Home alone, λοιπόν!
Καμία σχέση με την ταινία. Ούτε τη συνέχειά της.
Όταν ο Μακόλεϊ Καλκιν συνειδητοποιεί, ότι είναι μόνος του, τσιρίζει από τρόμο.
Όταν κι εγώ συνειδητοποίησα, ότι για 2 ημέρες θα ήμουν εντελώς μόνη μου στο σπίτι, κρατήθηκα να μην τσιρίξω.
ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!
Εντάξει. Δεν είναι, ότι δεν έχουμε μία όμορφη και γλυκειά οικογενειακή ζωή.
Το αντίθετο. Αγαπιόμαστε και οι τρεις μεταξύ μας.
Αλλά η αγάπη θέλει και λίγο χώρο, για να ανθίσει.
Και λίγο αέρα.
Γι’αυτό χρειάζεται να μείνει η μανούλα λίγο μόνη της.
Πόσα απλά πράγματα μπορεί να κάνει!
Να κοιμηθεί ό,τι ώρα θέλει.
Να απλωθεί σε όλο το κρεβάτι. Να κοιμηθεί στο ένα πλευρό ή στο άλλο ή διαγώνια ή κάθετα.
Να μην την νοιάζει, τί ώρα θα ξυπνήσει.
Να ξυπνήσει και να κοιτάει το ταβάνι, χωρίς να σκέφτεται, ότι θέλει βάψιμο.
Να φάει πρωινό μπροστά στην τηλεόραση κι ας λερώσει το τραπεζάκι με καφέ. (Λες να πάρει λεφτά; )
Κι ας το αφήσει λερωμένο μέχρι το απόγευμα. Θα το καθαρίσει, όταν έχει όρεξη.
Και είναι σίγουρο ότι θα το βρει όπως το αφήνει και δεν θα έχει ακουμπήσει κανείς επάνω στον καφέ ένα βιβλίο.
Τί άλλο;
Να μην πάει σούπερ μάρκετ.
ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ! Ω, ναι!
Η αλήθεια είναι, πως τις 2,5 ημέρες που έμεινα μόνη μου, δεν κάθισα.
Και καθάρισα το σπίτι και πλυντήριο έβαλα και σιδέρωσα.
Απλά τα έκανα, όταν ήθελα εγώ.
Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ρολόι.
Και βέβαια, βγήκα για ποτό, για φαγητό, για καφέ με τους φίλους και τις φίλες μου και πολύ το ευχαριστήθηκα.
Αυτό είχα ανάγκη.
Πριν από 7 χρόνια είχα γράψει για την πρώτη φορά που έμεινα μόνη στο σπίτι (Διαβάστε το εδώ “Μόνη (Completely) στο σπίτι!” ).
Ήταν τόσο διαφορετική η εμπειρία, αλλά και οι ανάγκες που είχα.
Ήθελα να μείνω μόνη μου με τον εαυτό μου.
Εκείνο το 2ήμερο το είχα αφιερώσει στο εσωτερικό εγώ μου.
Έψαχνα να βρω γαλήνη και να βρω τον εαυτό μου, που τον είχα χάσει στους χειμωνιάτικους ρυθμούς που ζούσα, ως εργαζόμενη μαμά ενός 7χρονου παιδιού.
Η μαμά μιας 14χρονης έχει κάπως διαφορετικές αγωνίες και άλλη κούραση, που σαφέστατα και πάλι συσσωρεύεται την καθημερινότητα.
Ακόμη και αυτές οι “κουραστικές και απαιτητικές” υποχρεώσεις της χρονιάς, όμως, αποκτούν μία γλύκα, όταν τις σκέφτεσαι με απόσταση και τα πόδια ψηλά στον τοίχο κοιτώντας το ταβάνι.
Αυτό είναι το κέρδος του να μην κάνεις τίποτα ή να κάνεις κάτι όποτε θέλεις εσύ.
(Διαβάστε κι αυτό “Η αξία του να μην κάνεις τίποτα!” )
Η αποστασιοποιημένη ματιά που επανεκτιμά τα δεδομένα, που δίνουν νόημα στη ζωή.
Έχω 2 ακόμη ώρες μοναξιάς.
Ας πάρω το 2λιτρο παγωτό (my precious) κι ας δω μια ταινία.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments