ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ. :)

Ένα από τους πιο καταπληκτικούς λόγους του να έχεις φωτο-ημερολόγιο (και δη blog :p) είναι, ότι κομμάτια των αναμνήσεών σου γίνονται κατά κάποιο τρόπο…εχμ…αθάνατα [;].

Νομίζω, ότι αν αποτυπώσω λίγες λέξεις και μια εικόνα στο blog, είναι ένας τρόπος να σώσω την ανάμνηση.

Να μην χαθεί στο χρόνο.

Να μην ξεχαστεί.

Αυτές τις μέρες στολίζοντας το σπίτι, ξανασυναντήθηκα με κάποια χριστουγεννιάτικα στολίδια, που έχουν πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

 

Το χάρτινο αγγελάκι, που βλέπετε στην εικόνα, αριθμεί σχεδόν 39 χρόνια στα χέρια μου.

 

Όταν ήμουν περίπου 4 ετών, μου το χάρισε κάποια Χριστούγεννα ένα γειτονόπουλο της γιαγιάς μου, που ήταν μεγαλύτερο από εμένα, αλλά έπαιζε μαζί μου.

Δεν είμαι σίγουρη για το όνομά του…Νομίζω, τον έλεγαν “Δημητράκη” και πρέπει να ήταν γύρω στα 10.

Η οικογένειά του καλλιεργούσε καπνά.

Όταν τα μάζευαν, τα περνούσαν σε σπάγγους τρυπώντας τα με κάτι μεγάλες βελόνες.

Η εικόνα της οικογένειάς του, που καθόταν στην αυλή και με πραγματικό κέφι ακολουθούσαν αυτή τη διαδικασία, είναι ακόμη και τώρα στα μάτια μου.

Αφού ολοκλήρωναν αυτή τη διαδικασία, τα άπλωναν στην αυλή για να αποξηραθούν.

Θυμάμαι, μου έκαναν εντύπωση οι συστάδες των καπνών, αλλά και οι χαμογελαστοί άνθρωποι και με την πρώτη ευκαιρία, πού με  ήθελες, πού με έβρισκες, να παίζω με το μικρό αγόρι της οικογένειας στην αυλή τους.

Η οικογένεια περνούσε δύσκολα οικονομκά και όταν ο μικρός μου χάρισε αυτό το χάρτινο στολίδι, φάνηκε πολύτιμο για μένα (δεν ξέρω, αν μου το καλλιέργησε και η μητέρα μου τότε)  και το πρόσεχα πάρα πολύ.

Τα χρόνια πέρασαν και αυτός ο άγγελος είναι ακόμη στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, που στολίζει το σπίτι μας.

Τον στολίζω με ιδιαίτερη φροντίδα, γιατί είναι πολύ ευαίσθητη  κατασκευή.

Την εποχή εκείνη (πωωωωω! Πώς ακούγεται…!) τα περισσότερα παιχνίδια ήταν είτε γυάλινα, είτε χάρτινα.

Θυμάμαι, τη μαμά μου να στολίζει με απίστευτη προσοχή το κάθε στολίδι στο δέντρο (και τον αδερφό μου και εμένα να κάνουμε ζημιές…εντάξει….και το γατί που τρύπωνε στο σπίτι).

 

Ο μπλε πιγκουίνος, δώρο του φίλου μου με το κωδικό όνομα “Αριστείδης”.

Εκτός από το ότι είναι πολύ χαριτωμένο παιχνίδι (μα…δείτε φάτσα-όχι, δείτε φάτσα!), μου τον έφερε ο “Αριστείδης” ένα απόγευμα κάπου μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς πριν από 12 χρόνια.

 

Η φιλία μας περνούσε μία κρίση.

Ξέρετε, ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που λόγια από τρίτους μπαίνουν ανάμεσα σε δύο φίλους και λίγο κλονίζεται η σχέση, λίγο κάτι αλλάζει και κάποιος από τους δύο απομακρύνεται και….σε αυτές τις περιπτώσεις που λέτε, δεν χαμπαριάζω. Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω.

Είχαμε ψυχρανθεί για ένα χρόνο, αλλά χωρίς να ξέρω το λόγο.

Κι αφού δεν τον ήξερα τον λόγο, τον ζήτησα.

Και ‘ξηγηθήκαμε!

Ε, εκείνο το απόγευμα πριν πάμε στο Papagalino για καφέ, είχε έρθει να με πάρει από το πατρικό μου και μου έφερε αυτό το δώρο.

Από εκείνο το απόγευμα, που τα “βρήκαμε”, συνεχίσαμε τη φιλία μας από εκεί, που την είχαμε αφήσει.

Γι’αυτό το λόγο, θα είναι πάντα ξεχωριστό αυτό το στολίδι.

Σηματοδοτεί αυτή τη στιγμή.

 

Πριν από 2 χρόνια ήρθε στα χέρια μου η Tinkerbell.

Kύριο αποδέκτη είχε την κόρη μου.

Στολίδι που είχε ταξιδέψει από τη Eurodisney, για να στολίσει το δέντρο μας.

Η μικρή μόλις είδε το πανέμορφο στολίδι, ξετρελάθηκε!

Τόσο πολύ, που της έπεσε από τα χέρια και έσπασε στα δύο στο λαιμό της.

Πριν καν τη στολίσουμε για πρώτη φορά στο δέντρο μας.

Παιδεύτηκα αρκετά να την κολλήσω, γιατί το υλικό της είναι λίγο περίεργο.

Αφού τα κατάφερα, με προσοχή τη στολίσαμε σε περίοπτη θέση, με προσοχή τη μαζέψαμε και με την αντίστοιχη προσοχή την ξαναστολίσαμε και τη μαζέψαμε και την προηγούμενη χρονιά.

Φέτος την ώρα, που έστηνα το δέντρο, κάαααποια δεν κρατιόταν να ανοίξει το κουτί με τα παιχνίδια.

“Άσε το κουτί, γιατί κάπου μέσα είναι η Tinkerbell και μπορεί να την σπάσεις.”

Τίποτα.

“Θα σπάσεις την Tinkerbell.”

“Περίμενε να τελειώσω με το δέντρο και θα ανοίξουμε το κουτί με τα στολίδια.

Θα σπάσεις την Tinkerbell.”

Mέχρι που βλέπω τη μικρή να τρέχει γρήγορα προς το δωμάτιό της.

Ήξερα τί είχε γίνει. (Mε είπαν και “γρουσούζα” :p)

Την ακολουθώ και τη βρίσκω να προσπαθεί, να μασήσει τσίχλα, για να κολλήσει  με αυτή το σπασμένο λαιμό τoυ παιχνιδιού.

Εντάξει…το είπα το “Τί σου έλεγα;”

 Με αρκετό κόπο και επιμονή την ξανακόλλησα και τη στόλισα στο δέντρο.

Είναι ίσως το πιο “τραυματισμένο” στολίδι,  που έχουμε, αλλά από τα πιο ξεχωριστά και αγαπημένα.

 

Τελευταία, αυτά τα αγγελούδια που είναι από τα πρώτα στολίδια που είχα αγοράσει μεταξύ άλλων για να στολίσω το σπίτι μας με τον καλό μου.

Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στο δικό μας σπίτι και ίσως και γι’αυτό τα νιώθω ξεχωριστά.

Είναι φτιαγμένα για να μπαίνουν στη βάση κεριού σε κηροπήγιο (αγκαλιάζουν το κερί για την ακρίβεια).

Όμως εμένα μου αρέσει να τα στολίζω και σκέτα, αρκεί να τα έχω μαζί.

Σαν να συναντιούνται, ένα πράγμα…

Όταν τα είχα δει πρώτη φορά, τα είχα ερωτευτεί.

Κάθε χρόνο, που ντύνεται το σπίτι γιορτινό, νιώθω σαν να το στολίζω με τις αναμνήσεις μου.

Με αυτές τις αναμνήσεις φτιάχνει η μικρή μας τις δικές της.

Και φτιάχνοντας τις δικές της στολίζεται ακόμη περισσότερο η καρδιά μας.

Μαμά Μαμαδοπούλου