Φυσικά και η γιαγιάκα μου η χρυσοχέρα δεν ήξερε, ότι αυτά που έφτιαχνε πριν από 30 χρόνια τα έλεγαν “πάτσγουορκ” (patchwork).
Η γιαγιά ήταν (και) μοδίστρα.
Για να βοηθά οικονομικά την οικογένεια και επειδή ήταν νοικοκυρά από τις παλιές, που ήθελαν τη σύζυγο-μητέρα με τα παιδιά στο σπίτι, έραβε.
Έραβε, έπλεκε και κεντούσε τα πάντα. Καλύμματα, ρούχα, τραπαζομάντηλα, σεντόνια, κουρτίνες…ό,τι μπορείτε να φανταστείτε και μη.
Είναι η γιαγιά, που έφτιαχνε κουρελούδες από χαλασμένα καλσόν, που σας είχα μιλήσει κάποια στιγμή (μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο εδώ: “Έχετε χαλασμένα καλσόν; Πλέξτε κουρελού! #DIY της γιαγιάς μου.” )
Αυτή η γιαγιά δεν άφηνε τίποτα, μα τίποτα να πάει χαμένο και να πεταχτεί (φαντάζομαι, το καταλάβατε από τις κουρελούδες, που έφτιαχνε).
Λίγο τα χρόνια που πέρασε στην κατοχή, λίγο που προσπαθούσε να μεγαλώσει με τον παππού 4 παιδιά, έμαθε να χρησιμοποιεί τα πάντα και να δημιουργεί από το τίποτα (που λέει και το Σοφάκι στο “ShareYourLikes“).
Δεν θα σας πω τώρα τη λογική της οικονομίας, που είχε στο φαγητό, αλλά σχετικά με τη μοδιστρική της.
Κάποια στιγμή, η γιαγιά συνειδητοποιήσε, ότι από τα υφάσματα που χρησιμοποιούσε της περίσσευαν ρέλια (μικρά κομμάτια από ύφασμα).
Την θυμάμαι, να κόβει πανάκια ισομετρικά ένα-ένα με τρομερή προσοχή, τα οποία καρίκωνε (αν το λέω σωστά), μετά τα γάζωνε και έφτιαχνε υπέροχα καλύμματα για τις καρέκλες, πατάκια ακόμη και καλοκαιρινά κουβερτάκια που σκέπαζε τους καναπέδες.
Κάποια στιγμή, δεν ξέρω, από πού και πώς ανακάλυψε, ότι μπορούσε να φτιάχνει σχέδια.
Έφτιαχνε σχέδια και μετά με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια, επέλεγε το κάθε πανάκι που θα ταίριαζε για το σχέδιο που ήθελε να φτιάξει.
Τί χρώμα θα έβαζε στα ρούχα των μικρών κοριτσιών, με τί χρώμα θα ταίριαζε το καπέλο τους, όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, το σπιτάκι, τα δέντρα…
Και αφού τα έκοβε κομματάκια-κομματάκια, τα γάζωνε και δημιουργούσε έργα τέχνης, κατά τη γνώμη μου.
Αυτό που βλέπετε είναι μία δημιουργία της που έχουμε και οι 3 εγγονές της, για να τη θυμόμαστε.
Ε, ναι! Είχε φτιάξει ένα για την καθεμία και όχι ταυτόχρονα καθώς έχουμε διαφορά αρκετών ετών μεταξύ μας.
Η μαμά μου το κορνίζωσε, γιατί φοβόταν, μην φθαρεί.
Δεν ξέρω, εάν φαίνεται καλά στη φωτογραφία, αλλά τα φουστανάκια των κοριτσιών είναι “τρισδιάστατα”.
Ήταν αυτοδίδακτη και αυτός είναι ένας λόγος, να τη θαυμάζω ακόμη περισσότερο.
Τη θυμάμαι, να φορά τα γυαλάκια της στην άκρη της μύτης της, να έχει στο στόμα της της καρφίτσες με τις οποίες καρίκωνε τα πανάκια και την χάζευα.
Αυτό που βλέπετε το είχε φτιάξει για μαξιλάρι. Και βέβαια το κορνίζωσα και αυτό.
Είχε φτιάξει για πατάκι αυτή την πεταλούδα, η οποία και βέβαια δεν έγινε ποτέ πατάκι, αλλα στόλιζε για χρόνια πολυθρόνες και καναπέδες της μαμάς μου
και αυτές οι γατούλες είναι πατάκια για το παρκέ. Ε, όχι! Δεν πατήθηκαν ποτέ!
Είχε δημιουργήσει καταπληκτικά πράγματα.
Κάποια χρονιά, που θα κάναμε παρέλαση για την 25η Μαρτίου στο Δημοτικό, θα ήμουν παραστάτης και επειδή δεν είχα στολή, κάθισε μερόνυχτα και μου έφτιαξε και κέντησε γιλέκο, το οποίο κάπου το έχει φυλαγμένο η μαμά μου. (Μπορείτε να την δείτε εδώ : Η ολοκαίνουργια βελούδινη στολή που έφτιαξε η γιαγιά μου 35 χρόνια μετά
Ό,τι άλλο και να γράψω θα την αδικήσω, γιατί η γιαγιά μου ήταν καλλιτέχνης.
Λυπάμαι, που δεν ζει για να μου δείξει τώρα πράγματα, για να δει αυτά που προσπαθώ να φτιάξω κι εγώ κατά καιρούς (“Όταν η Μαμαδοπούλου δημιουργει (προσπαθεί τουλάχιστον :p).”.
Στεναχωριέμαι, γιατί κάποια στιγμή, με είχε μάθει να πλέκω με βελόνα κεντήματος και ξέχασα.
Είχε πλέξει τα ατελείωτα σεμεδάκια, τα οποία είχαν τόση λεπτομέρεια.
Κάποια τα έχω κρατήσει (χωρίς να τα στολίζω πουθενά) μόνο και μόνο, για να τα έχω κάπου στο σπίτι μου.
Να έχω ένα δικό της κομμάτι.
Της γιαγιάς μου, της χρυσοχέρας! 🙂
*****
Tα τελευταία χρόνια πολύς κόσμος ασχολείται με το πατσγουορκ, το οποίο διδάσκεται κιόλας.
Μία πολυτάλαντη νεότατη γιαγιά, η Μάνια Χατζηιωαννίδη, παραδίδει μαθήματα και πάτσγουωρκ (αλλά και πολλών άλλων δημιουργιών) δίνοντας ιδέες και μέσα από το blog της το “MARMALENA” αλλά και ομάδες δημιουργικές, που οργανώνουν τέτοια μαθήματα-σεμινάρια κατά καιρούς.
Σε αυτό το ποστ μπορείτε να δείτε πώς μετέτρεψε με πατσγουορκ το καρότσι της εγγονής της, κούκλας Λένας σε αγορίστικο για τον κούκλο επίσης εγγονό της Προκόπη : Ανακαίνιση καροτσιού
Άρθρα της θα βρείτε και στο ftiaxto.gr
Μαμά Μαμαδοπούλου
12 Σχόλια
εμπευσμενη και απο τη Sara Key η γιαγια;Απίθανες χειροτεχνίες..Κι εμένα η γιαγια μου ηταν χρυσοχερα με απίθανα εργοχειρα…Και η θεία μου η μαμα μου και τόσες άλλες Ελληνίδες….Ειμαστε ευλογημένες…
Πιθανότατα να είχε επηρεααστεί από τη Sarah Kay, που ήταν στο φόρτε της εκείνη την εποχή.
Τυχερή κι εσύ που έχεις τόσες χρυσοχέρες κοντά σου.
Βέβαια, πιστεύω ότι αυτή η δημιουργικότητα έχει να κάνει με τον άνθρωπο και η διαφορετικότητα έχει να κάνει απλά με τις διαφορετικές παραδόσεις της κάθε χώρας. 🙂
Φανταστικά πράγματα!!!!!!!!!
🙂 Ήταν χρυσοχέρα! Τί να λέμε… 🙂
λατρεύω αυτήν την επιστροφή (μας) στις παραδόσεις και τα χειροποίητα
Κι εγώ πολύ! Αγαπώ! 🙂
Πόσο συγκινητικό πραγματικά είναι αυτό το άρθρο και η γιαγιά πραγματική καλλιτέχνις!!!
Είσαι πολύ τυχερή που έχεις τόσα πράγματα να τη θυμάσαι! Και επίσης που τα εκτιμάς, γιατί υπάρχει και άλλος κόσμος που έχει τέτοιους θησαυρούς αλλά τους θεωρεί απλά παλιά πράγματα. Με την αντίληψη αυτή έφτασε στα δικά μας χέρια μια κούνια ξύλινη 100 χρονών και βάλε και έχουν κοιμηθεί σε αυτή και τα δυο μας μωρά.
Αυτός είναι εμένα ο καημός μου τον καιρό αυτό, ψάχνοντας να βρω την ιστορία της οικογένειας και μην μπορώντας να βγάλω άκρη γιατί όλοι όσοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν έχουν φύγει. Και γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ να δημιουργήσω το “παρελθόν της οικογένειας” για τα εγγόνια μου.
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ που ήμουν κι εγώ ένα τμήμα του πολύ όμορφου αυτού άρθρου.
Θεωρώ, ότι όλα ξεκίνησαν από τη μητέρα μου, η οποία μου έδειχνε και μου δείχνει με τον τρόπο της την αξία τέτοιων αντικειμένων.
Με έμαθε, να σέβομαι και να φυλάω σαν θησαυρό τέτοιες “κειμήλια” και να βλέπω τη δουλειά που έχει και την ιστορική του αξία (αν μπορώ, να το πω έτσι).
Ωστόσο και ως άνθρωπος μου αρέσει, να αναζητώ την ιστορία των πραγμάτων, τις αναμνήσεις τους, τα μυστικά που κρύβουν…
Νιώθω, ότι κρύβουν μια ενέργεια μέσα τους. Και βέβαια είναι ένας λόγος που γενικά μαζεύω πράγματα. 🙂
Είναι πολύ όμορφα όλα αυτά, που δημιουργείτε και ακόμη πιο σημαντική η αγάπη και η φροντίδα με την οποία τα ετοιμάζετε, που να ξέρετε…σε λίγο καιρό (και μόλις επισκευάσω μία ραπτομηχανή που έχω πάρει από την πεθερούλα) θα χρειαστώ μαθήματα!!
Δεν θα μπορούσα κάποιον πιο ταιριαστό γι’αυτό μου το κείμενο, παρά μόνο εσάς, όπου γνωρίζω πολλές ιστορίες, αλλά και τη γλύκα της δημιουργικότητάς σας! 🙂
Nα είστε καλά!
χρυσοχέρα η γιαγιά σου… τι ομορφα πράγματα που έφτιαχνε… Έτσι και η δικιά μου.. κι ακόμα πλέκει.. έχω μια ντουλάπα προικα πλεχτά πετσετάκια..
Είδες που φρόντιζαν για την προίκα μας; Χαχαχαχα!!
Τώρα το μόνο που χρειάζεται είναι να τα φροντίζουμς για τον κόπο και την αγάπη που έβαλαν.
Να είσαι καλά! 🙂
Το σεμεδάκι που λες λέγεται μπιμπίλα η τεχνική και είναι πολύ χρονοβόρο κέντημα ,κακώς δεν τα χρησιμοποιείς,δεν χαλούν
αχ αυτα τα τύπου Sarah Key είναι καταπληκτικά! όπως και τα πατάκια που δεν πατήθηκαν ποτέ και δικαίως! εμείς να δω τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας..για σπίτια ούτε λόγος, για οικόπεδα επίσης…βρε ούτε ένα σεμεδάκι!!!