Απόγευμα της 14ης Φεβρουαρίου μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, για να την πάω σε ένα μάθημα.
Κλασικά εικονογραφημένα είναι η ώρα, που θα μου πει με μια ανάσα όλα τα νέα της ημέρας της.
Μάλιστα, τα λέει όλα μαζί κι ανακατεμένα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μπερδεύομαι.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, άκουσα μαζεμένα:
“Έγραψα πάρα πολύ καλά στο τεστ μαθηματικών, είπα και Ιστορία, τί νόστιμο που ήταν το κολατσιό, το φαγητό ήθελε λίγο αλάτι, σήμερα οι Α και Β μου έφτιαξαν και μου έδωσαν μαζί μία κάρτα Αγίου Βαλεντίνου!”
Την κοιτάζω από τον καθρέφτη.
“Έφτιαξαν μία κάρτα μαζί και σου την έδωσαν και οι δύο με τα ονόματά τους μαζί;”
“Ναι! “ μου απαντάει με μία φυσικότητα και ψιλοαπορημένη που τη ρωτάω.
Πολύ προχώ αυτή η γενιά…
Και τα δύο αγόρια κάποια στιγμή είχαν εκφράσει το “ενδιαφέρον” τους, αλλά μάταια, αφού εκείνη χαίρεται την παιδικότητά της.
Θα σκέφτηκαν “η ισχύς εν τη ενώσει” κι έκαναν μια κάρτα για να την εντυπωσιάσουν.
Συνεχίζει τη σκέψη της και μου λεει,
“Εγώ, εάν έφτιαχνα μια κάρτα σήμερα, θα ετοίμαζα μία για την ξαδέρφη μου!”
Είμαι πλέον σίγουρη ότι τα έχει λίγο θολά στο μυαλό της.
Την κοιτάζω από τον καθρέφτη (ευτυχώς είχε πολλά φανάρια και μπορούσα να την παρατηρώ).
“Αγάπη μου, ξέρεις τί ακριβώς γιορτάζεται σήμερα;”
“Ναι! Η Ημέρα των Ερωτευμένων και λέμε σ’αγαπώ σε αυτούς που αγαπάμε!”
“Δεν είναι ημέρα για όσους γενικά αγαπάμε. Είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων!”
Και κοιτάζοντάς την από τον καθρέφτη, την βλέπω να γουρλώνει τα μάτια της, καθώς έχει μόλις συνειδητοποιήσει ότι η κάρτα των δύο φίλων της έχει …άλλο μήνυμα.
“Δηλαδή…μου έδωσαν μία κάρτα και οι δύο μαζί…Την Ημέρα των Ερωτευμένων! Αααα! Δεν πάμε καλά!”
Χαμογέλασα, αλλά δεν θέλησα να της πω κάτι περισσότερο. Την άφησα στις σκέψεις της.
Εξάλλου, όπως έχουμε ματαπεί, άλλο η μαμά, άλλο η φίλη.
Κι επειδή η κάρτα είναι κάτι τελείως προσωπικό της και δεν αφορά μόνο εκείνη, αλλά και τους φίλους της, δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας. 🙂
Μπορώ όμως να μοιραστώ κάτι άλλο.
Μία από τις δασκάλες της, ζήτησε μέσα σε λίγη ώρα να ετοιμάσει ένα κείμενο για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Το έγραψε σε ένα χαρτί γεμάτο καρδιές και το διάβασε με χαμόγελο στον μπαμπά της και σε μένα.
“Tί είναι ουσιαστικά η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου;
Αυτή η μέρα είναι μέρα όχι θυμού και τσακωμού αλλά μέρα που δείχνεις την αληθινή αγάπη σου για τον άλλον.
Θα μπορούσατε να πείτε ότι την γιορτάζουμε γιατί δείχνουμε τον έρωτά μας για τον άλλο.
Ουσιαστικά ξαναζείτε το πρώτο καρδιοχτύπι, φιλί και την πρώτη ζεστή αγκαλία.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το δείξεις όπως : να τον διευκολύνεις στις δουλειές του, να το σκεφτείς πριν καβγαδίσεις, αν θα τον πειράξει αυτό που θα πεις κ.α.
Μια καλή ιδέα είναι όταν γυρίσετε από τη δουλειά να καθίσετε με το σύντροφο αγκαλιά και να βλέπετε τηλεόραση.
Ο σύζυγός σας θα μπορύσε να σας βγάλει για δείπνο ή σινεμά.
Καλό Άγιο Βαλεντίνο! “
Με συγκίνησε, γιατί μέσα από το βιαστικό κείμενό της προσπάθησε, να περάσει όχι μόνο τον έρωτα, αλλά και τη συντροφικότητα, το νοιάξιμο, την αγάπη.
Δεν έμεινε στο πρώτο φτερούγισμα της καρδιάς και στο φλερτ, αλλά προχώρησε στην ανάγκη των συντρόφων.
Kι αυτή η ευαισθησία της σκέψης της με κάνει και καμαρώνω και χαίρομαι για την τρυφερότητά της.
Είναι κάτι τέτοια πραγματάκια που ακόμη κι αν δεν πιστεύεις στη Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, βλέπεις ότι οι αφορμές για να ασχοληθούμε με την αγάπη και να εκφράσουμε τις σκέψεις και τί αισθανόμαστε, μας γεμίζει γλύκα.
Όπως αυτή του παιδιού σου! ♥
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments