Η μαμά έμεινε από “καύσιμα”

Έχω σβήσει πολλές εισαγωγές.

Δεν με ικανοποιεί κανένα intro για αυτό το κείμενο.

Το θέμα όμως είναι τόσο απλό, που δεν χρειάζεται πολλά!

Ξύπνησα με σημάδια υπερκόπωσης.

Mετά από 9 ώρες ύπνου η αίσθηση της κούρασης απίστευτη κι ένας μεγάλος εκνευρισμός.

Το είπα από την αρχή στον καλό μου και ομολογώ, ότι σήμερα τον αγάπησα περισσότερο από την υπομονή και κατανόηση που έδειξε, γιατί νομίζω πως σήμερα εγώ δεν θα με άντεχα.

Έκανα τα άκρως απαραίτητα και δεν ασχολήθηκα με τίποτε άλλο.

Δεν είχα την ίδια υπομονή ως μαμά και  δεν είχα όρεξη να μιλήσω πολύ.

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν πολύ κουραστική και πιεσμένη.
Ρυθμοί απίστευτα γρήγοροι και ταυτόχρονες μεγάλες απαιτήσεις. Ανταποκρίθηκα πλήρως, αλλά μάλλον “έμεινα από καύσιμα”.
Ξέρω, ξέρω. Πρέπει να αφήνουμε κάποια πράγματα στην άκρη, αλλά η ξεροκεφαλιά μου και το πείσμα μου δεν μου αφήνουν περιθώρια να ακούω.

Μετά το φαγητό ο μπαμπάς παρακολουθούσε Formula 1 και η μικρή κάθισε δίπλα μου. Πήραμε αγκαλιά το λαπ τοπ κι αρχίσαμε να χαζεύουμε στο internet πιθανά και απίθανα μέρη για διακοπές. (Αλήθεια, ποιός λέει ότι υπάρχουν απίθανα μέρη για διακοπές; Όλα τα μέρη είναι πιθανά! Α!)

Ομολογώ ότι μετά από αυτή την ώρα μαζί της άλλαξε η διάθεσή μου.

Θα πείτε,  ότι ήταν η διαδικασία αναζήτησης διακοπών, αλλά  δεν ήταν αυτό.

Ήταν η αίσθησή της δίπλα μου.

(Λίγη ώρα μετά.)

“Μαμά, είχες νεύρα;”

Ναι. Είχα νεύρα.

“Γιατί ;”

Νομίζω, ότι έχω κουραστεί πολύ και σήμερα μου βγήκε λίγο περίεργα. Συγγνώμη που είμαι έτσι.

“Α! Εντάξει. Δεν πειράζει. Μια φορά ας είσαι κι εσύ έτσι.(Και μου έκανε μια αγκαλιά.)“

Ναι, δεν είναι η καλύτερή μου που ήμουν έτσι ούτε για εκείνη, ούτε για τον μπαμπά της, αλλά ούτε και για μένα (Hellloooo, εγώ δεν ήμουν καλά!)

Δεν νιώθω όμως ενοχές.
Δεν είναι ένα συχνό φαινόμενο αυτό που μου συμβαίνει. Μάλλον σπάνιο, θα έλεγα.

Με το μεγάλωμά της έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πιο έντονα, ότι όπως δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος, δεν υπάρχει και τέλεια μαμά.

Δεν είμαι  robot που κάποιος προγραμματίζει συμπεριφορές, διαθέσεις, σκέψεις και συναισθήματα.

Από ένα σημείο και ύστερα υπάρχουν αυτόματες αντιδράσεις και εκφράσεις αλλά αυτό δεν έχει εφαρμογή στα πάντα.

Είμαι άνθρωπος και έχω αδυναμίες, αλλά και κακές στιγμές και για μία μέρα  ήθελα να βιώσω την ατονία μου, τη στρυφνή μου διάθεση και την κακοκεφιά μου.

Παλαιότερα μία άλλη Κυριακή σαν τη σημερινή θα είχα πνιγεί στις ενοχές μου, που δεν την πήγα μία βόλτα ή δεν κανόνισα playdate.
Επίσης θα ένιωθα άσχημα που δεν θα ήμουν η γλυκειά και χαρωπή μανούλα και θα πιεζόμουν περισσότερο για αυτό, οπότε το βράδυ θα κατέληγα χίλια κομμάτια.

Αυτή την Κυριακή δεν ένιωσα έτσι.
Να θεωρείται γονεϊκή ωριμότητα;
Να θεωρείται, ότι νιώθω ασφαλής με τη μέχρι τώρα ανατροφή της;

Σίγουρα η σπανιότητα της σημερινής μου κατάστασης όσο δεν την θορυβεί, τόσο της κάνει εντύπωση.

Την βλέπω, ότι είναι μια χαρά και το κυριότερο, νιώθω ότι έχει καταλάβει χωρίς να την προβληματίζει.
Με δικαιολόγησε! Με ένιωσε.

Προσπάθησε να ανατρέψει τη διάθεσή μου το πρωί, όταν ήρθε με ένα βιβλίο συνταγών προτείνοντάς μου να φτιάξουμε μπισκότα.

“Δεν θέλεις να φτιαξουμε μπισκότα; Θα τα βγάλεις και φωτογραφίες για το blog.
Θα περάσουμε ωραία όπως τότε που είχαμε φτιάξει την τούρτα με τα γαλακτοκέικ .”

Αγάπη μου, δεν έχω όρεξη. Θέλω να καθίσω στον καναπέ και να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερα.

“Κοριτσάκι, ας δώσουμε λίγο δικό της χρόνο στη μαμά. Έχει δικαίωμα κι εκείνη να μην έχει όρεξη.” είπε ο μπαμπάς της (τον αγαπώ).

“Εντάξει, λοιπόν!” 

Μετά από 10′ η μικρή μου έφτιαξε καφέ συνοδευόμενο με ένα τρουφάκι και μου έδωσε ένα φιλί. (Το φιλί ήταν το πιο γλυκό από όλα. ♥)

Λίγες ώρες και μου έχουν περάσει όλα και αυτό οφείλεται στους δυό τους.

 

 

Η διάθεσή μου είναι μια χαρά.

Ο εκνευρισμός μου έφυγε και όσον αφορά την κούραση…ε, έκανα λίγο κράττει.

Τα ασιδέρωτα μπορούν να περιμένουν.

Αύριο θα ξεκινήσει μια καλύτερη και χαμογελαστή εβδομάδα κι εγώ έχω φουλάρει από “καύσιμα” λόγω αγάπης! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

Προτεινόμενα σχετικά άρθρα :
Δεν είμαι τέλεια…
Η αξία του να μην κάνεις τίποτα
Πανεύκολη συνταγή τούρτας με γαλακτοκέικ