Η ολοκαίνουργια βελούδινη στολή, που έφτιαξε η γιαγιά μου πριν από 35 χρόνια

Θα μπορούσα να μείνω στον τίτλο και να ετοιμάσω ένα άρθρο μόνο με κάποιες φωτογραφίες αυτής της στολής.
Όμως είναι και αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, που θέλουν να ειπωθούν.

Πριν από 35 χρόνια η χρυσοχέρα γιαγιά μου, σκέφτηκε ότι για τη γιορτή του σχολείου για την 25η Μαρτίου θα έπρεπε να έχω τη δική μου στολή.
Σας έχω ξαναμιλήσει για τα αριστουργήματα της γιαγιάς μου εδώ : Τα πάτσγουορκ της γιαγιάς μου

Καταπληκτική μοδίστρα, κεντήστρα, δημιουργική και εμπνευσμένη, έφτιαχνε αριστουργήματα ακόμη και  από κουρελάκια.
Όταν, λοιπόν, αποφάσισε να μου ετοιμάσει τη στολή, ήταν σίγουρο ότι θα ήταν κάτι υπέροχο.
Για μέρες έμενε μέχρι  αργά, να την ράψει και να την κεντήσει φορώντας τα γυαλάκια της.
Θυμάμαι πόσο πολύ βαριόμουν τις πρόβες, όταν εκείνη ήθελε να δει πώς στεκόταν επάνω μου, αλλά και τη μεγάλη χαρά όταν τη φόρεσα στη γιορτή του σχολείου.
Ήταν η πιο λαμπερή στολή στην τάξη μου.
Βελούδινη, χρυσοκέντητη, ολοκαίνουρια και θυμάμαι, πόσο πολύ είχαν εντυπωσιαστεί οι συμμαθητές μου.

Επειδή εκείνο το επόμενο  καλοκαίρι μέγάλωσα απότομα, η στολή δεν μου έκανε πια, οπότε δεν την φόρεσα παρά μόνο εκείνη τη μία μία φορά.
Η μαμά μου την φύλαξε ως έργο τέχνης.
Θα μου την έδινε, όταν έκανα οικογένεια.
Ίσως την φορούσε η κόρη που μπορεί να αποκτούσα.

Κι αυτή η στιγμή ήρθε 35 χρόνια μετά.
Χθες η κόρη μου στη γιορτή του σχολείου φόρεσε τη στολή που έφτιαξε η γιαγιά μου με τα χρυσά χέρια της.

Όταν την παρακολουθούσα στην παράσταση, είχα διπλή συγκίνηση.
Τα μάτια της μαμάς έβλεπαν το κοριτσάκι που έχει μεγαλώσει και σε 3 μήνες θα αποχαιρετά το Δημοτικό, ενώ τα μάτια της εγγονής έβλεπαν το δημιούργημα της γιαγιάς και τη συγκίνηση που θα είχε, εάν ζούσε σήμερα. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ!

Δεν ξέρω, αν το κάνετε κι εσείς αυτό ή αν θα σας το περιγράψω σωστά, αλλά πολλές φορές υποθέτω-φαντάζομαι τα συναισθήματα των ανθρώπων, που αγαπούσα – αγαπώ και τα “νιώθω” υποθετικά.

“Πώς θα ένιωθε τώρα η γιαγιά  μου;”
Το εργόχειρό της πήρε τεράστια αξία στην καρδιά της οικογένειάς μας.

Το έργο της 35 χρόνια μετά βγήκε ολοκαίνουργιο από την ντουλάπα, για να το φορέσει η δισέγγονή της.

Και όσο τα σκεφτόμουν αυτά, η φόρτιση μεγάλωνε, για έναν επιπλέον λόγο.
Ξέρω πια ότι, όπως συνέβη και με μένα, η συγκεκριμένη στολή δεν θα κάνει του χρόνου στην κόρη μου, γιατί θα έχει μεγαλώσει πολύ,  οπότε θα την φυλάξω  με τη σειρά μου για να να την φορέσει μετά από κάποια χρόνια ένα άλλο μικρό κοριτσάκι. Πού ξέρεις, μπορεί να είναι η εγγονή μου. 🙂

Πόσο περίεργο συναίσθημα.
Τα σκεφτόμουν αυτά και την ώρα της γιορτής παρατηρούσα τη μαμά μου, που είμαι σίγουρη ότι βλέποντας την εγγονή της έβλεπε και τη γιορτή της δικής της μικρή κόρης κάποια αρκετά (πια) χρόνια πριν.

Είναι όμορφο κάποια πράγματα στη ζωή να είναι αλυσίδα.
Λες και γίνονται μέσο μεταφοράς της  αγάπης από γενιά σε γενιά.

Χρόνια Πολλά!

 

Μαμά Μαμαδοπούλου