Ανοίγουν Γυμνάσια και Λύκεια!!! Yeaaaaahhhh!
Γνωρίζω, ότι υπάρχει ο κίνδυνος της διασποράς.
Γνωρίζω, ότι υπάρχει πάλι περίπτωση να ξανακλείσουν.
Αφήστε με να χαρώ λίγο.
Η εμπειρία μου την περίοδο της καραντίνας με ένα παιδί στην εφηβεία δεν διαφέρει από αυτή που ζει αντίστοιχα μία άλλη οικογένεια με παιδιά άλλης ηλικίας. Δεν το διαχωρίζω.
Είναι πολύ δύσκολη περίοδος για κάθε ηλικία. Μικρούς, μεγάλους, πιο μεγάλους, έφηβους.
Η κάθε ηλικία, ο κάθε άνθρωπος ζει σε μία νέα πραγματικότητα, που έχει ένα επίπεδο δυσκολιών.
Εδώ όμως, δεν ήρθα να γράψω για να κάνω μία γενική προσέγγιση του προβλήματος, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας αυτή την πρώτη χαρά μου, που μετά από 2,5 περίπου μήνες η κόρη μας θα ξαναπάει στο σχολείο και θα βρεθεί στη φυσική αίθουσα, με τους συμμαθητές και τους καθηγητές της.
Αυτή τη χρονιά πέρα από το μαθήματα του σχολείου, παρακολουθεί τα τελευταία μαθήματα αγγλικών προετοιμασίας εξετάσεων για το Proficiency και παράλληλα μαθήματα στο φροντιστήριο, που σιγά-σιγά θα την βοηθήσουν για τις Πανελλήνιες.
Πρώτα απ’όλα θα μιλήσω για τη συνεχή αναβολή των εξετάσεων για το Proficiency.
Το lock down φυσικά επηρέασε και αυτές τις εξετάσεις με αποτέλεσμα να έχουν αναβληθεί 2 φορές, ενώ θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί μέσα Δεκέμβρη και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα πραγματοποιηθούν.
Αυτό έχει φέρει έναν εκνευρισμό στους μαθητές (υποπτεύομαι και στους καθηγητές), ένα επιπλέον στρες καθώς η αγωνία παρατείνεται.
Και μια επιπλέον οικονομική επιβαρυνση για την οικογένεια, καθώς υπάρχει μία συντήρηση στα μαθήματα (τα οποία αν και έχουν αραιώσει, συνεχίζουν να γίνονται).
Πιστεύαμε, ότι το Δεκέμβρη θα είχε ελαφρύνει το πρόγραμμά της, αφού θα είχε τελειώσει με τα μαθήματα των Αγγλικών, κάτι που δεν έγινε.
Το καθημερινό πρόγραμμα, λοιπόν, ενός μέσου έφηβου που παρακολουθεί μαθήματα της Α’Λυκείου περιλαμβάνει minimum 9 – 10 ώρες την ημέρα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή στο δωμάτιό του. Στα ενδιάμεσα πρέπει να μελετήσει (στο δωμάτιό του), να εκτονωθεί χορεύοντας-τραγουδώντας- ζωγραφίζοντας-παίζοντας video games – επικοινωνώντας με τους φίλους του (στο δωμάτιό του) και τέλος να κοιμηθεί στο (δωμάτιό του).
Μία ζωή σε ένα δωμάτιο.
Το οποίο, μάλιστα, αν και φωτεινό στη δική μας περίπτωση, δεν είναι σαν αυτό στη φωτογραφία του άρθρου, που και πάλι νομίζω, ότι δεν θα είχε κάποια τεράστια διαφορά.
Για πολλά εφηβάκια, αυτό το δωμάτιο δεν είναι καν φωτεινό ή το μοιράζονται με τα αδέρφια τους ή…δεν έχουν δικό τους δωμάτιο.
Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει, λοιπόν;
Με τί όρεξη θα συγκεντρωθεί να διαβάσει;
Υπάρχουν παιδιά, που με κωδικό 6 βγαίνουν βόλτα, τρέχουν, κάνουν ποδήλατο…
Η κόρη μας δεν αρέσκεται σε αυτή τη διαδικασία.
Την νευριάζει που πρέπει να στείλει μήνυμα (ω, ναι!), που πρέπει να φοράει μάσκα και που αν κανονίσει να βγει βόλτα με τη φίλη της θα πρέπει να κρατούν αποστάσεις και φυσικά να μην αγκαλιαστούν. (Η αγκαλιά είναι ιδιαίτερης υπέρτατης σημασίας στην εφηβεία. #hello_εφηβεία )
Επίσης, δεν εκφράζονται όλα τα παιδιά με τη διαδικτυακή επικοινωνία.
Η δικιά μας, για παράδειγμα, δεν το έχει με τις video κλήσεις.
Ποτέ δεν της άρεσαν και δεν της αρέσουν.
Ζουν, λοιπόν, σε ένα πρόγραμμα, που είναι λιγότερο επιβαρυμένο σε ώρες, ΑΛΛΑ δεν έχει μέσα την ανθρώπινη επαφή, το να κοιτάξουν τους φίλους στα μάτια, να τους νιώσουν κοντά τους, δεν έχει κίνηση έξω στη φύση ή στην κίνηση της πόλης, δεν έχει σωματική άσκηση, που όσο κι αν χορεύουν ή γυμνάζονται μόνα τους στο σπίτι δεν είναι το ίδιο (στην περίπτωση της κόρης μας για πάραδειγμα, που τόσα χρόνια είχε συνηθίσει να προπονείται στο βόλεϊ 4 φορές την εβδομάδα).
Οπότε, ναι. Χαίρομαι πολύ που θα ανοίξουν και τα Γυμνάσια καιτα Λύκεια.
Δεν ασχολούμαι καθόλου με το πώς και πόσο προχωρούν σε μαθησιακό επίπεδο.
Ειλικρινά, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί.
Ας γυρίσουν στις τάξεις, να νιώσουν μέρος του ανθρώπινου και όχι μόνο του ψηφιακού και ας ευχηθούμε, να παραμείνουν ανοιχτά και τα παιδιά να νιώθουν (πιο) ελεύθερα.
Καλή Αρχή! 🙂
No Comments