούσε στο είναι μου.

Mετέτρεψα τις αναμνήσεις μου και δίνοντάς σ’αυτές ένα μεγαλείο.

Τις μεγένθυνα και τις έκανα ακόμη πιο πολύτιμες.

Δεν πίστευα, ότι θα ζούσε αυτή τη στιγμή.

Για κάποιους μπορεί να μην είναι κάτι σημαντικό.

Και ο τραγουδιστής είναι ένας απλός άνθρωπος, θα μπορούσαν να πουν. Απλά ζει λίγο πιο μακριά.

Στη δική μου ματιά, είναι όντως ένα απλός άνθρωπος, που αυτός  και το συγκρότημά του που ζει μακριά, μεγαλούργησαν και κάποια στιγμή στη ζωή μου ήταν μαζί μου, άγγιζαν την ψυχή μου και άρα…. τους έχω μέσα μου.

Το να ζεις από κοντά σε ζωντανή εκτέλεση αυτό, που είναι κομμάτι του εαυτού σου πια, είναι ευτυχία και ξεχειλίζω ευγνωμοσύνη, που μπόρεσα και το έζησα.

Την ώρα της συναυλίας ένιωθα σαν να ζω το φαινόμενο της άνωσης (θα το μάθετε στη φυσική).

Σαν κάτι να με ανέβαζε ψηλά και να μην είχα βάρος.

Σαν να μην πατούσα στο έδαφος.

Να επιδιώκεις, να ζεις τέτοιες στιγμές και θα νιώθεις ευτυχία.

“Τροφή της ψυχής” το λένε, κι έχουν δίκιο.  🙂

Kι ανυπομονώ για την επόμενη μεγάλη συναυλία που είναι σε λίγες μέρες, το Εjekt Festival, που θα δoύμε με τον μπαμπά αυτή τη φορά (γιατί σήμερα δεν μπορούσε) White Lies, Editors, Kasabian και άλλους.

Θα έχεις επιστρέψει όμως, οπότε θα τα πούμε από κοντά τότε.

Και ξέρεις….μάλλον πέρασα ακόμη πιο όμορφα, γιατί όταν σε πήρα τηλέφωνο από το δρόμο πηγαίνοντας με την αγαπημένη μου φιλενάδα για τη συναυλία,  μου είπες,

“Να περάσεις όμορφα, μαμά! Να το ευχαριστηθείς!”.

Σ’αγαπώ πολύ!

Η μαμά! ♥